1- خمش مچ دست

تجهیزات: یک صندلی پایدار با زیر بغل (ترجیحا پد دار) ، وزنه های سبک یا هر وسیله ای که می تواند مقاومت ایجاد کند و به راحتی در دست گرفته می شود.

چگونه این کار را انجام دهیم: مستقیم روی صندلی بنشینید. بازوهای خود را روی دسته قرار دهید و کف دست ها رو به بالا باشد. بگذارید مچ های شما روی لبه دسته صندلی قرار بگیرد. وزنه ها را محکم و راحت بگیرید و با حرکات آهسته کنترل شده ، مچ دست خود را به سمت جلو بازو خم کرده و دوباره عقب بیاورید (فقط مچ های شما باید در حال حرکت باشند).

مزایا: خمش مچ دست حرکات جداگانه ای است که باعث ایجاد قدرت ساعد ، بهبود دامنه حرکتی و افزایش قدرت گرفتن می شود.

2- کشش مچ دست و دست

تجهیزات: صندلی پایدار با دسته.

چگونه این کار را انجام دهیم: بازوها را به سمت پایین و مچ دست خود را روی لبه دسته صندلی آویزان کنید ، دست خود را پایین بیندازید و با دست دیگر خود به آرامی مچ خود را بالا و پایین و پهلو بکشید.

مزایا: این حرکت ساده باعث حفظ رباط های مچ دست و ساعد می شود تا دامنه حرکتی را حفظ کند.

اصلاح: اگر هنگام تکمیل این تمرین وزنه ای اضافه کنید ، در حال انجام یک خمش مچ دست معکوس هستید و ماهیچه های طرف مقابل ساعد خود را تقویت می کنید.

3- بازکننده های شانه

تجهیزات: وزنه های سبک یا هر جسم سبکی که می تواند به راحتی در دست گرفته شود و تا حدی مقاومت کند.

چگونه این کار را انجام دهیم: وزنه های را بگیرید (مشت ها را با انگشتان خود رو به داخل قرار دهید) ، بازوهای خود را در کنار خود نگه دارید و آرنج خود را 90 درجه خم کنید. با حرکات آهسته کنترل شده ، مشت های خود را به سمت بیرون حرکت دهید در حالی که بازوهای خود را در کنار بدن قرار داده اید (مثل اینکه در را باز می کنید). بازوهای خود را به حالت اولیه بازگردانید. (قابل اجرا به صورت نشسته یا ایستاده).

مزایا: این تمرین دامنه حرکت و قدرت شانه ها را بهبود می بخشد.

4- کشیدن حوله روی میز

تجهیزات: حوله و میز.

نحوه انجام این کار: حوله را جلوی خود قرار دهید. با دست ضعیف تر روی حوله و دست قوی تر روی آن ، حوله را به سمت خارج و به سمت خود بکشید (با استفاده از دست قوی تر خود برای هدایت و فشار). علاوه بر رفت و برگشت ، می توانید ساعت و خلاف جهت عقربه های ساعت نیز حرکت کرده و دایره هایی روی میز ایجاد کنید.

مزایا: این ورزش عضلات شانه و بازو را کشیده و تقویت می کند و از طریق بهبود هماهنگی بازو باعث افزایش پلاستیسیته عصبی می شود.

5- خمش تنه

تجهیزات: یک صندلی ثابت.

چگونه این کار را انجام دهیم: روی لبه صندلی خود بنشینید و پاهایتان را کمی از هم باز کرده اما محکم روی زمین قرار دهید. تا جایی که می توانید به جلو خم شوید و سعی کنید به مچ پا یا زمین بین پاها برسید. سپس از عضلات اصلی خود برای صاف نشستن تا جایی که می توانید استفاده کنید.

مزایا: قدرت مرکزی تنه را بهبود می بخشد و به جابجا کردن وزن کمک می کند.

6- چرخش زانو

تجهیزات: سطوح محکم و مسطح مانند تختخواب یا تشک.

نحوه انجام این کار: به پشت دراز بکشید و دستان خود را در کنار خود قرار دهید. زانوها را خم کنید و پاها را صاف روی زمین بگذارید. زانوها را در کنار هم نگه دارید ، آنها را به آرامی به سمت چپ بیندازید ، سپس آنها را به مرکز برگردانید. سپس آنها را به راست جابجا کنید.

مزایا: باعث تقویت بدن ، قدرت پشت ، هماهنگی و تعادل می شود.

7- باز کردن مفصل ران

تجهیزات: صندلی ثابت

چگونه این کار را انجام دهیم: مستقیم روی لبه صندلی خود بنشینید. شکم خود را به آرامی سفت کرده و یک زانو را صاف کنید. با انگشتان پایتان به سمت سقف ، پای خود را به آرامی به سمت بیرون حرکت دهید. به حالت اولیه بازگردید ، سپس در طرف دیگر تکرار کنید. شما می توانید با دراز کشیدن و انجام این تمرین شدت را کاهش دهید یا اگر می توانید بصورت ایستاده این تمرین سخت تری انجام دهید.

مزایا: باسن ، ساق پا ، پشت ، پشت را تقویت کرده و هماهنگی و ثبات را بهبود می بخشد.

8- بالا آوردن زانو در حالت ایستاده

تجهیزات: یک سطح محکم برای نگه داشتن روی آن.

چگونه این کار را انجام دهیم: پشت خود را صاف کنید و بایستید و روی یک سطح محکم نگه دارید. وزن خود را به یک پا منتقل کنید ، پای دیگر را جلوتر بیاورید و زانو را در زاویه 90 درجه خم کنید. چند ثانیه در این حالت بمانید و موقعیت اولیه را از سر بگیرید. سپس پا را عوض کنید.

فواید: شکم ، باسن و پشت پا را بالا و پایین و تقویت می کند. همچنین به وضعیت ، تعادل و هماهنگی کمک می کند.

9- بشین-پاشو

تجهیزات: صندلی

چگونه این کار را انجام دهیم: روی صندلی خود بنشینید و زانوها را خم کنید (90 درجه). پاها را به اندازه عرض شانه ها روی زمین قرار دهید. به آرامی بایستید و اطمینان حاصل کنید که زانوها هرگز از نوک انگشتان پا عبور نمی کنند. به آرامی و کنترل شده بنشینید. برای اینکه شدت آن کمتر شود ، از بازوهای خود برای حمایت استفاده کنید و برای دشواری بیشتر ، دستان خود را روی سینه خود بکشید.

مزایا: ماهیچه های اصلی و فوقانی ران را تقویت می کند ، جابجایی وزن و تعادل را بهبود می بخشد.

10- پل زدن

تجهیزات: سطحی صاف و محکم مانند تخت یا حصیر.

چگونه این کار را انجام دهیم: به پشت دراز بکشید و پاها را صاف روی زمین قرار داده و زانوها را خم کنید. بازوهای خود را در کنار خود قرار دهید ، کف دست ها را پایین بیاورید. شکم خود را به آرامی منقبض کرده و عضلات شکم (عضلات پشت) را فشار دهید تا باسن شما بلند شده و یک پل ایجاد شود. چند ثانیه در این حالت بمانید و به حالت اولیه پایین بیایید. با صاف کردن پاها می توانید کار را راحت تر کنید

صرع گروهی از اختلالات است که باعث تشنج می شود. تشنج فعالیت غیر ارادی است که ممکن است بر کنترل عضلات ، حرکت ، گفتار ، بینایی و آگاهی تأثیر بگذارند. صرع در اثر انفجارهای ناگهانی و شدید فعالیت های الکتریکی در مغز ایجاد می شود.

صرع میوکلونیک نوجوانان یکی از انواع صرع است. شایع ترین علامت آن تشنج های مکرر است که به تشنج میوکلونیک معروف است و باعث حرکت سریع و تکان دهنده می شوند.

گاهی به آن سندرم جانز یا صرع جانز نیز می گویند.

علائم صرع میوکلونیک نوجوانان

صرع میوکلونیک نوجوانان اغلب در سنین نوجوانی با تشنج های میوکلونیک شروع می شود که اغلب بسیار کوتاه هستند. افراد مبتلا به این نوع صرع اغلب در بزرگسالی دچار تشنج های شدیدتری می شوند که به عنوان تشنج های بزرگ شناخته می شوند. این تشنج ها طولانی تر هستند ، باعث می شوند فرد دچار تکان خوردن و افتادن روی زمین شود و اندام ها بصورت قوی و موزون تکان بخورند. بیماران ممکن است هوشیاری و کنترل عملکردهای بدن را از دست بدهند.

تشنج های میوکلونیک نوجوانان به طور کلی گردن ، شانه ها و قسمت بالای بازوها را درگیر می کند.

تشنج های میوکلونیک ممکن است مورد توجه قرار نگیرند زیرا به سرعت اتفاق می افتند. ممکن است کسی فکر کند این بیماران دچار تیک یا دست و پا چلفتی هستند. علائم این تشنج ها عبارتند از:

• تکان های سریع و کنترل نشده عضلات
• حرکات تکان دهنده یا موزون

تشنج گراند مال به عنوان تشنج تونیک کلونیک نیز شناخته می شود. این تشنج ها در دو مرحله رخ می دهد.

• تونیک – عضلات بیمار سفت شده و هوشیاری خود را از دست می دهند. این باعث می شود این بیماران روی زمین بیفتند. ماهیچه های بدن آنها سفت می شوند و اغلب نفس کشیدن مشکل می شود. ممکن است لب ها به رنگ آبی درآیند و بیمار صداهای غرغره ای ایجاد کند. این مرحله یک دقیقه یا کمتر طول می کشد.
• کلونیک – ماهیچه ها شروع به تکان خوردن می کنند. این امر در اثر انعطاف و شل شدن بسیار سریع ماهیچه ها ایجاد می شود. حرکات تکان دهنده شروع به کند شدن می کنند و با پیشرفت تشنج کمتر اتفاق می افتند. در نهایت حرکات تکان دهنده کاملاً متوقف می شوند. این مرحله معمولاً چند دقیقه طول می کشد.

علل و عوامل خطر صرع میوکلونیک نوجوانان

اغلب هیچ علت شناخته شده ای برای صرع وجود ندارد. سابقه خانوادگی صرع گاهی ممکن است با این بیماری مرتبط باشد. با این حال ، کارشناسان از نحوه انتقال بیماری از والدین به فرزندان مطمئن نیستند.

تغییرات در ژن GABRA1 با این بیماری مرتبط است.

تشخیص صرع میوکلونیک نوجوانان

تشخیص صحیح صرع مهم است. پزشک در مورد تشنج سوالاتی می پرسد تا نوع آن و علت ایجاد صرع را مشخص کند.

تاریخچه پزشکی دقیق اغلب بهترین سرنخ ها را در مورد تشنج دارد. این ممکن است به رد سایر شرایطی که ممکن است باعث تشنج شود کمک کند. همچنین بیماران معاینه عصبی خواهند داشت. در طول بررسی از آنها خواسته می شود آنچه را که درست قبل ، حین و بلافاصله پس از تشنج اتفاق می افتد ، به خاطر بیاورند.

مفیدترین روش برای تشخیص صرع ، الکتروانسفالوگرام (EEG) است. این روش فعالیت الکتریکی را در مغز ثبت می کند. الکتروانسفالوگرام می تواند موج یا امواج غیر معمول را در الگوهای فعالیت الکتریکی ثبت کند. انواع مختلف صرع را می توان با این الگوها تشخیص داد.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) و اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) ممکن است برای بررسی علت و محل درون مغز استفاده شود. اسکن ها می توانند بافت اسکار ، تومورها یا مشکلات ساختاری در مغز را نشان دهند.

درمان صرع میوکلونیک نوجوانان

تشنج های جزئی و عمومی ناشی از صرع میوکلونیک نوجوانان اغلب به طور متفاوتی درمان می شوند.

درمان بر اساس موارد زیر است:

• نوع تشنج
• هر چند وقت یکبار تشنج اتفاق می افتد
• تشنج ها چقدر شدید هستند
• سن بیمار
• سلامت کلی بیمار
• سابقه پزشکی بیمار

داروهایی که معمولاً استفاده می شوند عبارتند از:

• لوتیراستام
• دپاکوته
• کلوبازام
• Zonegram ، برای مواردی که به درمانهای دیگر پاسخ نداده اند

اگر دارو نتواند تشنج را کنترل کند ، جراحی کاشت عصب واگ (VNS) ممکن است یک گزینه باشد.

سندرم سوزش و سوزن سوزن شدن یک نوع آسیب ورزشی است. این درد در ناحیه شانه یا گردن است که باعث احساس سوزش یا سوزن سوزن شدن در یک بازوی دست می شود. این سندروم زمانی اتفاق می افتد که اعصاب گردن کشیده یا فشرده می شوند. درد اغلب در چند دقیقه ، چند ساعت یا چند روز پس از آسیب از بین می رود. اما ممکن است بارها و بارها اتفاق بیفتد.

چه چیزی باعث سندرم سندرم سوزش و سوزن سوزن شدن در کودک می شود؟

این حالت می تواند موقعی رخ دهد که کودک شما در حال انجام ورزش های تماسی مانند فوتبال وکشتی است. همچنین ممکن است در طول ژیمناستیک اتفاق بیفتد. شایع ترین علت زمین خوردن یا ضربه زدن به گردن یا شانه کودک است. این کار سر را به شدت به پهلو و پایین می کشاند. این حرکت:

بیش از حد یک دسته (طناب) اعصاب بین گردن و شانه را که شبکه بازویی نامیده می شود ، کشیده یا فشار می دهد. تمام اعصابی که به بازو می روند از شبکه بازویی عبور می کنند. درد از طریق این اعصاب به سمت پایین انتقال می یابد.

همچنین می تواند بر اعصاب نخاع گردن تأثیر بگذارد. هنگامی که هر یک از این اعصاب آسیب ببیند ، باعث احساس سوزش یا برق گرفتگی در بازو و دست می شود.

کدام کودکان در معرض سندرم سوزش و سوزن سوزن شدن قرار دارند؟

کودک در معرض خطر سندرم سوزش و سوزن سوزن شدن است اگر:

ورزشهای تماسی انجام می دهد. ضربه مستقیم در ورزشهای تماسی مانند فوتبال ، کشتی و هاکی می تواند باعث این نوع آسیب شود. کودکانی که خط دفاعی یا مدافع دفاعی در فوتبال هستند بیشتر در معرض خطر هستند.

کودکانی که دچار تنگی نخاع هستند. کودکانی که با کانال باریک نخاعی متولد می شوند بیشتر در معرض سوزش و سوزن سوزن شدن قرار دارند.

علائم سندرم سوزش و سوزن سوزن شدن در کودک چیست؟

علائم در هر کودک می تواند کمی متفاوت باشد. علایم می توانند شامل موارد زیر باشند:

• بازو احساس سوزش یا شوک الکتریکی دارد
• بازو احساس بی حسی می کند
• بازو ضعیف است
• بازو احساس گرما می کند

علائم اغلب پس از چند دقیقه از بین می روند. علائم برخی از کودکان ساعت ها یا روزها پس از آسیب ادامه می یابد. در موارد شدید ، علائم ممکن است هفته ها یا ماهها ادامه داشته باشد. معمولاً فقط یک بازو تحت تأثیر قرار می گیرد.

علائم سندرم سوزش و سوزن سوزن شدن می تواند مانند سایر بیماری ها باشد. اطمینان حاصل کنید که فرزند شما برای تشخیص به پزشک مراجعه می کند.

سندرم سوزش و سوزن سوزن شدن در کودک چگونه تشخیص داده می شود؟

پزشک در مورد علائم و سابقه سلامتی فرزند شما سوال می کند. او همچنین در مورد مصدومیت های ورزشی اخیر سوال خواهد کرد. و فرزند شما را معاینه فیزیکی می کند. در برخی موارد ، ممکن است یک کودک اشعه ایکس یا آزمایش های دیگر نیاز داشته باشد..

سندرم سوزش و سوزن سوزن شدن در کودک چگونه درمان می شود؟

درمان بستگی به علائم ، سن و سلامت عمومی فرزند شما دارد. همچنین بستگی به شدت بیماری دارد.

این بیماری معمولاً طی چند روز خود به خود برطرف می شود. تا زمانی که همه علائم از بین نروند ، کودک شما نباید در هیچ جلسه تمرین یا بازی شرکت کند. در صورت بروز علائم ، فرزند شما نباید ورزش کند. درمان ممکن است شامل کار با فیزیوتراپیست باشد. فیزیوتراپیت یک فردی است که کمک می کند تا از آسیب بهبود یابید. یک درمانگر می تواند به کودک شما در بازسازی قدرت در عضلات گردن و شانه کمک کند. پزشک می تواند به شما در تصمیم گیری در مورد نیاز به درمانگر کمک کند.

پس از آسیب ، کودک باید از پد محافظ مخصوص در اطراف شانه ها و گردن استفاده کند که شامل رول گردن و پد شانه است.

عوارض احتمالی سندرم سوزش و سوزن سوزن شدن در کودک چیست؟

اکثر ورزشکاران جوان به دلیل یک دوره سوزش و سوزن سوزن شدن ، مشکلات سلامتی مداوم نخواهند داشت. تعداد کمی از کودکانی که دچار سوزش مجدد می شوند ممکن است برای بررسی دقیق مشکل به پزشک مراجعه کنند.

دیستروفی عضلانی دیستال (DD) گروهی از بیماریهای نادر هستند که بر عضلات تأثیر می گذارند (میوپاتی ژنتیکی) DD باعث ضعف می شود که در قسمت تحتانی بازوها و پاها (ماهیچه های دیستال) شروع می شود. سپس ممکن است به تدریج گسترش یابد و سایر قسمت های بدن را تحت تأثیر قرار دهد. در این بیماری عضلات کوچک می شوند (آتروفی) و دارای چندین شکل است. این اختلال معمولاً بین 40 تا 60 سالگی ظاهر می شود. اما گاهی اوقات می تواند در سنین نوجوانی اتفاق بیفتد. این اختلال زنان و مردان را درگیر می کند.

علت دیستروفی دیستال عضلانی چیست؟

همه اشکال DD ناشی از تغییرات (جهش) در ژن های خاص است. تغییرات در چندین ژن مختلف می تواند باعث انواع مختلف DD شود.

ماهیچه ها از دسته ای از رشته های ماهیچه ای بلند (سلول های ماهیچه ای) تشکیل شده اند. این فیبرها هنگامی منقبض می شوند که سیگنال های عصبی از مغز به نقطه خاصی (محل اتصال) که عصب عضله را فعال می کند ، می روند. در برخی موارد ، جهش های ایجاد کننده DD در ژن هایی هستند که مولکول های خاصی را در داخل سلول های ماهیچه ای ایجاد می کنند.

ژنهای بدن شما معمولاً به صورت جفت ایجاد می شوند. شما یک نسخه از هر یک از والدین را به ارث می برید. تغییر تنها در 1 نسخه از ژن کافی است تا بیشتر انواع DD را ایجاد کند. این بدان معنی است که بیماری به طور غالب منتقل می شود. در برخی از انواع دیگر DD ، این بیماری تنها در صورت بروز تغییرات در هر دو نسخه از ژن رخ می دهد. این اشکال مغلوب DD شامل میوپاتی دیستال نوناکا و دیستروفی عضلانی میوشی است. در میوپاتی دیستال فنلاند ، افرادی که 1 نسخه از ژن تغییر یافته دارند ، پس از 40 سالگی در عضلات جلوی ساق پا (ماهیچه های تیبیا) دچار ضعف می شوند. افرادی که دارای DD فنلاندی هستند که 2 ژن تغییر یافته را به ارث برده اند ، در دوران کودکی دچار مشکلات عضلانی می شوند. آنها ممکن است تا 30 سالگی به ویلچر نیاز داشته باشند.

چه کسانی در معرض دیستروفی دیستال عضلانی هستند؟

از آنجا که نقایص ژنتیکی ایجاد کننده DD معمولاً از طریق خانواده (ارثی) منتقل می شود ، اگر این بیماری در خانواده شما وجود داشته باشد ، خطر بیشتری برای DD دارید. برخی از اشکال DD در گروه های خاصی بسیار رایج است. به عنوان مثال ، میوپاتی دیستال نوناکا بیشتر در افراد ژاپنی تبار ظاهر می شود. میوپاتی دیستال فنلاندی (درشت نی) بیشتر در افراد فنلاندی تبار اتفاق می افتد.

علائم دیستروفی دیستال عضلانی چیست؟

علامت اصلی ضعف عضلانی است. DD عمدتا بر عضلات ساق پا و بازوها تأثیر می گذارد. این عضلات حجم و قدرت خود را از دست می دهند. بنابراین ممکن است بر نحوه گرفتن چیزها ، استفاده از قلم یا تایپ کردن تأثیر بگذارد. همچنین ممکن است مشکلاتی در راه رفتن ایجاد کند. برخی از اشکال DD باعث افتادگی پا می شود.

در برخی موارد ، DD ممکن است بر سایر عضلات تأثیر بگذارد. بسته به شکل DD ، این ضعف ممکن است بر عضلات گردن ، دست ، باسن ، تنه یا حتی قلب نیز تأثیر بگذارد. گاهی اوقات DD ران ها را تحت تاثیر قرار می دهد. اما در موارد دیگر ، قسمت بالای ساق پا همچنان قوی می ماند. انواع خاصی از DD در صحبت کردن یا بلعیدن مشکل ایجاد می کند.

علامت اصلی ضعف است که معمولاً در قسمت تحتانی بازوها یا پاها شروع می شود. اما اشکال مختلف DD به طرق مختلف بدتر می شوند. برخی از نمونه ها عبارتند از:

• میوپاتی دیستال با ضعف طناب صوتی و گلو (حلق) دست ها ، پاها و صدا را تحت تأثیر قرار می دهد. ممکن است باعث مشکل در بلع شود. معمولاً بین 35 تا 60 سالگی اتفاق می افتد.
• میوپاتی دیستال فنلاند (تیبیال) روی پاها ، به ویژه عضلات نزدیک ساق پا تأثیر می گذارد. معمولاً بعد از 40 سالگی خود را نشان می دهد و اکثر افراد مبتلا به این بیماری هنوز می توانند در طول زندگی راه بروند. افرادی که 2 نسخه از ژن معیوب را به ارث می برند ، ممکن است از کودکی ضعف شدیدتری داشته باشند. ممکن است بعداً نتوانند راه بروند. قلب آنها نیز ممکن است تحت تأثیر قرار گیرد.
• میوپاتی ارثی نوع 2 در سنین 25 تا 40 سالگی خود را نشان می دهد. معمولاً پا و ران را ضعیف می کند.
• میوپاتی دیستال میوشی باعث ایجاد ضعف در عضلات ساق پا می شود. بین 15 تا 30 سالگی خود را نشان می دهد. برخی از افراد با این نوع DD ممکن است در نهایت نتوانند راه بروند.
• میوپاتی دیستال نوناکا ابتدا عضلات نزدیک به ساق را تحت تأثیر قرار می دهد. سپس بر گروه های عضلانی در قسمت بالای بازو ، ساق پا و گردن تأثیر می گذارد. ماهیچه ران (چهارسر) معمولاً سالم می ماند.
• میوپاتی دیستال ولندر معمولاً ابتدا بازوها و سپس پاها را درگیر می کند. این بیماری در افراد بین 40 تا 50 سال خود را نشان می دهد.

علائم شما ممکن است با علائم فوق متفاوت باشد. اشکال مختلف DD ممکن است علائم و پیشرفت متفاوتی ایجاد کند.

دیستروفی دیستال عضلانی چگونه تشخیص داده می شود؟

پزشک با گرفتن سابقه سلامتی شما ، در مورد علائم اخیر شما ، شرایط سلامتی گذشته و سابقه سلامت خانواده شما شروع به کار می کند. پزشک یک معاینه فیزیکی به شما می دهد و قدرت عضلات شما را بررسی می کند. ممکن است به آزمایش های دیگر نیاز داشته باشید که شامل موارد زیر است.

• آزمایش خون برای آنزیم های عضلانی مانند کراتین کیناز
• آزمایش خون DNA برای تغییرات DD شناخته شده
• بیوپسی برای یافتن مشکل خاص در سلول های عضلانی
• الکترومیوگرافی برای اندازه گیری فعالیت الکتریکی عضلات
• آزمایش MRI یا سونوگرافی برای بررسی شکل و حجم عضلات

ممکن است ابتدا به پزشک اصلی خود مراجعه کنید اما سپس به متخصص مغز و اعصاب ارجاع داده شوید. متخصصان مغز و اعصاب آموزش های ویژه ای برای درمان بیماری های عصبی و عضلانی دارند. پزشک همچنین ممکن است شما را به کلینیکی که در مدیریت بیماری DD تخصص دارد ارجاع دهد.

دیستروفی دیستال عضلانی چگونه درمان می شود؟

هیچ درمانی برای DD وجود ندارد. اما مراقبت های حمایتی می تواند به شما در حفظ قدرت و انعطاف پذیری کمک کند. فیزیوتراپی برای حفظ دامنه حرکتی شما مهم است. کاردرمانی می تواند به راههای سازگاری با فعالیت هایی مانند غذا خوردن ، پیاده روی یا استفاده از کامپیوتر کمک کند. همچنین ممکن است از کمک های خاصی کمک بگیرید که شامل موارد زیر است:

• بریس های ساق پا برای درمان افتادگی پا
• سایر ساق بندهای سبک وزن جهت پشتیبانی
• وسایل کمک دست خط
• جایگزین های موس و صفحه کلید
• دستبند ، بست ، بازکن و سایر وسایل تطبیقی

دیستروفی دیستال عضلانی چه عوارضی ممکن است داشته باشد؟

بسته به شکل DD و ماهیچه های درگیر ، عوارض ممکن است شامل مشکل در راه رفتن ، بلع یا سایر فعالیت ها باشد که معمولاً در بزرگسالی شروع می شود. برخی از اشکال DD ممکن است با مشکلات قلبی مرتبط باشد. اگر شکلی از DD دارید که گاهی قلب را تحت تأثیر قرار می دهد ، ممکن است لازم باشد برای ریتم نامنظم قلب تحت نظر باشید. برخی از اشکال DD نیز می توانند مشکلاتی در تنفس ایجاد کنند. در این موارد غیر معمول ، ممکن است در نهایت به دستگاه تنفس نیاز داشته باشید.

چگونه دیستروفی دیستال عضلانی را درمان کنم؟

DD به طور کلی در بزرگسالان ایجاد می شود و به آرامی بدتر می شود. کاردرمانگران می توانند به شما در یادگیری تکنیک های سازگاری کمک کنند. این موارد ممکن است شامل استفاده از بریس های ساق پا و مچ دست باشد. همچنین ممکن است هنگام کار با کامپیوتر یا سایر فعالیت های روزمره از بریس های خاصی استفاده کنید.

با تیم مراقبت های بهداشتی خود کار کنید تا یک برنامه ایمن تهیه کنید. اگر DD دارید ، برخی از انواع ورزش می تواند مضر باشد. تمرینات دوربرد معمولاً بخشی از یک برنامه تمرینی هستند. با تیم خود مشورت کنید تا از بهترین برنامه ورزشی برای شما مطلع شوید. همچنین ممکن است با مراجعه به انجمن دیستروفی عضلانی اطلاعات بیشتری در مورد DD دریافت کنید.

آنوریسم مغزی برآمدگی در ناحیه ضعیف دیواره شریان مغز است. آنوریسم مثل یک بادکنک کوچک پف می کند. به آنوریسم داخل جمجمه ، آنوریسم مغزی گفته می شود. این اختلال باعث می شود که شریان در آن نقطه ضعیف پاره شود .

آنوریسم مغزی بیشتر در شریان قسمت جلوی مغز اتفاق می افتد. اما عروق در هر نقطه از مغز می توانند دچار آنوریسم شوند.

دیواره شریان طبیعی از 3 لایه تشکیل شده است. آنوریسم در بخش نازک و ضعیف شریان ایجاد میشود. ناحیه ضعیف به دلیل عضله کم در دیواره شریان ایجاد می شود. انواع مختلفی از آنوریسم وجود دارد. آن ها هستند:

• آنوریسم توت (ساکولار). این شایع ترین نوع آنوریسم مغزی است. به نظر می رسد بخش ساقه ای توت باریک است. ممکن است بصورت همزمان بیش از 1 مورد اتفاق بیفتد.
• آنوریسم فوزیفرم. این نوع آنوریسم از هر طرف بیرون می زند. این نوع انوریسم در یک شریان گشاد شده اتفاق می افتد و اغلب با تصلب شرایین ارتباط دارد.
• آنوریسم تشریحی. این نوع در اثر پارگی در طول شریان در لایه داخلی دیواره شریان ایجاد می شود. خون بین لایه های دیواره نشت می کند. این نوع ممکن است باعث شود که یک طرف دیواره شریان به صورت بالونی خارج شود. یا ممکن است جریان خون را از طریق شریان مسدود کند. این نوع آنوریسم معمولاً در اثر آسیب دیدگی اتفاق می افتد. اما می توانند به تنهایی نیز اتفاق بیفتند.
• آنوریسم قارچی. اگر باکتری در خون پخش شود ، می تواند دیواره شریان را آلوده کند. این نوع باعث ضعیف شدن دیواره و تبدیل آنوریسم می شود. بیش از یک مورد میتواند بطور همزمان اتفاق بیافتد. آنوریسم قارچی بیشتر از انواع دیگر در معرض خطر خونریزی هستند و چندان شایع نیستند.

بیشتر آنوریسم های مغزی علائمی ایجاد نمی کنند. بیشتر آنها کوچک هستند. عرض آنها کمتر از 0.4 اینچ (10 میلی متر) است. آنوریسم های کوچکتر ممکن است کمتر شکسته شوند.

علت آنوریسم مغزی چیست؟

محققان به طور کامل نمی دانند چه عواملی باعث آنوریسم مغزی می شود. آنها با چندین مشکل و اختلال در ارتباط هستند. این موارد عبارتند از:

• سن بالا
• سیگار کشیدن
• فشار خون بالا
• نوشیدن زیاد الکل
• جنسیت مونث
• سابقه خانوادگی آنوریسم
• بیماری کلیه پلیکیستیک

علت اصلی آنوریسم مغز تضعیف دیواره شریان است. فشار خون از طریق شریان پمپ می شود و سپس می تواند باعث برجستگی در ناحیه ضعیف شود. در نواحی خاص ممکن است فشار آنوریسم بیشتر باشد. به عنوان مثال ، مکانی که شریان به شاخه های کوچکتر تقسیم می شود ، ممکن است فشار بیشتری داشته باشد.

چه کسانی در معرض خطر آنوریسم مغزی قرار دارند؟

اگر یکی از مشکلات ارثی زیر را داشته باشید ، بیشتر در معرض خطر آنوریسم هستید:

• کمبود آلفا گلوکوزیداز. کمبود کامل یا جزئی این آنزیم که برای تجزیه گلیکوژن و تبدیل آن به گلوکز مورد نیاز است میتواند فرد را در معرض آنوریسم قرار دهد.
• ·         کمبود آلفا 1-آنتی تریپسین. این بیماری ممکن است منجر به هپاتیت و سیروز کبدی یا آمفیزم ریه ها شود.
• ناهنجاری شریانی. یک ارتباط غیر طبیعی بین شریان و ورید.
• انعقاد آئورت. باریک شدن آئورت. آئورت شریان اصلی است که از قلب می آید.
• سندرم  Ehlers-Danlos. این بیماری تختلال بافت همبند است (کمتر شایع).
• دیسپلازی فیبرو عضلانی. این اختلال یک بیماری شریانی است که غالباً عروق متوسط ​​و بزرگ زنان جوان تا میانسال را درگیر می کند.
• تلانژکتازی خونریزی دهنده ارثی. یک اختلال در رگهای خونی. رگهای خونی فاقد مویرگ بین سرخرگ و ورید هستند.
• سندرم کلاینفلتر. وضعیتی در مردان است که آنها کروموزوم X اضافی دارند.
• سندرم نونان. نوعی اختلال است که باعث رشد غیر طبیعی بسیاری از قسمت ها و سیستم های بدن می شود.
• بیماری پلی کیستیک کلیه (PCKD). نوعی اختلال که باعث ایجاد بسیاری از کیست های مایع در کلیه می شود.  این مشکل ، شایعترین بیماری مرتبط با آنوریسم توت است.

سایر عوامل خطر مرتبط با آنوریسم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• سن بالا
• زن بودن
• نوشیدن الکل ، به خصوص مشروبات الکلی
• تصلب شرایین (تجمع پلاک در پوشش داخلی شریان).
• سیگار کشیدن
• استفاده از داروهای غیرقانونی مانند کوکائین یا مت آمفتامین
• فشار خون بالا
• آسیب سر
• عفونت

این عوامل ، خطر آنوریسم را افزایش می دهد اما لزوماً باعث بیماری نمی شوند. برخی از افرادی که حتی بیش از یک عامل خطر را دارند ممکن است هرگز به این بیماری مبتلا نشوند. برخی دیگر به این بیماری مبتلا می شوند و هیچ عامل خطر شناخته شده ای ندارند. دانستن عوامل خطرساز برای هر بیماری می تواند به شما در جهت تغییر رفتار و بررسی بیماری کمک کند.

علائم آنوریسم مغزی چیست؟

ممکن است تا زمانی که پارگی اتفاق نیفتد ندانید که آنوریسم مغزی دارید. بیشتر آنوریسم های مغزی هیچ علامتی ندارند و اندازه آنها کوچک است. آنوریسم های کوچکتر ممکن است پس از پارگی خطر کمتری برای فرد داشته باشند.

در بعضی موارد ، علائم ممکن است قبل از پارگی اتفاق بیفتد. این مشکل به دلیل خونی است که ممکن است نشت کند. به این حالت خونریزی نگهبان در اطراف مغز گفته می شود. برخی از آنوریسم ها نیز باعث فشار آمدن به ساختارهای مجاور می شوند. این اختلال می تواند اعصاب چشم را درگیر کند. آنها می توانند باعث کاهش بینایی شوند. یا حتی اگر آنوریسم پاره نشده باشد حرکت دادن چشم را دشوار می کند.

علائم آنوریسم مغزی که پاره نشده است شامل موارد زیر است:

• سردرد (بسیار نادر)
• چشم درد
• تغییرات بینایی
• کاهش قدرت برای حرکت دادن چشم

اولین علامت خونریزی آنوریسم مغزی اغلب خونریزی در اطراف مغز است. به این حالت خونریزی زیر عنکبوتیه گفته می شود و علایمی دارند مانند:

• سردرد ناگهانی ، بسیار شدید
• گرفتگی گردن
• تهوع و استفراغ
• تغییر در وضعیت روحی ، مانند خواب آلودگی
• درد در مناطق خاص ، مانند چشم ها
• مردمک چشم گشاد
• از دست دادن هوشیاری
• فشار خون بالا
• از دست دادن تعادل یا هماهنگی
• حساسیت به نور
• درد کمر یا پا
• مشکل در عملکرد چشم ، بینی ، زبان یا گوش ها
• کما و مرگ

علائم آنوریسم مغزی ممکن است مانند سایر مشکلات سلامتی باشد. برای تشخیص به پزشک مراجعه کنید.

چگونه آنوریسم مغزی تشخیص داده می شود؟

آنوریسم مغزی اغلب پس از پاره شدن یافت می شود. یا به دلایل دیگر در هنگام آزمایش تصویربرداری به طور تصادفی پیدا میشود.

پزشک در مورد سابقه سلامتی شما سوال خواهد کرد. او شما را معاینه فیزیکی میکند. همچنین ممکن است به آزمایشاتی از قبیلموارد زیر را تجویز کند:

• آنژیوگرافی مغزی. این آزمایش تصویری از عروق خونی مغز را ایجاد می کند. آنژیوگرافی می تواند اختلال موجود در رگ ها و جریان خون را پیدا کند. این روش با قرار دادن یک لوله نازک (کاتتر) در یک شریان در پا انجام می شود. این لوله به رگهای خونی مغز منتقل می شود. رنگ کنتراست از طریق کاتتر تزریق می شود. تصاویر اشعه ایکس از رگ های خونی گرفته می شود.
• سی تی اسکن. در این آزمایش از اشعه ایکس و کامپیوتر برای تهیه تصاویر دقیق از بدن استفاده می شود. سی تی اسکن جزئیات استخوان ها ، عضلات ، چربی و اندام ها را نشان می دهد. سی تی اسکن جزئیات بیشتری نسبت به اشعه ایکس عمومی دارد. سی تی اسکن ممکن است برای کمک به نشان دادن محل آنوریسم و ​​در صورت پاره شدن یا نشت استفاده شود.  آنژیوگرام (CTA) را می توان با سی تی اسکن برای بررسی عروق خونی نیز انجام داد.
• ام آر آی . در این آزمایش از آهن ربا های بزرگ ، امواج رادیویی و رایانه برای تهیه تصاویر دقیق از اندام ها و بافت های بدن استفاده می شود. MRI از میدان های مغناطیسی برای دیدن تغییرات کوچک در بافت مغز استفاده می کند. MRI می تواند به یافتن و تشخیص آنوریسم کمک کند.
• آنژیوگرافی با تشدید مغناطیسی (MRA) . این یک آزمایش غیرتهاجمی است که از رنگ حاجب  و ام آر آی داخل وریدی برای نشان دادن رگ های خونی استفاده می کند. ماده حاجب باعث می شود رگ های خونی در تصویر MRI مات به نظر برسند. این روش اجازه می دهد تا پزشک رگ های خونی را با وضوح بیشتری ببیند.

چگونه آنوریسم مغزی درمان می شود؟

هدف اصلی کاهش خطر خونریزی در مغز است.

هنگام انتخاب روشهای درمانی عوامل زیادی در نظر گرفته می شوند که شامل موارد زیر است:

• اندازه و محل آنوریسم
• اگر علائمی دارید
• سن و سلامت کلی شما
• اگر عوامل خطر برای پارگی آنوریسم را دارید

در بعضی موارد ، ممکن است آنوریسم درمان نشود. بنابراین باید همواره زیر نظر پزشک باشد.گاهش نیز ممکن است جراحی لازم باشد.

دو  نوع جراحی اصلی برای آنوریسم مغزی وجود دارد و عبارتند از:

کرانیوتومی باز (قطع جراحی). این روش با برداشتن بخشی از جمجمه برای رسیدن به آنوریسم انجام می شود. جراح یک گیره فلزی را در گردن آنوریسم قرار می دهد. این کار برای جلوگیری از خونریزی انجام می شود. پس از بریدن ، جمجمه دوباره به هم بسته می شود.

سیم پیچ اندوواسکولار. این امر آمبولیزاسیون کوئل نیز نامیده می شود. این روش کم تهاجمی است و رایج ترین روشی است که برای درمان آنوریسم مغزی استفاده می شود. برش در جمجمه لازم نیست. در عوض ، یک کاتتر از رگ خونی در کشاله ران به داخل رگ های خونی مغز رانده می شود. از فلوئوروسکوپی (اشعه ایکس زنده) برای کمک به حرکت کاتتر به داخل سر و آنوریسم استفاده می شود. هنگامی که کاتتر در جای خود قرار گرفت ، سیم پیچهای ریز پلاتین از طریق کاتتر وارد آنوریسم می شوند. این سیم پیچ های نرم با استفاده از اشعه ایکس قابل مشاهده هستند. آنها با شکل آنوریسم تطابق پیدا کرده و از از پارگی جلوگیری می کند. این روش با بیهوشی عمومی یا بی حسی موضعی انجام می شود.

عوارض احتمالی آنوریسم مغزی چیست؟

• خون ریزی. خونریزی معمولاً در اطراف مغز است. آنوریسم همچنین می تواند در مغز و در بطن های مغزی خونریزی کند.
• خونریزی مجدد خونریزی دوم اغلب از اولین بار بدتر است. به همین دلیل ، درمان زودرس پس از خونریزی اول بسیار حیاتی است.
• اسپاسم یا باریک شدن عروق مغزی. معمولاً 3 تا 14 روز پس از خونریزی آنوریسم رخ می دهد و می تواند منجر به سکته مغزی و مرگ شود. این مشکل در نیمی از افرادی دچار آنوریسم اتفاق می افتد.
• هیدروسفالی تجمع مایعات در مغز است. علت آن مایع مغزی نخاعی است که به طور طبیعی جذب نمی شود.
• فشرده کردن مغز یا اعصاب جمجمه. می تواند منجر به برخی از مشکلات سیستم عصبی شود. این اختلال میتواندمنجر به فلج حرکت چشم باشد.

تکرار مجدد برخی از آنوریسم ها ممکن است پس از درمان دوباره رخ دهند.

آیا می توان از آنوریسم مغزی جلوگیری کرد؟

کنترل عوامل خطر ممکن است خطر ابتلا به آنوریسم را کاهش دهد. این عوامل خطر عبارتند از:

• نوشیدن الکل
• تصلب شرایین
• چاقی
• سیگار کشیدن
• استفاده از مواد مخدر غیرقانونی ، مانند کوکائین یا آمفتامین
• فشار خون بالا
• آسیب سر
• عفونت

سندرم درد منطقه ای پیچیده یک اختلال سلامتی مزمن است که باعث درد طولانی مدت می شود. به طور معمول ، درد کوتاه مدت است و با بهبودی بدن برطرف می شود. اما با این شرایط ، درد با گذشت زمان کمرنگ نمی شود. در عوض ، درد مداوم ممکن است به جای بهتر شدن با گذشت روزها و هفته ها ، بدتر شود.

علت سندرم درد منطقه ای پیچیده چیست؟

متخصصان در مورد علت این سندرم مطمئن نیستند. اما آنها معتقدند که آسیب عصبی در این امر دخیل است. در بیشتر موارد ، این وضعیت پس از نوعی آسیب به ناحیه آسیب دیده رخ می دهد. اما این همیشه صدق نمیکند.

پزشکان این بیماری را واکنش غیرطبیعی بدن می دانند. انتهای عصبی که درد را در یک قسمت آسیب دیده از بدن کنترل می کنند ممکن است نسبت به پیام رسان های شیمیایی حمل شده توسط سیستم عصبی سمپاتیک بسیار حساس شوند. این پیام رسان های شیمیایی کاتکول آمین نامیده می شوند. آنها ممکن است درد و سایر علائم را تحریک کنند. نقش التهاب و سیستم ایمنی بدن نیز در حال بررسی است.

علائم سندرم درد منطقه ای پیچیده چیست؟

اگر این سندرم را دارید ، ممکن است این علائم را داشته باشید:

• درد مداوم و سوزاننده در بازو ، پا ، دست یا قسمت دیگر بدن
• درد خفیف یا شدید
• تورم
• تعریق
• تغییرات در رنگ پوست و دمای پوست

چگونه سندرم درد منطقه ای پیچیده تشخیص داده می شود؟

هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص این سندرم وجود ندارد. پزشک می تواند آن را براساس سابقه سلامتی شما مانند داشتن آسیب و علائمی که دارید تشخیص دهد. سایر شرایط می توانند علائم مشابهی ایجاد کنند. بنابراین معاینه دقیق بدنی مهم است. آزمایش های خاصی هستند که می تواند به شما کمک کند تا عصب های خودمختار آسیب دیده را بشناسند.

پزشک ممکن است یک بلاک عصبی سمپاتیک را پیشنهاد کند. این روش می تواند کمک کند دریابید که آیا سیستم عصبی شما باعث ایجاد درد شما شده است یا خیر. این روش شامل تزریق ماده بی حس کننده به اعصاب نزدیک ستون فقرات است. اگر بلاک عصبی به درد شما کمک می کند ، ممکن پزشک یک سری بلاک عصبی برای تسکین مداوم به شما بدهد.

سندرم درد منطقه ای پیچیده چگونه درمان می شود؟

این سندرم درمانی ندارد. اما گاهی اوقات علائم بهتر می شوند یا خود به خود متوقف می شوند. برخی شواهد نشان می دهد که درمان زود هنگام ، به ویژه با فیزیوتراپی ، می تواند به محدود کردن بیماری کمک کند.

تمرکز درمان بر کاهش درد است که شامل موارد زیر باشد:

• داروهای ضد درد
• داروهای ضد افسردگی
• داروهای ضد تشنج
• داروهای استروئیدی خوراکی
• بلاک های عصبی سمپاتیک
• فیزیوتراپی
• تحریک الکتریکی نخاع یا برخی اعصاب
• در موارد شدید ، پزشک ممکن است داروها را مستقیماً به مایع اطراف نخاع تزریق کند. اما مشخص نیست که این روش های درمانی چقدر خوب عمل می کنند.

زندگی با سندرم درد منطقه ای پیچیده

مهم است که این اختلال در اسرع وقت تشخیص داده و درمان شود. دستورالعمل های پزشک را در مورد مصرف داروهای ضد درد و انجام فیزیوتراپی یا ورزش ، دنبال کنید.

فیزیوتراپی و ورزش که باعث تحرک اندام یا قسمت دردناک بدن می شود ، اغلب می تواند جریان خون را بهبود بخشد و علائم را تسکین دهد. همچنین می تواند به بهبود انعطاف پذیری ، قدرت و عملکرد اندام آسیب دیده کمک کند. در صورت نیاز ، کاردرمانی می تواند به شما در یادگیری مهارت های جدید و انجام کارهای روزمره کمک کند.

سندرم درد منطقه ای پیچیده می تواند مسائل عاطفی یا روانی را برای مبتلایان و خانواده های آنها ایجاد کند. افراد مبتلا به این مشکل ممکن است افسردگی ، اضطراب یا اختلال استرس پس از سانحه داشته باشند. همه اینها می تواند باعث بدتر شدن درد شود و تلاش های توان بخشی را سخت تر کند.

برخی از انواع دیگر روش های درمانی برای درمان سایر بیماری های دردناک استفاده شده است. این موارد شامل تغییرات رفتاری ، طب سوزنی ، درمان کایروپراکتیک ، تکنیک های آرام سازی مانند بیوفیدبک ، شل شدن عضلانی پیشرونده و حرکت درمانی هدایت شده است. قبل از شروع هر نوع درمان جدید با پزشک خود صحبت کنید.

مناطقی از مغز که درگیر خرید هستند با احساسات متنوعی که در هنگام خرید برانگیخته شده سازگار است.

خرید یک کار اساسی است که هر کس باید هر چند وقت یک بار آن را انجام دهد. اما علاوه بر کاربرد اساسی ، خرید می تواند رضایت بخش ، لذت بخش ، و یا متاسفانه اعتیاد آور باشد.

خریدکردن و تاثیر آن بر مغز

عمل خرید ، مناطق خاصی از مغز را فعال می کند. برخی از این مناطق بازخورد مثبتی برای ایجاد احساس خوشبختی به همراه دارند. برخی دیگر نیز در واقع باعث ایجاد احساس درد و نارضایتی می شوند. با این حال ، مطالعات نشان می دهد که خرید نیز می تواند به یک اعتیاد تبدیل شود. این مورد عمدتا در نتیجه فعال شدن مناطق خاص مغز است.

آیا خرید کردن حال مغز شما را خوب میکند؟ برای پاسخ به این سوال باید بدانیم مناطقی از مغز که درگیر خرید هستند با احساسات متنوعی که در خرید برانگیخته شده، سازگار هستند. تغییرات متابولیکی مغز ناشی از خرید شامل هسته nucleus accumbens ، اینسولا و قشر جلوی پیشانی مزیال است. جالب اینجاست که:

• هسته accumbens ، که ارتباط تنگاتنگی با مسیر پاداش مغز دارد ، با در نظر گرفتن یک حالت مطلوب فعال می شود.
• انسولا ، منطقه ای است که اغلب با درد و احساسات منفی همراه است. بنابراین ، با در نظر گرفتن قیمت یک کالا فعال می شود.
• در آخر قشر پیشانی مزیال ، به طور کلی با حل مسئله در سطح بالا مرتبط است ، در هنگام بررسی مقدار کالا در مقایسه با قیمت آن فعال می شود.

یک تغییر کارآمد و سریع بین پیش بینی پاداش، درد و تفکر ریاضی در ارتباط با خرید بین همه انسانها مشترک است. اما همه انسانها به خرید یکسان فکر نمی کنند. ممکن است میزان فعال شدن هر منطقه از مغز در هنگام خرید از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. به عنوان مثال ، افرادی که مقتصد هستند، ممکن است درجه بیشتری از فعال شدن انسولا را تجربه کنند. افرادی که اغلب از خرید به عنوان “درمان عاطفی” استفاده می کنند ، ممکن است درجه فعالیت بالاتری در nucleus accumbens را تجربه کنند. خریداران هوشمند می توانند دارای قشر جلوی پیشانی مزیال باشند. میزان فعال شدن هر یک از این مناطق می تواند برای یک فرد متفاوت باشد. این تفاوت ها می تواند به عواملی مانند مطلوبیت خود کالا ، وضعیت و هزینه، بستگی داشته باشد.

خرید بیمارگونه (پاتولوژیک)

آیا خرید کردن حال مغز شما را خوب میکند؟ آیا راهی برای رفتار آسیب شناختی خرید وجود دارد؟ در حالی که الگوی خرید ناسازگار می تواند مشکلات جدی در زندگی ایجاد کند، این منطقه به طور گسترده مورد مطالعه قرار نگرفته و از نظر پزشکی به آن مراجعه نشده است.

به طور کلی ، اگر افراد اساس عصب شناختی رفتار خرید و هزینه های آسیب شناختی را درک کنند ، خرید کردن، می تواند اطمینان بخش باشد. به عنوان مثال ، اگر شخصی که در جدایی با پول مشکل دارد ، می فهمد که دلیل این رفتار این است که خرید پاسخ “درد” مغز را بیش از حد فعال می کند ، ممکن است بتواند رویکرد سالم تری داشته باشد. به همین ترتیب ، اگر کسی بیش از حد به “خرید درمانی” به عنوان یک مرکز عاطفی روی بیاورد ، در صورت آگاهی از اینکه “عجله” ناشی از یک واکنش عصبی زیست شناختی بیش فعال است ، می توان کنترل بهتری به دست آورد.

آیا فعالیت متابولیکی مغز را منبع مقتصد بودن یا هزینه های بیش از حد در نظر گرفته اید؟

بسیاری از ما مشتاق خداحافظی با سال 1399 هستیم و منتظریم سال 1400 فرا برسد. سال 1399 رمز و راز ترسناک ویروس کرونا را به همراه داشت. در اینجا به بررسی آنچه در مورد ویروس آموخته ایم میپردازیم. سالی که گذشت: آنچه از کرونا آموختیم؛ پزشکان در ابتدای سال معتقد بودند “در ابتدای سال، موارد زیادی وجود داشت که ما در مورد ویروس نمی فهمیدیم.” “منابع ما از نظر تشخیصی کوتاه و محدود بود و از نظر ما درمانی اصلاً وجود نداشت.”

اما از آن زمان، ما چیزهای زیادی در مورد نحوه انتشار ویروس، چگونگی جلوگیری از عفونت، جلوگیری از خطرات جدی تر بیماری و نحوه مدیریت بهتر بیماران یاد گرفته ایم. پزشکان به سرعت فهمیدند که مداخلات مکانیکی تهاجمی مانند استفاده از دستگاه ونتیلاتور اهمیت زیادی دارد. پزشکان میگویند “ما فقط به پشتیبانی اکسیژن و داروهای قدیمی مانند استروئیدها به درمان پرداختیم و بیماران واکنش بهتری نشان دادند.”

نحوه انتشار ویروس

محققان و پزشکان کشف کرده اند که چگونه ویروس کرونا منتشر می شود: قطرات آلوده از دهان فرد آلوده که توسط شخص دیگری دریافت می شود منجر به انتشار ویروس میشود. این خطر هنگامی که در خانه، نزدیک به فرد آلوده، و عموماً در فاصله 2 متری هستیم و ماسک نمیزنیم، بیشترین خطر را داردپزشکان هنوز هم نمیدانند قطرات کوچکتر چه مدت در هوا باقی می مانند. آنها معتقدند” آنچه می دانیم این است که صحبت کردن ، آواز خواندن ، سرفه و عطسه می تواند ویروس را بیش از تنفس طبیعی گسترش دهد.

همچنین برخی شواهد نشان می دهد که ویروس جهش یافته و مسری تر از گذشته شده است. اکنون می دانیم که افراد از دو روز قبل از شروع علائم تا حدود پنج روز بعد از بیماری بیشتر مسری هستند.

آنچه از کرونا آموختیم؛چگونه می توان از آلوده شدن به کرونا جلوگیری کرد

پزشکان معتقدند “برنامه اصلی جلوگیری از ورود ذرات آلوده به دستگاه تنفسی است.” در اینجا چند گام ساده آورده شده است که همه ما می توانیم برای کاهش خطر خود انجام دهیم:

• هر زمان که در کنار افرادی هستید که با آنها زندگی نمی کنید از ماسک استفاده کنید
• فاصله فیزیکی خود را با دیگران تا 2 متر حفظ کنید.
• از شلوغی به خصوص در محیط های سربسته خودداری کنید.
• دستان خود را بشویید یا به طور مكرر از ضد عفونی كننده دست استفاده كنید (خصوصاً قبل از خوردن غذا یا لمس کردن صورت).
• از هرکسی که احساس بیماری دارد دور شوید.

علائمCOVID-19 چیست؟

در حالی که COVID-19 می تواند بسیاری از علائم ناشی از سرماخوردگی و آنفولانزا را ایجاد کند، ما همچنین علائمی از ویروس کرونا پیدا کرده ایم که با بیماری های دیگر متفاوت است ، مثل از دست دادن بویایی و چشایی.

علائم رایج COVID-19 شامل موارد زیر است:

• خستگی
• سرفه
• احتقان یا تنگی نفس
• از بین رفتن حس چشایی یا بویایی
• سردرد
• بدن درد دارد
• اسهال
• حالت تهوع
• درد قفسه سینه یا شکم

بعضی از افراد هیچ علائمی ندارند. برخی دیگر دارای یک یا هر ترکیبی از علائم ذکر شده در بالا هستند. درصد کمی از مردم بیماری شدیدتری را تجربه می کنند که می تواند منجر به ذات الریه، کاهش سطح اکسیژن ، لخته شدن خون یا آسیب به اعضای داخلی شود.

در حالی که اکثر افراد مبتلا به بیماری خفیف یا متوسط ​​به طور کامل بهبود می یابند ، پزشکان معنقدند که COVID-19 حتی گاهی اوقات در بزرگسالان جوان و کودکان بدون وجود زمینه های پزشکی مزمن می تواند منجر به بیماری طولانی مدت شود. علائمی که ممکن است در موارد “کووید طولانی ” ادامه داشته باشد شامل خستگی، کمبود انرژی، گیجی، مشکل در تمرکز یا یا تداوم هر یک از علائم اولیه آنها است.

آنچه از کرونا آموختیم؛عوامل خطر برای بیماری کرونا چیست؟

می دانیم که بسیاری از بیماران علائم خفیف  دارند یا بدون علائم هستند. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری آمریکا معتقد است که حدود 81٪ موارد کووید خفیف تا متوسط ​​و 19٪ موارد شدید تا بحرانی هستند. اما تخمین اینکه چه تعداد از افراد با این ویروس در حال راه رفتن هستند دشوار است. داده ها حاکی از آن است که این تعداد از آنچه تصور می کنید بیشتر است. به همین دلیل پزشکان معتقدند ، احتیاط بیشتر برای افراد در معرض خطر بسیار مهم است ، به ویژه افراد مسن یا کسانی که بیماری های زمینه ای مشترک دارند مانند:

• دیابت
• چاقی
• بیماری مزمن انسدادی ریه
• بیماری مزمن قلب
• فشار خون
• اختلالات ایمنی یا مصرف داروهایی که می توانند بر سیستم ایمنی بدن تأثیر بگذارند

پزشکان و متخصصین معتقدند که قرنطینه به افراد کمک می کند تا اقدامات لازم را بیاموزند ، اما با باز شدن جامعه ، تعداد مبتلایان دوباره افزایش می یابد.

در عین حال ، “ساخت کیت های آزمایشگاهی تشخیص قویتر، توانایی ردیابی و جداسازی را افزایش داد. تشخیص زود هنگام به ما کمک کرده است تا گسترش بیماران را کاهش دهیم و از نزدیک تحت نظر قرار دهیم.”

اگر در نهایت با یک فرد آلوده تماس نزدیک دارید ، باید قرنطینه کنید و به کار یا مدرسه نروید. تماس نزدیک به این معنی است که بیش از 15 دقیقه در 2 متری او  باشید. به یاد داشته باشید که باید 7-10 روز خود را قرنطینه کنید حتی اگر جواب آزمایش شما منفی باشد.

چشم به راه درمان ها هستیم

با داروی رمدسیویر و دگزامتازون که برای بیماران شدید تأیید شده است ، نتایج بهتری را شاهد هستیم. علاوه بر این ، سایر روش های درمانی ضد ویروسی ، پلاسما درمانی، آنتی بادی مونوکلونال و تعدیل کننده سیستم ایمنی  در حال بررسی است.

واکسن ها – روزنه امید

احتمالاً بهترین خبر این است که بیش از 100 واکسن COVID-19 در حال تولید است که 40 مورد از آنها در حال حاضر در مراحل ارزیابی بالینی هستند. اخبار روزانه تغییر می کند ، اما در حال حاضر چندین واکسن به مراحل نهایی رسیده اند.

آنچه از کرونا آموختیم؛تا زمان تزریق واکسن دستورات زیر را دنبال کنید

ماسک بزنید. وقتی در کنار افرادی هستید که با شما زندگی نمی کنند ، ماسک بزنید.

رفتن به خارج از خانه را فقط با اعضای خانه محدود کنید.

از مقررات منع رفت و آمد اطاعت کنید.

به بهداشت دست ادامه دهید.

تا جای ممکن ارتباط اجتماعی را کاهش دهید.

اگر علائمی دارید به دنبال مراقبت های پزشکی باشید.

اگر هیچ علامتی ندارید اما با فرد مبتلا به COVID ارتباط نزدیک داشته اید ، صرف نظر از نتایج آزمایش ، باید برای دوره 7 تا 10 روز کامل خود را قرنطینه کنید.

اگر علائمی ندارید ، برای کاهش بار کلینیک های مراقبت های فوری ، در خانه بمانید و مایعات فراوان بنوشید.

به طور خلاصه، همه ما از این بیماری همه گیر خسته شده ایم و از وعده داروهای درمانی و واکسن بسیار خوشحالیم. اما تا زمان تزریق واکسن و اطمینان از کاهش اوج بیماری باید از مراقبت های گفته شده پیروی کنیم.

آتروفی عضلانی نخاع (SMA)در کودکان  بیماری اعصاب و عضلات است که توسط ژن های خاصی ایجاد می شود. این بیماری سلول های عصبی حرکتی در نخاع را تحت تأثیر قرار می دهد و باعث از بین رفتن عضلات و ضعف آن می شود.

چه عواملی باعث آتروفی عضلات نخاعی در کودک می شوند؟

آتروفی عضلانی نخاع در اثر یک ژن معیوب یا مفقود به نام SMN1 ایجاد می شود.  این بیماری یک بیماری اتوزومی مغلوب است. این به این معنی است که دختران و پسران به طور مساوی تحت تأثیر قرار می گیرند. و این بدان معناست برای ایجاد این بیماری هر دو والد باید ژن را داشته باشند.

کدام کودکان در معرض خطر آتروفی عضلانی نخاع قرار دارند؟

کودک اگر پدر یا مادر یا خواهر و برادری به این بیماری مبتلا باشد ، بیشتر در معرض خطر آتروفی عضلانی نخاع است.

علائم آتروفی عضلانی نخاع در کودک چیست؟

انواع مختلفی از آتروفی عضلانی نخاع وجود دارد که کودکان را تحت تأثیر قرار می دهد. در سن بروز علائم ، شدت علائم و چگونگی بدتر شدن علائم متفاوت هستند. علائم می تواند در هر کودک کمی متفاوت باشد. انواع مختلف SMA عبارتند از:

نوع صفر: این نادرترین و شدیدترین نوع است. این بیماری قبل از تولد کودک ایجاد می شود. نوزادان تازه متولد شده با این نوع ممکن است نقایص مفصلی یا قلبی داشته باشند. در تنفس نیز مشکل دارند. بسیاری از آنها ظرف 6 ماه پس از تولد می میرند.

نوع 1. این نوع از بیماری را Werdnig-Hoffman نیز می نامند. این نوع آتروفی عضلانی نخاع بسیار شدید است و ممکن است از بدو تولد وجود داشته باشد. نوزادان در بالا نگه داشتن سر ، مکیدن ، تغذیه و بلع دچار مشکل می شوند. آنها تمایل به حرکت بسیار کمی دارند. عضلات سینه نیز تحت تأثیر قرار می گیرند. کودک زبان خود را در حرکات کرمی شکل حرکت می دهد. کودکان با نوع 1 این بیماری اغلب به دلیل مشکلات تنفسی در سن 2 سالگی می میرند.

نوع 2. این نوع آتروفی عضلانی نخاع متوسط ​​نیز نامیده می شود. این شکل از SMA در کودکان از 6 ماهگی تا 18 ماهگی دیده می شود. کودکان مبتلا به نوع 2 به طور کلی ضعف عضلانی دارند. ممکن است به بریس ، واکر یا صندلی چرخدار احتیاج داشته باشند. آنها اغلب می توانند در بزرگسالی زندگی کنند.

نوع 3. این نوع از بیماری را کوگلبرگ-والندر یا آتروفی عضلانی نخاع خفیف نیز نامیده می شود. علائم ممکن است در کودکان بین 2 تا 17 سال ظاهر شود. این کودکان علائم ناشی از دست و پا زدن ، مشکل در راه رفتن و ضعف عضلانی خفیف را دارند. کودکان با نوع 3 تا سالهای بزرگسالی طولانی زندگی می کنند.

نوع 4: SMAاین نوع آتروفی عضلانی نخاع، بزرگسالان را تحت تأثیر قرار می دهد ، به طور معمول در 30 تا 40 سالگی. باعث ناتوانی در راه رفتن می شود.

چگونه آتروفی عضلانی نخاع در کودک تشخیص داده می شود؟

تشخیص آتروفی عضلانی نخاع گاهی اوقات سخت است. پزشک در مورد علائم فرزند شما ، سلامتی گذشته و سابقه سلامت خانواده شما سوال خواهد کرد. فرزند شما را معاینه جسمی می کند. کودک ممکن است آزمایشاتی مانند موارد زیر را نیاز داشته باشد:

• آزمایش خون و بزاق. نوزادان ممکن است اندکی پس از تولد از نظر این بیماری غربالگری شوند. کودکان بزرگتر ممکن است آزمایشاتی انجام دهند که سطح آنزیم را اندازه گیری کند. ممکن است آزمایش های ژنتیکی برای بررسی شرایط اعضای خانواده انجام شود.
• نمونه برداری از عضله. برای این آزمایش ، نمونه کوچکی از عضله را برداشته میشود و آن را زیر میکروسکوپ بررسی می کنند.
• الکترومیوگرام این تست فعالیت الکتریکی عضله یا گروهی از عضلات را اندازه گیری می کند. EMG می تواند فعالیت الکتریکی عضلانی غیر طبیعی ناشی از شرایطی را که بر اعصاب و عضلات تأثیر می گذارد ، نشان دهد.

چگونه آتروفی عضلانی نخاع در کودک درمان می شود؟

درمان به علائم، سن و سلامت عمومی کودک بستگی دارد. همچنین بستگی به شدت بیماری دارد.

هیچ درمانی برای SMA وجود ندارد. اهداف درمان عبارتند از:

• از بروز مشکلات تنفسی در کودکانی که عضلات تنفسی ضعیف دارند جلوگیری شود
• در صورت نیاز با دستگاه (ونتیلاتور) از دستگاه اکسیژن استفاده کنید
• به كودكانی كه عضلات بلع آنها ضعیف است باید از حمایت غذایی برخوردار شوند

اکنون درمان جدیدی به نام نوسینرسن در دسترس است. این ممکن است به کودکان مبتلا به SMA کمک کند تا به نقاط عطف حرکتی دست یابند که بدون معالجه معمولاً اتفاق نمی افتد. این دارو به مایع مغزی نخاعی تزریق می شود.

کودک ممکن است بتواند سایر درمان های SMA را که هنوز در آزمایشات بالینی تحت آزمایش هستند ، امتحان کند.

عوارض احتمالی آتروفی عضلانی نخاع در کودک چیست؟

بسته به نوع SMA ، عوارض احتمالی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• آسپیراسیون (وقتی مایعات یا تکه های کوچک غذا وارد مجاری هوایی می شوند)
• انقباضات عضلات و تاندون ها
• اسکولیوز یا انحنای ستون فقرات
• مشکل تنفس به دلیل ضعف عضلانی و اسکولیوز

SMA هیچ درمانی ندارد. درمان حمایتی است. شدت ضعف عضلانی احتمال زنده ماندن را تعیین می کند.

چگونه می توانم از جلوگیری از آتروفی عضلانی نخاع در کودک جلوگیری کنم؟

پزشک ممکن است مشاوره ژنتیک را توصیه کند. شما می توانید با یک مشاور در مورد خطر SMA در بارداری آینده صحبت کنید.

افراد مبتلا به COVID-19 ممکن است در مغز و سیستم عصبی خود عوارضی را تجربه کنند. این عوارض ممکن است طیف مختلفی از گیجی تا از دست دادن بو و چشایی یا حتی سکته های مغزی باشد که میتواند جان بیمار را به خطر بیاندازد. بیماران جوانتر در سنین 30 و 40 سالگی احتمالاً به دلیل سکته مغزی دچار مشکلات عصبی میشوند. سوال بسیاری از محققان این است که کرونا چگونه به مغز آسیب میزند. اگرچه محققان هنوز پاسخی در مورد علت آسیب دیدن مغز ندارند، اما آنها چندین نظریه دارند.

یک پزشک متخصص مراقبت های ویژه و روانپزشکی، مواردی را در دانشگاه جان هاپکینز ردیابی کرده است. در این موارد بیماران COVID-19 دارای مشکلات عصبی هستند. این محقق از تصویربرداری و آزمایش خون و مایع نخاعی استفاده کرد. این آزمایشات نحوه عملکرد ویروس را برای جلوگیری از اثرات مغز و یا  درمان آن انجام شد.

این پزشک برخی از نظریه های علمی غالب را توضیح می دهد.

سوال: ویروس کرونا از چه راه هایی بر مغز تأثیر می گذارد؟

پاسخ: بیماران در سراسر جهان نشان می دهند ابتلا به COVID-19 می تواند شرایط مختلفی در ارتباط با مغز داشته باشند. از جمله:

• گیجی
• از دست دادن هوشیاری
• تشنج
• سکته
• از دست دادن بو و چشایی
• سردرد
• مشکل در تمرکز
• تغییر در رفتار

این بیماران به اختلالاتی مانند سندرم گیلن-باره مبتلا شوند که می تواند منجر به فلج و نارسایی تنفسی شود. این پزشک تخمین می زند که حداقل نیمی از بیمارانی که در واحدهای COVID-19 می دیده است، علائم عصبی دارند.

سوال: محققان فکر می کنند کرونا چگونه به مغز آسیب میزند؟

پاسخ: چهار روش وجود دارد که COVID-19 ممکن است به مغز آسیب برساند. اما قبل از نتیجه گیری ، هر یک باید دقیق بررسی شود.

• عفونت شدید

اولین راه ممکن این است که ممکن است ویروس توانایی ورود به مغز را داشته باشد و باعث عفونت شدید و ناگهانی شود. موارد گزارش شده در چین و ژاپن مواد ژنتیکی ویروس را در مایع مغزی نخاعی پیدا کردند و یک مورد در فلوریدا ذرات ویروسی را در سلول های مغز پیدا کرد. این ممکن است به دلیل ورود ویروس به جریان خون یا انتهای عصب باشد. از دست دادن بویایی که در برخی از بیماران مبتلا به COVID-19 اتفاق می افتد می تواند نشان دهنده ورود ویروس به سیستم بویایی باشد که درست در بالای بینی قرار دارد و اطلاعات مربوط به بو را به مغز منتقل می کند.

• فعالیت بیش از حد سیستم ایمنی

احتمال دوم این است که سیستم ایمنی بدن در تلاش برای مقابله با COVID-19 بیش از حد فعال می شود و یک پاسخ التهابی “ناسازگار” ایجاد می کند که ممکن است باعث آسیب بسیاری از بافت ها و ارگان ها در این بیماری شود – شاید بیشتر از خود ویروس.

• آشوب در بدن

نظریه سوم این است که تمام تغییرات فیزیولوژیکی ناشی از COVID-19 در بدن – از تب های بالا گرفته تا سطح اکسیژن کم تا نارسایی های چند عضو – باعث اختلال در عملکرد مغز می شوند، مانند هذیان یا کما که در بسیاری از بیماران COVID-19 شدید اتفاق میافتد.

• لخته شدن خون

راه چهارم که COVID-19 ممکن است بر مغز تأثیر بگذارد، مربوط به احتمال ابتلای این بیماران به سکته مغزی است. سیستم لخته شدن خون در بیماران مبتلا به این بیماری بسیار غیرطبیعی است و احتمال لخته شدن آن در این بیماران بسیار بیشتر از سایرین است. لخته ها می توانند در وریدهای عمیق بدن یا ریه ها تشکیل شوند ، جایی که ممکن است جریان خون قطع شود. اگر لخته خون، رگهای منتهی به مغز را مسدود یا باریک کند، سکته می تواند رخ دهد.