مقدمه

تعریف تومور مغزی

تومور مغزی به معنای رشد غیرطبیعی سلول‌ها در داخل مغز یا اطراف آن است که می‌تواند منجر به بروز مشکلات جدی عصبی و سلامتی شود. این توده‌ها ممکن است خوش‌خیم (غیرسرطانی) یا بدخیم (سرطانی) باشند. تومورهای مغزی به دلیل تأثیر مستقیم روی عملکردهای حیاتی مانند کنترل حرکت، حافظه و احساسات، اهمیت ویژه‌ای دارند.

اهمیت شناخت تومور مغزی

با توجه به پیچیدگی ساختار و عملکرد مغز، بروز هر گونه اختلال یا آسیب در آن می‌تواند پیامدهای جدی و گاه جبران‌ناپذیری داشته باشد. آگاهی از ماهیت تومور مغزی و علائم آن به بیماران و کادر درمان کمک می‌کند تا تشخیص و درمان به موقع انجام شود و از پیشرفت بیماری جلوگیری شود.

شیوع و تاثیر اجتماعی

تومورهای مغزی در هر گروه سنی ممکن است رخ دهند، اما برخی انواع شایع‌تر در کودکان و برخی دیگر در بزرگسالان بیشتر دیده می‌شوند. به دلیل شدت عوارض و نیاز به درمان‌های تخصصی، بار اقتصادی و اجتماعی این بیماری برای بیماران، خانواده‌ها و نظام سلامت بسیار بالاست.

علائم تومور مغزی: بدن چه نشانه‌هایی می‌فرستد؟

تومور مغزی، بسته به اندازه، موقعیت و سرعت رشد، می‌تواند علائم متنوع و پیچیده‌ای ایجاد کند. تشخیص سریع این علائم و آگاهی از اهمیت بالینی هر کدام، کلید تصمیم‌گیری‌های موفق درمانی است.

سردردهای مقاوم و متفاوت: علامتی که نباید نادیده گرفته شود

یکی از شایع‌ترین علائم تومور مغزی، سردردهایی است که با الگوی معمول سردردهای تنشی یا میگرنی تفاوت دارد. این سردردها ممکن است پایدار، شدیدتر در صبح‌ها، یا با فعالیت‌های روزمره تشدید شوند.سردردهایی که به درمان‌های رایج پاسخ نمی‌دهند یا با علائم عصبی همراه هستند، باید فوراً به تصویربرداری مغزی ارجاع شوند.

تهوع و استفراغ بدون علت گوارشی

وجود فشار داخل جمجمه‌ای ناشی از رشد تومور می‌تواند باعث تهوع و استفراغ مکرر شود که اغلب با سردرد همراه است و بدون علل گوارشی قابل توجیه نیست.توجه ویژه به این علامت می‌تواند به شناسایی به موقع فشار مغزی کمک کند و تصمیم برای ارزیابی‌های تخصصی را تسریع نماید.

اختلالات بینایی و شنوایی: علائم منطقه‌ای تومور

تومورهای مغزی ممکن است به عصب‌های بینایی یا شنوایی فشار وارد کنند که باعث تاری دید، دوبینی، کاهش شنوایی یا حتی از دست رفتن جزئی بینایی می‌شود.این نشانه‌ها نیازمند بررسی‌های دقیق عصب‌شناسی و تصویربرداری هستند تا محل و اندازه تومور مشخص شود و بهترین مسیر درمان انتخاب گردد.

تشنج: زنگ خطر مغزی

تشنج می‌تواند اولین علامت تومور مغزی باشد، مخصوصاً در تومورهای بافت خاکستری مغز که منجر به تحریک غیرطبیعی نورون‌ها می‌شوند.در مواجهه با تشنج‌های جدید بدون سابقه صرع، تصمیم به بررسی‌های تشخیصی تصویربرداری مغز باید سریع اتخاذ شود.

اختلالات شناختی و رفتاری

کاهش حافظه، اختلال در تمرکز، تغییرات خلق و خو یا رفتار غیرمعمول ممکن است ناشی از تومورهای نواحی پیش‌پیشانی مغز باشد.تصمیم‌گیری در این موارد شامل ارزیابی تخصصی روان‌پزشکی و نورولوژیک و تصویربرداری دقیق است تا علت زمینه‌ای بررسی شود.

نقش تشخیص دقیق علائم در مسیر درمان

شناخت دقیق علائم و درک شدت و نوع آن‌ها، به پزشک کمک می‌کند تا تصمیمات درمانی به موقع و هدفمند اتخاذ شود. هر تأخیر در تشخیص می‌تواند به پیشرفت تومور و کاهش گزینه‌های درمانی منجر شود.

علل و عوامل خطر: چرا برخی افراد دچار تومور مغزی می‌شوند؟

تومورهای مغزی در اثر ترکیب پیچیده‌ای از عوامل ژنتیکی، محیطی و سبک زندگی ایجاد می‌شوند. شناخت این عوامل کلیدی برای پیشگیری و تصمیم‌گیری درمانی ضروری است.

عوامل ژنتیکی: نقش وراثت در ایجاد تومورهای مغزی

برخی اختلالات ژنتیکی و سندرم‌های وراثتی مانند Neurofibromatosis type 1 و 2، Li-Fraumeni syndrome و Turcot syndrome خطر ابتلا به تومورهای مغزی را به طور قابل توجهی افزایش می‌دهند.

تصمیم‌گیری بالینی: افراد دارای سابقه خانوادگی تومور مغزی باید تحت پایش ژنتیکی و تصویربرداری دوره‌ای قرار گیرند تا تشخیص زودهنگام ممکن شود.

عوامل محیطی: تماس با مواد سمی و تابش‌های یونیزان

مطالعات متعددی ارتباط میان مواجهه طولانی‌مدت با مواد شیمیایی مانند آفت‌کش‌ها، حلال‌های صنعتی، فلزات سنگین و تابش‌های یونیزان (مثل پرتوهای رادیواکتیو و اشعه‌های ایکس) را با افزایش ریسک تومور مغزی نشان داده‌اند.

تصمیم: کاهش مواجهه با این عوامل از طریق استفاده از تجهیزات محافظتی، رعایت استانداردهای محیط کار و اجتناب از پرتوگیری غیرضروری، توصیه می‌شود.

تأثیر عوامل سبک زندگی: چاقی، تغذیه و مصرف مواد

اگرچه داده‌ها محدود است، برخی تحقیقات نشان داده‌اند که چاقی مفرط و مصرف زیاد مواد کافئین‌دار یا الکل می‌توانند بر ریسک ابتلا به برخی تومورهای مغزی تأثیرگذار باشند.

تصمیم‌گیری آگاهانه در بهبود سبک زندگی، تغذیه سالم و اجتناب از مواد مضر می‌تواند به کاهش خطر کمک کند.

تابش‌های الکترومغناطیسی: واقعیت یا نگرانی؟

با وجود بحث‌های فراوان درباره ارتباط استفاده از تلفن همراه و میدان‌های الکترومغناطیسی با تومور مغزی، شواهد علمی قطعی هنوز وجود ندارد. اما توصیه می‌شود استفاده از تلفن همراه به‌ویژه در کودکان محدود شود و استفاده از هندزفری یا اسپیکر جایگزین گردد.

تصمیم احتیاطی: کاهش مدت تماس و استفاده از فناوری‌های محافظ می‌تواند به عنوان استراتژی پیشگیرانه مطرح شود.

بیماری‌های زمینه‌ای و آسیب‌های مغزی قبلی

برخی شرایط پزشکی مانند عفونت‌های مزمن مغزی، تروماهای شدید و آسیب‌های مکرر جمجمه، می‌توانند به عنوان عوامل افزایش‌دهنده ریسک تومور مغزی عمل کنند.پیگیری منظم و مراقبت‌های پزشکی پس از چنین شرایطی ضروری است.

جمع‌بندی تخصصی و تصمیم‌محور

شناخت دقیق علل و عوامل خطر، به پزشکان و بیماران کمک می‌کند تا در تصمیم‌گیری‌های پیشگیرانه و درمانی هوشمندانه عمل کنند. پایش مستمر افراد پرخطر و اصلاح سبک زندگی نقش کلیدی در کاهش بروز و پیشرفت تومورهای مغزی دارد.

انواع تومور مغزی: از خوش‌خیم تا بدخیم

تومورهای مغزی دارای تنوع زیادی هستند که براساس نوع سلولی، سرعت رشد و قابلیت نفوذ به بافت‌های اطراف طبقه‌بندی می‌شوند. درک این تفاوت‌ها، برای انتخاب بهترین روش درمان و پیش‌بینی نتایج حیاتی است.

تومورهای خوش‌خیم: درمان‌پذیری و پیش‌آگهی مثبت

مننژیوم‌ها شایع‌ترین تومورهای خوش‌خیم مغزی هستند که منشاء آنها از مننژ (لایه‌های محافظ مغز) است. رشد آهسته دارند و اغلب با جراحی قابل درمان هستند.

تصمیم‌گیری بالینی: اگر مننژیوم کوچک و بدون علامت باشد، نظارت دوره‌ای کافی است؛ اما در موارد بزرگ یا علامت‌دار، جراحی و در برخی موارد پرتودرمانی توصیه می‌شود.

تومورهای بدخیم (مالیگن): چالش درمانی و نیاز به رویکرد چندجانبه

گلیوبلاستوما مولتی‌فرم (GBM)، یکی از بدخیم‌ترین تومورهای مغزی است که رشد بسیار سریع و تهاجمی دارد و درمان آن پیچیده است.

تصمیم بالینی: نیازمند ترکیب جراحی، پرتودرمانی و شیمی‌درمانی است. درمان هدفمند و ایمنی‌درمانی نیز به‌عنوان رویکردهای نوین در حال توسعه هستند.

آستروسیتوما: طیف متنوعی از تومورها با رفتارهای متفاوت

آستروسیتوماها انواع مختلفی دارند، از نوع درجه پایین (خوش‌خیم) تا درجه بالا (بدخیم). تصمیم‌گیری درباره درمان بستگی به درجه تومور و موقعیت آن دارد.در موارد درجه پایین، ممکن است جراحی به تنهایی کفایت کند، اما درجه‌های بالا به درمان ترکیبی نیاز دارند.

تومورهای کودکان: ویژگی‌ها و چالش‌های خاص

در کودکان، تومورهای مغزی مانند مدولوبلاستوما شایع‌تر است که اغلب در مخچه قرار دارند و روند درمان متفاوتی نسبت به بزرگسالان دارند.

تومورهای متاستاتیک: منشأ خارج مغزی

بخش قابل توجهی از تومورهای مغزی، تومورهای متاستاتیک هستند که از سرطان‌های سایر اعضای بدن به مغز سرایت کرده‌اند.

تصمیم درمانی: معمولاً به ترکیب جراحی، پرتودرمانی و درمان‌های سیستمیک نیاز دارند و مدیریت علائم در اولویت است.

اهمیت شناخت دقیق نوع تومور برای انتخاب درمان

شناخت دقیق نوع و درجه تومور از طریق نمونه‌برداری و بررسی پاتولوژیک به پزشک کمک می‌کند تا استراتژی درمانی مناسبی طراحی کند و نتایج بهتری به دست آید.

جمع‌بندی تخصصی و تصمیم‌محور

هر نوع تومور مغزی نیازمند رویکرد خاص درمانی است. تصمیمات درمانی باید بر اساس ویژگی‌های سلولی، رشد و تاثیر بر عملکرد مغز اتخاذ شوند تا کیفیت زندگی بیمار حفظ شود.

روش‌های تشخیص تومور مغزی: از MRI تا نمونه‌برداری

تشخیص دقیق تومور مغزی، نقطه شروع همه تصمیمات درمانی است. روند تشخیص، ترکیبی از ابزارهای تصویربرداری پیشرفته، معاینات نورولوژیک دقیق و روش‌های پاتولوژیک است که به صورت هماهنگ و مرحله‌ای انجام می‌شود.

تصویربرداری پیشرفته: MRI ، CTو تصویربرداری مولکولی

MRI  مغز به‌عنوان استاندارد طلایی تصویربرداری تومورهای مغزی شناخته می‌شود. تکنیک‌های پیشرفته مانند MRI عملکردی (fMRI)، MRI  اسپکتروسکوپی، و تصویربرداری انتشار (DWI) اطلاعات دقیق‌تری درباره نوع تومور، مرزهای آن و ارتباطش با بافت‌های سالم ارائه می‌دهند.

تصمیم‌گیری هوشمند در انتخاب نوع تصویربرداری بستگی به علائم بالینی و مرحله بیماری دارد. به‌عنوان مثال، MRI  برای تشخیص اولیه و پیگیری درمان ضروری است، در حالی که PET Scan یا SPECT می‌توانند در تفکیک تومور فعال از بافت نکروتیک کمک کنند.

معاینات نورولوژیک: ارزیابی بالینی عملکرد عصبی

بررسی دقیق عملکرد حرکتی، حسی، بینایی، و شناختی بیمار بخشی کلیدی از تشخیص است. این معاینات کمک می‌کنند تا محل تقریبی تومور و شدت درگیری عملکردی مشخص شود.تصمیم‌گیری در این مرحله شامل تعیین نیاز به ارجاع به نورولوژیست یا نوروسرجن و زمان‌بندی تصویربرداری است.

نمونه‌برداری و پاتولوژی: تایید نهایی تشخیص

نمونه‌برداری (بیوپسی) تحت هدایت تصویر یا جراحی، برای تعیین نوع و درجه بدخیمی تومور حیاتی است.تصمیم هوشمندانه در زمان نمونه‌برداری، حداقل عوارض و بیشترین اطلاعات را تضمین می‌کند.

درمان تومور مغزی: جراحی، پرتو، دارو یا ترکیبی؟

درمان تومورهای مغزی تصمیمی یک‌مرحله‌ای نیست، بلکه یک فرآیند پیچیده و چندلایه است که به عوامل مختلفی مانند نوع تومور، محل قرارگیری، درجه بدخیمی، وضعیت عمومی بیمار و هدف درمان بستگی دارد. انتخاب درمان مناسب، نه‌تنها به دانش تخصصی نیاز دارد، بلکه باید با درک کامل از نتایج بالقوه هر گزینه صورت گیرد.

جراحی مغز: تصمیم برای برداشت تومور

جراحی اولین و مهم‌ترین گزینه درمانی در اغلب تومورهای قابل‌دسترسی مغزی است. هدف اصلی آن، کاهش حجم توده، تأیید تشخیص پاتولوژیک و در صورت امکان، برداشت کامل تومور است.تصمیم‌گیری برای جراحی باید بر اساس ارزیابی دقیق MRI، موقعیت تومور نسبت به نواحی حیاتی مغز (مانند نواحی حرکتی یا گفتاری) و میزان ریسک نوروپاتولوژیک انجام شود. در برخی موارد از جراحی بیدار (Awake Craniotomy) برای حفظ عملکرد مغزی استفاده می‌شود.

پرتودرمانی: انتخاب در مواجهه با سلول‌های باقیمانده

پس از جراحی یا در مواردی که برداشت کامل ممکن نیست، پرتودرمانی نقش کلیدی دارد. پرتودرمانی با دوز دقیق و هدفمند، به نابودی سلول‌های باقیمانده کمک می‌کند و خطر عود را کاهش می‌دهد.تصمیم‌گیری در مورد نوع پرتو (مانند پرتوی خارجی، پروتون‌تراپی یا استریوتاکتیک رادیوسرجری) باید با توجه به نوع تومور، سن بیمار و حساسیت نواحی اطراف مغز انجام شود.

شیمی‌درمانی و درمان هدفمند: وقتی دارو نقش کلیدی دارد

داروهای شیمی‌درمانی مانند Temozolomide در درمان گلیوبلاستوما به‌کار می‌روند. در تومورهایی با مارکرهای خاص ژنتیکی، استفاده از درمان هدفمند یا ایمونوتراپی نیز می‌تواند گزینه‌ای مؤثر باشد.

 انتخاب دارو بر اساس پروفایل ژنتیکی تومور (مانند وضعیت MGMT، IDH یا EGFR) انجام می‌شود و نیازمند تحلیل دقیق آزمایش‌های مولکولی است.

درمان ترکیبی: تصمیم جامع برای بهترین نتیجه

در بسیاری از بیماران، بهترین نتایج زمانی حاصل می‌شود که درمان‌ها به‌صورت ترکیبی و مرحله‌ای اجرا شوند. به‌طور مثال: جراحی برای برداشت اولیه، پرتودرمانی برای کنترل موضعی، و شیمی‌درمانی برای پاک‌سازی میکرومتاستازهای احتمالی.تیم درمان باید در یک جلسه تصمیم‌گیری چندتخصصی (Multidisciplinary Tumor Board) با حضور نورولوژیست، نوروسرجن، انکولوژیست و رادیولوژیست برنامه درمانی بیمار را طراحی کند.

نتیجه‌گیری تصمیم‌محور

هیچ «درمان واحدی» برای همه بیماران مبتلا به تومور مغزی وجود ندارد. انتخاب روش مناسب، باید شخصی‌سازی‌شده، مبتنی بر شواهد علمی، و هماهنگ با اهداف زندگی بیمار باشد. مهم‌ترین تصمیم، اعتماد به یک تیم تخصصی چندرشته‌ای و پایبندی به یک برنامه درمانی دقیق است.

زندگی با تومور مغزی: تأثیر بیماری بر کیفیت زندگی و روان فرد

تومور مغزی، تنها یک بیماری فیزیکی نیست؛ بلکه تجربه‌ای پیچیده و چندلایه است که می‌تواند ابعاد مختلف زندگی فردی، خانوادگی و اجتماعی بیمار را تحت‌تأثیر قرار دهد. تصمیم‌گیری‌های صحیح در مواجهه با این بیماری، تنها به انتخاب نوع درمان محدود نمی‌شود، بلکه شامل توجه فعال به سلامت روان، توانایی شناختی، و کیفیت کلی زندگی است.

اختلالات شناختی: تصمیم‌هایی برای حفظ عملکرد ذهنی

بیماران مبتلا به تومور مغزی ممکن است دچار مشکلاتی مانند اختلال در حافظه کوتاه‌مدت، کاهش تمرکز، کندی در پردازش اطلاعات یا اختلال در تصمیم‌گیری شوند. این اختلالات اغلب به‌دلیل اثر مستقیم تومور بر بافت مغز یا عوارض درمان (مانند پرتودرمانی) ایجاد می‌شوند.

تصمیم درست در این مرحله، ارجاع به کاردرمانگران شناختی، انجام تست‌های نوروسایکولوژیک و آغاز بازتوانی شناختی است. این مداخلات می‌توانند به حفظ استقلال بیمار و پیشگیری از تحلیل عملکرد ذهنی کمک کنند.

فشار روانی و عاطفی: نیاز به حمایت چندبعدی

تشخیص تومور مغزی غالباً با موجی از احساسات سنگین همراه است: ترس از آینده، اضطراب، افسردگی، احساس گناه یا انکار. این فشار روانی نه‌تنها بر روند درمان تأثیر می‌گذارد، بلکه ممکن است انگیزه بیمار برای ادامه درمان را نیز کاهش دهد.

در این شرایط، تصمیم‌گیری آگاهانه برای شروع روان‌درمانی فردی یا گروهی، دریافت مشاوره روان‌پزشکی، و در برخی موارد استفاده از داروهای ضدافسردگی یا ضداضطراب تحت نظر پزشک متخصص، می‌تواند تعادل روانی بیمار را حفظ کند.

نقش خانواده و مراقبان: تصمیم‌گیری مشترک برای حمایت

حضور خانواده، مراقبین و نزدیکان نقشی کلیدی در بهبود وضعیت بیمار دارد. با این حال، خود آن‌ها نیز ممکن است تحت استرس شدید قرار گیرند. در بسیاری از موارد، حمایت روانی از اعضای خانواده و آموزش مهارت‌های مراقبتی از سوی تیم درمان، باعث کاهش فرسودگی مراقبین و تقویت پیوستگی عاطفی می‌شود.تصمیم به تشکیل جلسات مشاوره خانوادگی و مشارکت همه اعضا در تصمیم‌گیری درمانی، به بیمار احساس امنیت، اعتماد و آرامش می‌دهد.

کیفیت زندگی فراتر از درمان پزشکی

تجربه زندگی با تومور مغزی شامل تصمیم‌گیری درباره کار، روابط اجتماعی، فعالیت‌های روزمره و حتی معنای زندگی است. هدف نهایی درمان نباید فقط افزایش طول عمر، بلکه ارتقای کیفیت آن نیز باشد.در این مسیر، استفاده از برنامه‌های جامع مراقبت حمایتی شامل کاردرمانی، هنر‌درمانی، مشاوره شغلی و مشارکت در گروه‌های حمایتی می‌تواند زندگی معنادار و هدفمندی برای بیمار ایجاد کند، حتی در مواجهه با بیماری پیش‌رونده.

نتیجه‌گیری تصمیم‌محور

مدیریت روانی و اجتماعی بیماری، به اندازه درمان دارویی و جراحی اهمیت دارد. تصمیم‌گیری زودهنگام برای دریافت خدمات روان‌پزشکی، شناختی و حمایتی، نه‌تنها روند درمان را تسهیل می‌کند، بلکه کیفیت زندگی بیمار را در سطحی انسانی و پایدار نگه می‌دارد.

نقش تغذیه، فیزیوتراپی و مراقبت حمایتی در روند درمان تومور مغزی

درمان تومور مغزی صرفاً به جراحی، شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی محدود نمی‌شود. آنچه در نتایج درمان و کیفیت زندگی بیمار تفاوت ایجاد می‌کند، تصمیم‌گیری آگاهانه در خصوص مراقبت‌های حمایتی و غیرمستقیم است؛ مراقبت‌هایی که می‌توانند توان بدنی بیمار را تقویت کرده، از عوارض جانبی بکاهند و روند بهبود را تسریع کنند.

تغذیه درمانی: سوخت مناسب برای مقابله با بیماری

تغذیه مناسب، به‌ویژه در دوره درمان، نقش حیاتی دارد. بیماران مبتلا به تومور مغزی ممکن است با بی‌اشتهایی، ضعف سیستم ایمنی یا کاهش وزن شدید مواجه شوند. استفاده از رژیم‌های غنی از پروتئین، اسیدهای چرب امگا ۳، و آنتی‌اکسیدان‌ها (مانند ویتامین E و C) ، به بدن کمک می‌کند تا در برابر آسیب سلولی مقاومت بیشتری داشته باشد. در برخی موارد، مشاوره با متخصص تغذیه بالینی برای تنظیم رژیم اختصاصی ضروری است.

فیزیوتراپی تخصصی: بازگشت به عملکرد حرکتی

برخی بیماران پس از جراحی یا به‌دلیل فشار تومور، دچار ضعف عضلانی، اختلال در تعادل یا ناتوانی در حرکت می‌شوند. برنامه‌ریزی فیزیوتراپی تخصصی بر اساس محل تومور و وضعیت حرکتی بیمار، می‌تواند در بازیابی عملکرد بدنی، جلوگیری از تحلیل عضلانی و بهبود استقلال فردی مؤثر باشد.

مراقبت حمایتی: مدیریت عوارض و حفظ کیفیت زندگی

بیماران مبتلا به تومور مغزی اغلب با مشکلاتی نظیر درد، تهوع، خستگی مزمن، افسردگی یا اضطراب روبه‌رو هستند. مراقبت‌های حمایتی از طریق تیمی شامل متخصص درد، روان‌شناس بالینی، مددکار اجتماعی و پرستار پالیاتیو، می‌تواند به مدیریت این مشکلات کمک کند. تصمیم برای استفاده از این خدمات باید زودهنگام گرفته شود، نه فقط در مراحل پایانی بیماری.

نتیجه‌گیری تصمیم‌محور

ترکیب درمان‌های پزشکی با حمایت‌های تغذیه‌ای، فیزیکی و روانی نه‌تنها اثربخشی درمان را افزایش می‌دهد، بلکه امید به زندگی و کیفیت آن را نیز به‌طور معناداری ارتقاء می‌بخشد. تصمیم‌گیری صحیح در انتخاب این خدمات، می‌تواند تفاوتی واقعی در مسیر درمان ایجاد کند.

پیشگیری و چکاپ: آیا می‌توان از تومور مغزی پیشگیری کرد؟

با وجود پیشرفت‌های گسترده در دانش پزشکی، پیشگیری قطعی از تومور مغزی همچنان امکان‌پذیر نیست؛ زیرا بسیاری از عوامل ایجادکننده این بیماری — مانند جهش‌های ژنتیکی یا عوامل ناشناخته مولکولی — قابل کنترل نیستند. با این حال، کاهش ریسک ابتلا و تشخیص زودهنگام از طریق مدیریت عوامل خطر و پایش‌های بالینی هدفمند قابل دستیابی است.

کنترل عوامل خطر محیطی و سبک زندگی

برخی مطالعات اپیدمیولوژیک، اگرچه با شواهد محدود، ارتباط میان مواجهه طولانی‌مدت با میدان‌های الکترومغناطیسی، آفت‌کش‌ها، فلزات سنگین و برخی حلال‌های صنعتی را با افزایش خطر بروز تومورهای مغزی مطرح کرده‌اند. رعایت نکات ایمنی در محیط‌های پرخطر، استفاده از تجهیزات محافظتی و کاهش تماس با مواد شیمیایی مشکوک، گام مؤثری در کنترل ریسک به شمار می‌آید.

پایش ژنتیکی در افراد پرخطر

در خانواده‌هایی که سابقه تومورهای CNS (سیستم عصبی مرکزی) وجود دارد، انجام مشاوره ژنتیک و بررسی ژن‌های مرتبط با سندرم‌های پرخطر (مانند Li-Fraumeni یا Neurofibromatosi) توصیه می‌شود. شناسایی این افراد و انجام چکاپ‌های هدفمند سالانه شامل MRI یا معاینات نورولوژیک می‌تواند به تشخیص زودهنگام کمک کند.

 غربالگری و آگاهی عمومی

در حال حاضر، برنامه رسمی غربالگری برای تومور مغزی در جمعیت عمومی وجود ندارد. اما افزایش آگاهی عمومی نسبت به علائم هشداردهنده، تقویت آموزش‌های سلامت، و دسترسی آسان به خدمات تصویربرداری در مراحل اولیه علائم می‌تواند به کشف زودتر توده‌ها و کاهش عوارض ناشی از تاخیر در تشخیص منجر شود.

نتیجه‌گیری

شناخت دقیق و علمی تومور مغزی، کلید اصلی تصمیم‌گیری‌های درمانی موفق است. این دانش نه تنها به تشخیص به موقع و انتخاب روش‌های درمانی مناسب کمک می‌کند، بلکه تأثیر قابل‌توجهی بر کیفیت زندگی و طول عمر بیماران دارد.

اهمیت آگاهی و مراجعه به‌موقع

افراد و پزشکان عمومی باید نسبت به علائم هشداردهنده تومور مغزی حساس باشند و در مواجهه با نشانه‌های بالینی به سرعت به مراکز تخصصی مراجعه کنند.تصمیم به مراجعه به موقع و ارزیابی دقیق، می‌تواند تفاوت بین درمان موفق و پیشرفت بیماری باشد.

امید به درمان‌های نوین و تحقیقات آینده

پیشرفت‌های چشمگیر در زمینه پزشکی مولکولی، درمان هدفمند و ایمنی‌درمانی نویدبخش آینده‌ای روشن‌تر برای بیماران تومور مغزی است. اما این امر مستلزم استمرار در تحقیقات و همکاری‌های بین‌رشته‌ای است.تصمیم‌گیری‌های بالینی آینده بر پایه داده‌های ژنتیکی و پروفایل دقیق تومورها، راه را برای درمان‌های شخصی‌سازی‌شده هموار می‌کند.

منابع

1. National Cancer Institute – Brain Tumors
   
2. Mayo Clinic – Brain Tumor Symptoms and Causes
   
3. PubMed Central – Glioblastoma Overview
   
4. American Brain Tumor Association – Types of Brain Tumors
   
5. SpringerLink – Pediatric Brain Tumors Review
   
6. PubMed – Case Study: Glioblastoma 5-Year Survival
   
7. Environmental Health Perspectives – Brain Tumor Risk Factors
   

تنگی شریان داخل جمجمه ، باریک شدن یک شریان در مغز است که می تواند منجر به سکته شود. باریک شدن در اثر تجمع و سفت شدن رسوبات چربی به نام پلاک ایجاد می شود. این فرآیند به عنوان آترواسکلروز شناخته می شود.

سکته مغزی زمانی اتفاق می افتد که پلاک باعث انسداد شریان می شود و آن ناحیه از مغز از خون محروم می شود و به اعصاب مغز آسیب می رساند و از بین می رود. در نتیجه، بخشی از بدن که توسط ناحیه آسیب دیده مغز کنترل می شود، نمی تواند به درستی کار کند.

چهار شریان که بیشتر تحت تأثیر تنگی داخل جمجمه قرار می گیرند عبارتند از:

• شریان کاروتید داخلی (ICA)، که خون ناحیه جلویی مغز را تامین می کند
• شریان مغزی میانی (MCA) که بزرگترین شاخه ICA است
• شریان های مهره ای، که خون را به نواحی پشتی مغز می رسانند
• شریان بازیلار، که در محل اتصال شریان های مهره ای راست و چپ در جمجمه تشکیل می شود.

علائم تنگی شریان داخل جمجمه

اولین علامت تنگی داخل جمجمه اغلب حمله ایسکمیک گذرا (TIA) یا سکته ایسکمیک است. TIA، که اغلب به عنوان یک سکته هشدار دهنده شناخته می شود، علائمی شبیه به سکته مغزی ایسکمیک دارد، اما فقط 2 تا 30 دقیقه طول می کشد.

علائم به طور ناگهانی رخ می دهد و زمان بسیار مهم و حیاتی است. اگر متوجه یک یا چند مورد از این نشانه ها در فرد دیگری یا در خودتان شدید، منتظر کمک نباشید. فوراً با اورژانس تماس بگیرید.

علائم سکته مغزی عبارتند از:

• بی حسی یا ضعف ناگهانی صورت، بازو یا پا، به خصوص در یک طرف بدن
• گیجی ناگهانی
• مشکل ناگهانی در صحبت کردن
• مشکل دید ناگهانی در یک یا هر دو چشم
• مشکل ناگهانی در راه رفتن
• سرگیجه، از دست دادن تعادل یا هماهنگی
• سردرد ناگهانی و شدید بدون علت شناخته شده

علل و عوامل خطر تنگی شریان داخل جمجمه

پلاک ها می توانند در اوایل بزرگسالی شروع به ساختن در رگ ها کنند، اما علائم ممکن است برای سال های طولانی مشهود نباشد. آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار، آسیایی‌ها و اسپانیایی‌ها شایع‌ترین جمعیت‌هایی هستند که آسیب می‌بینند.

خطر ابتلا به آترواسکلروز و تنگی داخل جمجمه با موارد زیر افزایش می یابد:

• فشار خون بالا
• دیابت
• سیگار کشیدن
• کلسترول بالا
• چاقی
• بیماری قلبی
• سابقه خانوادگی آترواسکلروز یا بیماری قلبی
• سن
• بیماری مویامویا
• تشریح شریانی (پارگی کوچک در داخلی ترین پوشش رگ خونی)
• دیسپلازی فیبروماسکولار
• آرتریت تاکایاسو

تشخیص تنگی شریان داخل جمجمه

تشخیص تنگی داخل جمجمه معمولاً با معاینه فیزیکی و بررسی تاریخچه پزشکی و علائم بیمار شروع می شود. از آنجایی که این وضعیت اغلب پس از وقوع سکته مغزی مشاهده می شود، جستجوی فوری مراقبت های پزشکی بسیار مهم است.

تست‌های تصویربرداری مانند تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) و آنژیوگرافی توموگرافی کامپیوتری (CT) برای تشخیص بیماری و مشاهده ناحیه تحت‌تاثیر سکته در صورت وقوع استفاده می‌شوند. سایر آزمایش‌های تشخیصی منحصراً به عروق خونی و جریان خون در بدن نگاه می‌کنند، مانند سونوگرافی داپلر ترانس کرانیال (TCD) یا آنژیوگرافی.

درمان تنگی شریان داخل جمجمه

درمان تنگی داخل جمجمه به این بستگی دارد که آیا بیمار TIA یا سکته مغزی داشته است.

برای بیمارانی که دچار این اختلالات نشده اند، یک روش جراحی به نام استنت گذاری اغلب برای گشاد کردن شریان باریک انجام می شود. جراح همچنین ممکن است پلاک ایجاد شده در شریان را با انجام اندآرترکتومی کاروتید پاک کند.

برای بیمارانی که سکته مغزی را تجربه کرده اند، تنگی داخل جمجمه همراه با اثرات سکته درمان می شود. برنامه سکته مغزی در یک رویکرد درمانی چند رشته ای منحصر به فرد برای هر بیمار ارائه می دهد.

مراقبت از بیمار به طور کلی به سه دسته تقسیم می شود:

• پیشگیری از سکته مغزی،
• درمان بلافاصله پس از سکته مغزی
• توانبخشی پس از سکته مغزی

بیمارانی که سکته مغزی را به دلیل انسداد در شریان تجربه کرده‌اند ممکن است با دارو برای حل کردن لخته خونی که شریان را مسدود می‌کند، تحت درمان قرار گیرند، که به عنوان فعال کننده پلاسمینوژن بافتی شناخته می‌شود. این دارو باید در عرض سه ساعت از زمانی که بیمار برای اولین بار متوجه علائم سکته مغزی شد داده شود.

سایر درمان‌ها ممکن است شامل روش‌های جراحی مغز و اعصاب برای برداشتن انسداد باشد.

در طول دوره بهبودی و توانبخشی بیمار، فیزیوتراپی و کاردرمانی اغلب اجزای کلیدی برنامه درمانی هستند. این درمان ها به بیماران در بازگرداندن حرکت عضلات، هماهنگی و تعادل کمک می کند و می تواند به بیماران کمک کند تا فعالیت های روزانه را دوباره یاد بگیرند. در صورتی که بیمار در صحبت کردن یا بلعیدن مشکل داشته باشد، گفتار درمانی نیز ممکن است تجویز شود.

اگر سیستم عصبی شما آسیب ببیند یا به درستی کار نکند ، ممکن است درد نوروپاتیک رخ دهد. شما می توانید از هر یک از سطوح مختلف سیستم عصبی – اعصاب محیطی ، نخاع و مغز احساس درد کنید. با هم ، نخاع و مغز به عنوان سیستم عصبی مرکزی شناخته می شوند. اعصاب محیطی اعصابی هستند که در سراسر بدن شما در نقاطی مانند اندام ، بازوها ، پاها ، انگشتان دست و پا پخش می شوند.

فیبرهای عصبی آسیب دیده سیگنال های اشتباهی را به مراکز درد ارسال می کنند. عملکرد عصب ممکن است در محل آسیب عصبی و همچنین مناطقی در سیستم عصبی مرکزی تغییر کند.

نوروپاتی اختلال عملکرد یا تغییر در یک یا چند عصب است. دیابت مسئول حدود 30 درصد موارد نوروپاتی است. همیشه نمی توان منبع درد نوروپاتیک را تشخیص داد. صدها بیماری وجود دارد که با این نوع درد مرتبط هستند.

علائم و علل درد نوروپاتیک

منابع درد نوروپاتیک کدامند؟

درد نوروپاتیک می تواند ناشی از بیماری هایی باشد ، از جمله:

• اعتیاد به الکل
• دیابت.
• مشکلات عصبی صورت.
• عفونت HIV یا ایدز.
• اختلالات سیستم عصبی مرکزی (سکته مغزی ، بیماری پارکینسون ، ام اس و غیره)
• سندرم درد منطقه ای پیچیده.
• زونا.

علل دیگر عبارتند از:

• داروهای شیمی درمانی
• پرتو درمانی.
• قطع عضو ، که می تواند باعث درد فانتوم شود.
• التهاب عصب نخاعی.
• ضربه یا جراحی با آسیب عصبی ناشی از آن.
• نفوذ عصبی توسط تومورها.

علائم درد نوروپاتیک چیست؟

در صورت بروز درد نوروپاتیک ممکن است علائم زیادی وجود داشته باشد. این علائم عبارتند از:

• درد خود به خود (دردی که بدون تحریک ایجاد می شود): شبیه درد تیرکشنده ، سوزش ، چاقو یا درد شبیه شوک الکتریکی ؛ سوزن سوزن شدن ، بی حسی یا احساس “سوزن سوزن شدن”
• درد برانگیخته: درد ناشی از محرک های ملایم بر روی پوست ، فشار و غیره که به آن آلودینیا گفته می شود. درد برانگیخته همچنین ممکن است به معنای افزایش درد با محرک های معمولاً دردناک مانند گرما باشد. به این نوع درد هایپرالژی می گویند.
• احساس ناخوشایند و غیرطبیعی اعم از خود به خودی یا برانگیخته (اسهال خونی).
• مشکلات خواب و مشکلات عاطفی به دلیل اختلال در خواب و درد.

تشخیص و آزمایشات

چگونه درد نوروپاتیک تشخیص داده می شود؟

پزشک سابقه پزشکی را بررسی کرده و یک معاینه فیزیکی انجام می دهد. اگر پزشک می داند یا مشکوک است که دچار آسیب عصبی شده اید ، علائم معمولی درد نوروپاتیک را تشخیص می دهد.

مدیریت و درمان

درد نوروپاتیک چگونه درمان می شود؟

اهداف درمان عبارتند از:

• درمان بیماری زمینه ای (به عنوان مثال ، اشعه یا جراحی برای کوچک کردن توموری که بر عصب فشار می آورد).
• تسکین درد.
• حفظ عملکرد.
• بهبود کیفیت زندگی.
• درمان چند حالته (شامل داروها ، فیزیوتراپی ، مشاوره روانشناسی و گاهی جراحی) معمولاً برای درمان دردهای نوروپاتی مورد نیاز است.

داروهایی که معمولاً برای دردهای نوروپاتی تجویز می شوند شامل داروهای ضد تشنج مانند موارد زیر است:

• گاباپنتین (Neurontin®).
• پرگابالین (Lyrica®).
• توپیرامات (Topamax®).
• کاربامازپین (Tegretol®).
• لاموتریژین (Lamictal®).

پزشکان همچنین داروهای ضد افسردگی تجویز می کنند

• آمی تریپتیلین (Elavil®).
• نورتریپتیلین (Pamelor®).
• ونلافاکسین (Effexor®).
• دولوکستین (Cymbalta®).

دریافت نسخه از متخصص درد برای داروهای ضد تشنج یا داروهای ضد افسردگی به این معنی نیست که شما تشنج دارید یا افسرده هستید. با این حال ، درست است که درد مزمن می تواند با اضطراب یا افسردگی بدتر شود.

درمان های موضعی مانند لیدوکائین یا کپسایسین – کرم ها یا پمادها – می توانند در ناحیه دردناک استفاده شوند. داروهای ضد درد شبه افیونی در درمان دردهای عصبی موثزتر نیستند و اثرات منفی ممکن است از استفاده طولانی مدت آنها جلوگیری کند.

این درد همچنین می تواند با بلاک های عصبی که توسط متخصصان درد تزریق شده است ، از جمله تزریق استروئیدها ، بی حسی موضعی یا سایر داروها به اعصاب آسیب دیده ، درمان شود.

درد نوروپاتیک که به درمانهای ذکر شده در بالا پاسخ نداده است می تواند با تحریک نخاع ، تحریک عصب محیطی و تحریک مغز درمان شود.

مننژها لایه هایی از بافت نازک هستند که مغز شما را می پوشانند. اگر این بافت ها عفونی شوند ، مننژیت نامیده می شود. وقتی مغز شما ملتهب یا عفونی می شود ، به این مشکل انسفالیت می گویند. اگر هم مننژها و هم مغز عفونی باشند ، به این حالت مننگوآنسفالیت می گویند.

آنسفالیت مبتلا به تبخال، یک اورژانس پزشکی است. باید سریع تشخیص داده و درمان شود. این بیماری اغلب در صورت عدم درمان کشنده است. بسیاری از افرادی که از آن جان سالم به در می برند ، پس از آن دچار مشکلات طولانی مدت می شوند.

مننژانسفالیت تبخال چه چیزی باعث می شود؟

مننژیت و انسفالیت ممکن است توسط باکتری ها ، قارچ ها یا انواع دیگر میکروب ها ایجاد شود. اما بسیاری از آنها توسط ویروس ها ایجاد می شوند.

انسفالیت ناشی از ویروس هرپس سیمپلکس است. بیشتر آنها توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع 1 (HSV1) ایجاد می شوند ، ویروسی که باعث زخم های سرد نیز می شود. همچنین ممکن است این بیماری توسط ویروس تبخال نوع 2 (HSV2) ایجاد شود. این ویروس می تواند از طریق تماس جنسی یا از مادر آلوده به نوزاد در هنگام زایمان منتقل شود. عفونت HSV1 همچنین می تواند از طریق رابطه جنسی به ناحیه تناسلی منتقل شود. این ویروس ها در تمام طول عمر فرد در بدن باقی می مانند ، حتی زمانی که علائم عفونت ایجاد نمی کنند.

گاهی اوقات مننژانسفالیت در طول عفونت اولیه با ویروس هرپس سیمپلکس رخ می دهد ، اما اغلب در اثر فعال شدن مجدد ویروس از عفونت قبلی ایجاد می شود.

مننژانسفالیت تبخال چه علائمی دارد؟

اگر مننژیت ویروسی دارید ، علائم ممکن است شامل تب ، حساسیت به نور ، سردرد و سفتی گردن باشد. اگر علائم دیگری مانند گیجی ، تشنج ، خواب آلودگی یا نقص عصبی کانونی دارید – یک مشکل عملکرد عصبی که بر ناحیه خاصی تأثیر می گذارد – ممکن است نشان دهد که مغز شما نیز تحت تأثیر قرار گرفته است و پزشک ممکن است آن را مننژوانسفالیت تشخیص دهد.

اینها علائم احتمالی مننژانسفالیت هستند:

• سردرد
• تب
• سفتی گردن
• حساسیت به نور
• تشنج
• مشکل در تفکر
• تغییر شخصیت
• توهم بینایی و شنیداری
• رفتارهای غیر معمول
• بیهوشی

مننژانسفالیت تبخال چگونه تشخیص داده می شود؟

اگر پس از بررسی سابقه پزشکی و علائم ، پزشک فکر کند ممکن است دچار مننژانسفالیت تبخال باشید ، آزمایشات و آزمایش های مختلفی را برای تأیید تشخیص تجویز می کند. سایر آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

معاینه عصبی. پزشک یک معاینه عصبی را برای جستجوی تغییرات در عملکرد حسی ، بینایی ، هماهنگی و تعادل ، وضعیت روانی و خلق و خوی انجام می دهد.

لومبار پانکچر. در این روش ، پزشک نمونه ای از مایع نخاعی را می گیرد. سلول ها و سایر مواد موجود در این مایع ممکن است سرنخ های مهمی را به او ارائه دهد.

تصویربرداری ممکن است پزشک بخواهد تصاویری از مغز شما با استفاده از CT یا اسکن MRI ایجاد کند.

 EEG با قرار دادن الکترودها بر روی پوست سر ، امواج مغزی را اندازه گیری می کند.

آزمایش خون. آزمایش خون به شناسایی عفونت کمک می کند.

اگر پزشک تصور می کنند که یک نوزاد مبتلا به آنسفالیت تبخال ناشی از عفونت با HSV2 در هنگام عبور از کانال تولد است ، ممکن است نمونه هایی از خون و مایع نخاعی نوزاد را بررسی کند.

مننژانسفالیت تبخال چگونه درمان می شود؟

اولین درمان، درمان علت عفونت است. از آنجا که بیشتر موارد مننژانسفالیت ناشی از ویروس هرپس است ، آسیکلوویر ضد ویروسی برای درمان آن استفاده می شود. ممکن است لازم باشد این دارو را از طریق وریدی (IV) به مدت 10 تا 14 روز مصرف کنید. همچنین ممکن است پزشک برای کاهش تورم در مغز و درمان یا جلوگیری از تشنج به شما دارو بدهد.

پزشکان ممکن است نوزادان مبتلا به این بیماری را برای چند هفته با آسیکلوویر درمان کنند.

بسته به شدت عفونت ، ممکن است نیاز به درمان در بیمارستان داشته باشید.

سه عصب نحوه حرکت چشم ها، محل پلک ها و اندازه مردمک ها را کنترل می کنند. این 3 اعصاب عبارتند از:

• عصب سوم جمجمه (عصب چشمی)
• عصب چهارم جمجمه (عصب تروکلئر)
• عصب ششم جمجمه (عصب کاهنده)

چهارمین عصب جمجمه عملکرد یکی از عضلات خارجی چشم ، عضله مایل فوقانی را کنترل می کند. این ماهیچه از پشت حفره چشم تا بالای چشم حرکت می کند. از حلقه ای از بافت نزدیک بینی که به تروکلیا معروف است عبور می کند. چشم را به سمت داخل و پایین می چرخاند.

چهارمین عصب جمجمه تنها عصب جمجمه ای است که از پشت مغز شروع می شود و مسیری طولانی تری نسبت به هر عصب جمجمه ای دارد. از طریق دریچه ای در پشت وارد سوراخ چشم می شود و سپس به عضله مایل فوقانی عصب دهی می کند.

بیماریها یا صدمات به عصب چهارم جمجمه می تواند باعث فلج شدن عضله مایل فوقانی شود. نام این بیماری فلج عصب چهارم است. نامهای دیگر آن فلج مایل برتر و فلج عصب تروکلئر است.

ممکن است از بدو تولد فلج عصب چهارم داشته باشید یا بعداً به آن مبتلا شوید. معمولاً فقط در یک چشم اتفاق می افتد ، اما در هر دو چشم نیز ممکن است رخ دهد.

علت فلج عصب چهارم چیست؟

اکثر کودکان مبتلا به فلج عصب چهارم از بدو تولد به این بیماری مبتلا می شوند (فلج مادرزادی عصب چهارم). کودک ممکن است همراه با فلج مادرزادی عصب چهارم مشکلات بهداشتی دیگری نیز داشته باشد.

در بزرگسالان ، شایع ترین علت فلج عصب چهارم آسیب است. ممکن است آسیب جزئی به نظر برسد. آسیب عصبی چهارم می تواند همگام با صدماتی که باعث ضربه مغزی می شود رخ دهد. یکی دیگر از علل شایع ، جریان خون ضعیف مربوط به دیابت است. فلج عصب چهارم که در اثر آسیب ایجاد می شود ممکن است برطرف نشود.

در بسیاری از موارد ، علت فلج عصب چهارم مشخص نیستکه به آن فلج ایدیوپاتیک عصب چهارم میگویند. در بزرگسالان ، بسیاری از موارد فلج عصب چهارم که بر اثر آسیب ایجاد نشده اند ایدیوپاتیک هستند. فلج عصب چهارم ایدیوپاتیک اغلب خود به خود برطرف می شود.

علل کمتر رایج فلج عصب چهارم عبارتند از:

• بیماری عروقی که با دیابت اتفاق می افتد.
• برآمدگی شریان (آنوریسم).
• افزایش فشار داخل جمجمه (افزایش فشار داخل جمجمه).
• عفونت

علائم فلج عصب چهارم چیست؟

• دوبینی (دوبینی) یکی از علائم شایع فلج عصب چهارم است و فقط زمانی رخ می دهد که هر دو چشم باز باشند
• یکی از عنبیه ها از دیگری بالاتر است (عنبیه قسمت رنگی چشم شما است)
• کج نگه داشتن سر. برای کمک به مشکل بینایی است.
• درد ، معمولاً در بالای ابرو. اگر فلج چهارم عصبی ایدیوپاتیک یا مربوط به دیابت باشد ، اتفاق می افتد.

فلج عصب چهارم چگونه تشخیص داده می شود؟

پزشک احتمالاً سابقه سلامتی را می پرسد و از شما در مورد علائم اخیر و اطلاعات مربوط به سلامتی سوال می کند. پزشک می تواند با انجام یک معاینه پزشکی اعصاب جمجمه شما را بررسی کند. در حالت استراحت به موقعیت چشم های شما نگاه می کنند و سپس از شما می خواهند که با چشم خود یک شی را دنبال کنید. پزشک می تواند نحوه واکنش مردمک چشم شما به نور بررسی کند ، فشار چشم شما را اندازه گیری کرده و به پشت چشم شما نگاه کند.

چندین بیماری دیگر می تواند باعث دوبینی شود. این موارد شامل میاستنی گراویس ، بیماری گریو ، سندرم ورنیک و برخی از انواع میگرن است. میاستنی گراویس یک بیماری خود ایمنی است که ماهیچه ها را ضعیف می کند. گاهی اوقات میاستنی گراویس فقط ماهیچه های چشم را درگیر می کند. بیماری گریو یک بیماری خود ایمنی است که باعث می شود غده تیروئید بیش از حد فعال شود. همچنین می تواند بر چشم ها تأثیر بگذارد. یکی از علائم برجستگی چشم به دلیل التهاب و مواد اضافی در حفره چشم است. سندرم ورنیک یک بیماری مغزی است که در اثر مصرف طولانی مدت الکل و کمبود ویتامین ایجاد می شود. این می تواند باعث فلج عضلات چشم شود.

پزشک ممکن است آزمایشاتی را برای کمک به تشخیص فلج عصب چهارم از سایر بیماریها تجویز کند که شامل موارد زیر است:

• آزمایش خون ، برای بررسی بیماریهای خود ایمنی و سطح هورمون تیروئید
• سی تی اسکن یا MRI ، برای بررسی مغز و اعصاب جمجمه
• سونوگرافی ، برای دیدن ماهیچه های چشم
• لومبار پانکچر ، برای بررسی علل افزایش فشار داخل جمجمه
• آزمایشات تحریک عصبی

پزشک شما ممکن است متخصص چشم یا متخصص مغز و اعصاب باشد.

فلج عصب چهارم چگونه درمان می شود؟

درمان فلج عصب چهارم بستگی به علت آن دارد. فلج عصب چهارم ایدیوپاتیک تمایل دارد خود به خود از بین برود. فلج ناشی از آسیب نیز می تواند با گذشت زمان بهتر شود. اگر چیزی روی عصب چهارم جمجمه فشار می آورد ، ممکن است برای کاهش فشار به جراحی نیاز داشته باشید.

درمان احتمالی فلج عصب چهارم شامل موارد زیر است:

• داروهای ضد درد بدون نسخه
• عینک منشوری. می توانند تصاویر دوگانه را به عنوان یک تصویر کنار هم قرار دهند.
• جراحی برای تنظیم مجدد چشم ها

هدف از جراحی خلاص شدن از شر دوبینی است. این می تواند تمایل به کج شدن سر را نیز اصلاح کند. اگر مشکل چشم شدید باشد ، ممکن است نیاز به جراحی در هر دو چشم داشته باشید.

با حرکات سفت ، وضعیت بد بدن و مشکل در تعادل و هماهنگی مشخص کرد.

سردرد، درد ، ناراحتی در سر یا صورت است. سردردها از نظر محل و شدت درد و تعداد دفعاتی که ایجاد می شوند بسیار متفاوتند. تقریباً همه افراد در طول زندگی خود دچار سردرد می شوند. بافت مغز فیبرهای عصبی حساس به درد ندارد و احساس درد نمی کند. اما سایر قسمت های سر می توانند مسئول سردرد باشند از جمله:

• شبکه ای از اعصاب که بر روی پوست سر گسترش می یابد
• اعصاب خاصی در صورت ، دهان و گلو
• ماهیچه های سر ، گردن و شانه ها
• رگ های خونی در امتداد سطح و قاعده مغز

علائم سردرد چیست؟

علائم سردرد بستگی به نوع سردرد دارد. دفعات سردرد و شدت علائم نیز ممکن است متفاوت باشد. علائم معمول سردرد عبارتند از:

• شروع آرام سردرد
• سر معمولاً از هر دو طرف درد می کند
• درد کسل کننده است یا مانند یک بند یا ناحیه دور سر احساس می شود
• درد ممکن است در قسمت پشت سر یا گردن باشد
• درد خفیف تا متوسط ​​است ، اما شدید نیست
• سردردهای تنشی معمولاً باعث تهوع ، استفراغ یا حساسیت به نور نمی شوند (فتوفوبی).

علائم سردرد ممکن است شبیه سایر بیماری ها باشد. همیشه برای تشخیص به پزشک خود مراجعه کنید.

چگونه سردرد تشخیص داده می شود؟

پزشک در مورد سابقه سلامتی شما سوال می کند. او همچنین یک معاینه فیزیکی و آزمایش های خاصی را انجام می دهد.

سوالات متداول در طول امتحان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• چه موقع سردرد ایجاد می شود؟
• آیا قبل از شروع درد علائم خاصی دارید؟
• محل سردرد کجاست؟
• سردردها چه حسی دارند؟
• سردردها چقدر طول می کشد؟
• آیا تغییراتی در رفتار یا شخصیت ایجاد شده است؟
• آیا تغییر وضعیت یا نشستن باعث سردرد می شود؟
• آیا مشکل خوابیدن دارید؟
• آیا سابقه استرس دارید؟
• آیا سابقه آسیب به سر دارید؟
• آیا در هنگام سردرد علائم دیگری دارید؟

اگر پزشک مشکوک به میگرن یا سردردهای تنشی باشد و معاینه سیستم عصبی طبیعی باشد ، ممکن است به آزمایش بیشتری نیاز نداشته باشید. اما اگر این سردرد از نوع اولیه نباشد یا علائم غیر معمول داشته باشید ، ممکن است آزمایش های دیگری برای یافتن علت انجام شود.

آزمایشاتی که برای یافتن علت سردرد استفاده می شود ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• آزمایش خون. برای بررسی شرایط زمینه ای اشعه ایکس سینوس.
• MRI  
• سی تی اسکن.
• لومبار پانکچر (جهت رد التهاب ، عفونت یا فشار زیاد در مایع نخاعی )

سردرد چگونه درمان می شود؟

هدف از درمان جلوگیری از بروز سردرد است. درمان خوب سردرد بستگی به یافتن نوع سردرد شما دارد. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• از محرک های شناخته شده خود مانند برخی غذاها و نوشیدنی ها ، کم خوابی و روزه داری دوری کنید
• تغییر عادات غذایی
• ورزش کردن
• استراحت در محیطی آرام و تاریک
• مصرف داروها طبق توصیه پزشک
• کنترل استرس

سردردهای میگرنی و خوشه ای ممکن است به داروهای خاصی نیاز داشته باشند که شامل موارد زیر است:

• داروهای مسکن. انها داروهایی هستند که توسط پزشک ارائه شده است. آنها روی گیرنده های خاصی در اعصاب و عروق خونی در سر عمل می کنند تا سردرد در حال پیشرفت را متوقف کنند.
• داروهای پیشگیرانه. این داروها توسط پزشک ارائه می شود. آنها روزانه برای جلوگیری از شروع سردرد مصرف می شوند.

برخی از سردردها ممکن است فوراً به مراقبت پزشکی نیاز داشته باشند و ممکن است شامل ماندن در بیمارستان برای مشاهده ، آزمایش تشخیصی یا حتی جراحی باشد. درمان بستگی به شرایط ایجاد کننده سردرد دارد. بهبود کامل بستگی به نوع سردرد و سایر مشکلات سلامتی شما دارد.

آیا می توان از سردرد جلوگیری کرد؟

اگر می دانید چه چیزی باعث سردرد شما می شود ، دور ماندن از آن می تواند از سردرد جلوگیری کند. کاهش استرس می تواند باعث کاهش یا جلوگیری از سردردهای ناشی از استرس شود. با مصرف روزانه داروهای پیشگیرانه از سردردهای میگرنی و خوشه ای جلوگیری می شود.

چه زمانی باید با پزشک تماس بگیرم؟

اکثر سردردها را می توان با مسکن های بدون نسخه کنترل کرد. اما در صورت داشتن سردرد شدید با پزشک خود تماس بگیرید:

• گرفتگی گردن
• تب
• حالت تهوع
• استفراغ
• تشنج
• تنگی نفس
• گیجی
• ضعف عضلانی
• دوبینی
• تغییر در سطح هوشیاری.

علائمی که ممکن است نشان دهنده سردرد جدی تری باشد عبارتند از:

• سردرد شدید ، یا نوع جدیدی از سردرد
• سردردهای مکرر در کودکان
• سردردهایی که از صبح زود شروع می شوند
• سردرد ناشی از آسیب سر
• دردی که با فشار شدیدتر می شود ، مانند سرفه یا عطسه
• استفراغ بدون حالت تهوع
• شروع ناگهانی درد
• سردردی که شدیدتر یا مداوم می شود
• تغییر شخصیت
• تشنج

1- خمش مچ دست

تجهیزات: یک صندلی پایدار با زیر بغل (ترجیحا پد دار) ، وزنه های سبک یا هر وسیله ای که می تواند مقاومت ایجاد کند و به راحتی در دست گرفته می شود.

چگونه این کار را انجام دهیم: مستقیم روی صندلی بنشینید. بازوهای خود را روی دسته قرار دهید و کف دست ها رو به بالا باشد. بگذارید مچ های شما روی لبه دسته صندلی قرار بگیرد. وزنه ها را محکم و راحت بگیرید و با حرکات آهسته کنترل شده ، مچ دست خود را به سمت جلو بازو خم کرده و دوباره عقب بیاورید (فقط مچ های شما باید در حال حرکت باشند).

مزایا: خمش مچ دست حرکات جداگانه ای است که باعث ایجاد قدرت ساعد ، بهبود دامنه حرکتی و افزایش قدرت گرفتن می شود.

2- کشش مچ دست و دست

تجهیزات: صندلی پایدار با دسته.

چگونه این کار را انجام دهیم: بازوها را به سمت پایین و مچ دست خود را روی لبه دسته صندلی آویزان کنید ، دست خود را پایین بیندازید و با دست دیگر خود به آرامی مچ خود را بالا و پایین و پهلو بکشید.

مزایا: این حرکت ساده باعث حفظ رباط های مچ دست و ساعد می شود تا دامنه حرکتی را حفظ کند.

اصلاح: اگر هنگام تکمیل این تمرین وزنه ای اضافه کنید ، در حال انجام یک خمش مچ دست معکوس هستید و ماهیچه های طرف مقابل ساعد خود را تقویت می کنید.

3- بازکننده های شانه

تجهیزات: وزنه های سبک یا هر جسم سبکی که می تواند به راحتی در دست گرفته شود و تا حدی مقاومت کند.

چگونه این کار را انجام دهیم: وزنه های را بگیرید (مشت ها را با انگشتان خود رو به داخل قرار دهید) ، بازوهای خود را در کنار خود نگه دارید و آرنج خود را 90 درجه خم کنید. با حرکات آهسته کنترل شده ، مشت های خود را به سمت بیرون حرکت دهید در حالی که بازوهای خود را در کنار بدن قرار داده اید (مثل اینکه در را باز می کنید). بازوهای خود را به حالت اولیه بازگردانید. (قابل اجرا به صورت نشسته یا ایستاده).

مزایا: این تمرین دامنه حرکت و قدرت شانه ها را بهبود می بخشد.

4- کشیدن حوله روی میز

تجهیزات: حوله و میز.

نحوه انجام این کار: حوله را جلوی خود قرار دهید. با دست ضعیف تر روی حوله و دست قوی تر روی آن ، حوله را به سمت خارج و به سمت خود بکشید (با استفاده از دست قوی تر خود برای هدایت و فشار). علاوه بر رفت و برگشت ، می توانید ساعت و خلاف جهت عقربه های ساعت نیز حرکت کرده و دایره هایی روی میز ایجاد کنید.

مزایا: این ورزش عضلات شانه و بازو را کشیده و تقویت می کند و از طریق بهبود هماهنگی بازو باعث افزایش پلاستیسیته عصبی می شود.

5- خمش تنه

تجهیزات: یک صندلی ثابت.

چگونه این کار را انجام دهیم: روی لبه صندلی خود بنشینید و پاهایتان را کمی از هم باز کرده اما محکم روی زمین قرار دهید. تا جایی که می توانید به جلو خم شوید و سعی کنید به مچ پا یا زمین بین پاها برسید. سپس از عضلات اصلی خود برای صاف نشستن تا جایی که می توانید استفاده کنید.

مزایا: قدرت مرکزی تنه را بهبود می بخشد و به جابجا کردن وزن کمک می کند.

6- چرخش زانو

تجهیزات: سطوح محکم و مسطح مانند تختخواب یا تشک.

نحوه انجام این کار: به پشت دراز بکشید و دستان خود را در کنار خود قرار دهید. زانوها را خم کنید و پاها را صاف روی زمین بگذارید. زانوها را در کنار هم نگه دارید ، آنها را به آرامی به سمت چپ بیندازید ، سپس آنها را به مرکز برگردانید. سپس آنها را به راست جابجا کنید.

مزایا: باعث تقویت بدن ، قدرت پشت ، هماهنگی و تعادل می شود.

7- باز کردن مفصل ران

تجهیزات: صندلی ثابت

چگونه این کار را انجام دهیم: مستقیم روی لبه صندلی خود بنشینید. شکم خود را به آرامی سفت کرده و یک زانو را صاف کنید. با انگشتان پایتان به سمت سقف ، پای خود را به آرامی به سمت بیرون حرکت دهید. به حالت اولیه بازگردید ، سپس در طرف دیگر تکرار کنید. شما می توانید با دراز کشیدن و انجام این تمرین شدت را کاهش دهید یا اگر می توانید بصورت ایستاده این تمرین سخت تری انجام دهید.

مزایا: باسن ، ساق پا ، پشت ، پشت را تقویت کرده و هماهنگی و ثبات را بهبود می بخشد.

8- بالا آوردن زانو در حالت ایستاده

تجهیزات: یک سطح محکم برای نگه داشتن روی آن.

چگونه این کار را انجام دهیم: پشت خود را صاف کنید و بایستید و روی یک سطح محکم نگه دارید. وزن خود را به یک پا منتقل کنید ، پای دیگر را جلوتر بیاورید و زانو را در زاویه 90 درجه خم کنید. چند ثانیه در این حالت بمانید و موقعیت اولیه را از سر بگیرید. سپس پا را عوض کنید.

فواید: شکم ، باسن و پشت پا را بالا و پایین و تقویت می کند. همچنین به وضعیت ، تعادل و هماهنگی کمک می کند.

9- بشین-پاشو

تجهیزات: صندلی

چگونه این کار را انجام دهیم: روی صندلی خود بنشینید و زانوها را خم کنید (90 درجه). پاها را به اندازه عرض شانه ها روی زمین قرار دهید. به آرامی بایستید و اطمینان حاصل کنید که زانوها هرگز از نوک انگشتان پا عبور نمی کنند. به آرامی و کنترل شده بنشینید. برای اینکه شدت آن کمتر شود ، از بازوهای خود برای حمایت استفاده کنید و برای دشواری بیشتر ، دستان خود را روی سینه خود بکشید.

مزایا: ماهیچه های اصلی و فوقانی ران را تقویت می کند ، جابجایی وزن و تعادل را بهبود می بخشد.

10- پل زدن

تجهیزات: سطحی صاف و محکم مانند تخت یا حصیر.

چگونه این کار را انجام دهیم: به پشت دراز بکشید و پاها را صاف روی زمین قرار داده و زانوها را خم کنید. بازوهای خود را در کنار خود قرار دهید ، کف دست ها را پایین بیاورید. شکم خود را به آرامی منقبض کرده و عضلات شکم (عضلات پشت) را فشار دهید تا باسن شما بلند شده و یک پل ایجاد شود. چند ثانیه در این حالت بمانید و به حالت اولیه پایین بیایید. با صاف کردن پاها می توانید کار را راحت تر کنید

صرع گروهی از اختلالات است که باعث تشنج می شود. تشنج فعالیت غیر ارادی است که ممکن است بر کنترل عضلات ، حرکت ، گفتار ، بینایی و آگاهی تأثیر بگذارند. صرع در اثر انفجارهای ناگهانی و شدید فعالیت های الکتریکی در مغز ایجاد می شود.

صرع میوکلونیک نوجوانان یکی از انواع صرع است. شایع ترین علامت آن تشنج های مکرر است که به تشنج میوکلونیک معروف است و باعث حرکت سریع و تکان دهنده می شوند.

گاهی به آن سندرم جانز یا صرع جانز نیز می گویند.

علائم صرع میوکلونیک نوجوانان

صرع میوکلونیک نوجوانان اغلب در سنین نوجوانی با تشنج های میوکلونیک شروع می شود که اغلب بسیار کوتاه هستند. افراد مبتلا به این نوع صرع اغلب در بزرگسالی دچار تشنج های شدیدتری می شوند که به عنوان تشنج های بزرگ شناخته می شوند. این تشنج ها طولانی تر هستند ، باعث می شوند فرد دچار تکان خوردن و افتادن روی زمین شود و اندام ها بصورت قوی و موزون تکان بخورند. بیماران ممکن است هوشیاری و کنترل عملکردهای بدن را از دست بدهند.

تشنج های میوکلونیک نوجوانان به طور کلی گردن ، شانه ها و قسمت بالای بازوها را درگیر می کند.

تشنج های میوکلونیک ممکن است مورد توجه قرار نگیرند زیرا به سرعت اتفاق می افتند. ممکن است کسی فکر کند این بیماران دچار تیک یا دست و پا چلفتی هستند. علائم این تشنج ها عبارتند از:

• تکان های سریع و کنترل نشده عضلات
• حرکات تکان دهنده یا موزون

تشنج گراند مال به عنوان تشنج تونیک کلونیک نیز شناخته می شود. این تشنج ها در دو مرحله رخ می دهد.

• تونیک – عضلات بیمار سفت شده و هوشیاری خود را از دست می دهند. این باعث می شود این بیماران روی زمین بیفتند. ماهیچه های بدن آنها سفت می شوند و اغلب نفس کشیدن مشکل می شود. ممکن است لب ها به رنگ آبی درآیند و بیمار صداهای غرغره ای ایجاد کند. این مرحله یک دقیقه یا کمتر طول می کشد.
• کلونیک – ماهیچه ها شروع به تکان خوردن می کنند. این امر در اثر انعطاف و شل شدن بسیار سریع ماهیچه ها ایجاد می شود. حرکات تکان دهنده شروع به کند شدن می کنند و با پیشرفت تشنج کمتر اتفاق می افتند. در نهایت حرکات تکان دهنده کاملاً متوقف می شوند. این مرحله معمولاً چند دقیقه طول می کشد.

علل و عوامل خطر صرع میوکلونیک نوجوانان

اغلب هیچ علت شناخته شده ای برای صرع وجود ندارد. سابقه خانوادگی صرع گاهی ممکن است با این بیماری مرتبط باشد. با این حال ، کارشناسان از نحوه انتقال بیماری از والدین به فرزندان مطمئن نیستند.

تغییرات در ژن GABRA1 با این بیماری مرتبط است.

تشخیص صرع میوکلونیک نوجوانان

تشخیص صحیح صرع مهم است. پزشک در مورد تشنج سوالاتی می پرسد تا نوع آن و علت ایجاد صرع را مشخص کند.

تاریخچه پزشکی دقیق اغلب بهترین سرنخ ها را در مورد تشنج دارد. این ممکن است به رد سایر شرایطی که ممکن است باعث تشنج شود کمک کند. همچنین بیماران معاینه عصبی خواهند داشت. در طول بررسی از آنها خواسته می شود آنچه را که درست قبل ، حین و بلافاصله پس از تشنج اتفاق می افتد ، به خاطر بیاورند.

مفیدترین روش برای تشخیص صرع ، الکتروانسفالوگرام (EEG) است. این روش فعالیت الکتریکی را در مغز ثبت می کند. الکتروانسفالوگرام می تواند موج یا امواج غیر معمول را در الگوهای فعالیت الکتریکی ثبت کند. انواع مختلف صرع را می توان با این الگوها تشخیص داد.

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) و اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT) ممکن است برای بررسی علت و محل درون مغز استفاده شود. اسکن ها می توانند بافت اسکار ، تومورها یا مشکلات ساختاری در مغز را نشان دهند.

درمان صرع میوکلونیک نوجوانان

تشنج های جزئی و عمومی ناشی از صرع میوکلونیک نوجوانان اغلب به طور متفاوتی درمان می شوند.

درمان بر اساس موارد زیر است:

• نوع تشنج
• هر چند وقت یکبار تشنج اتفاق می افتد
• تشنج ها چقدر شدید هستند
• سن بیمار
• سلامت کلی بیمار
• سابقه پزشکی بیمار

داروهایی که معمولاً استفاده می شوند عبارتند از:

• لوتیراستام
• دپاکوته
• کلوبازام
• Zonegram ، برای مواردی که به درمانهای دیگر پاسخ نداده اند

اگر دارو نتواند تشنج را کنترل کند ، جراحی کاشت عصب واگ (VNS) ممکن است یک گزینه باشد.

آنوریسم مغزی برآمدگی در ناحیه ضعیف دیواره شریان مغز است. آنوریسم مثل یک بادکنک کوچک پف می کند. به آنوریسم داخل جمجمه ، آنوریسم مغزی گفته می شود. این اختلال باعث می شود که شریان در آن نقطه ضعیف پاره شود .

آنوریسم مغزی بیشتر در شریان قسمت جلوی مغز اتفاق می افتد. اما عروق در هر نقطه از مغز می توانند دچار آنوریسم شوند.

دیواره شریان طبیعی از 3 لایه تشکیل شده است. آنوریسم در بخش نازک و ضعیف شریان ایجاد میشود. ناحیه ضعیف به دلیل عضله کم در دیواره شریان ایجاد می شود. انواع مختلفی از آنوریسم وجود دارد. آن ها هستند:

• آنوریسم توت (ساکولار). این شایع ترین نوع آنوریسم مغزی است. به نظر می رسد بخش ساقه ای توت باریک است. ممکن است بصورت همزمان بیش از 1 مورد اتفاق بیفتد.
• آنوریسم فوزیفرم. این نوع آنوریسم از هر طرف بیرون می زند. این نوع انوریسم در یک شریان گشاد شده اتفاق می افتد و اغلب با تصلب شرایین ارتباط دارد.
• آنوریسم تشریحی. این نوع در اثر پارگی در طول شریان در لایه داخلی دیواره شریان ایجاد می شود. خون بین لایه های دیواره نشت می کند. این نوع ممکن است باعث شود که یک طرف دیواره شریان به صورت بالونی خارج شود. یا ممکن است جریان خون را از طریق شریان مسدود کند. این نوع آنوریسم معمولاً در اثر آسیب دیدگی اتفاق می افتد. اما می توانند به تنهایی نیز اتفاق بیفتند.
• آنوریسم قارچی. اگر باکتری در خون پخش شود ، می تواند دیواره شریان را آلوده کند. این نوع باعث ضعیف شدن دیواره و تبدیل آنوریسم می شود. بیش از یک مورد میتواند بطور همزمان اتفاق بیافتد. آنوریسم قارچی بیشتر از انواع دیگر در معرض خطر خونریزی هستند و چندان شایع نیستند.

بیشتر آنوریسم های مغزی علائمی ایجاد نمی کنند. بیشتر آنها کوچک هستند. عرض آنها کمتر از 0.4 اینچ (10 میلی متر) است. آنوریسم های کوچکتر ممکن است کمتر شکسته شوند.

علت آنوریسم مغزی چیست؟

محققان به طور کامل نمی دانند چه عواملی باعث آنوریسم مغزی می شود. آنها با چندین مشکل و اختلال در ارتباط هستند. این موارد عبارتند از:

• سن بالا
• سیگار کشیدن
• فشار خون بالا
• نوشیدن زیاد الکل
• جنسیت مونث
• سابقه خانوادگی آنوریسم
• بیماری کلیه پلیکیستیک

علت اصلی آنوریسم مغز تضعیف دیواره شریان است. فشار خون از طریق شریان پمپ می شود و سپس می تواند باعث برجستگی در ناحیه ضعیف شود. در نواحی خاص ممکن است فشار آنوریسم بیشتر باشد. به عنوان مثال ، مکانی که شریان به شاخه های کوچکتر تقسیم می شود ، ممکن است فشار بیشتری داشته باشد.

چه کسانی در معرض خطر آنوریسم مغزی قرار دارند؟

اگر یکی از مشکلات ارثی زیر را داشته باشید ، بیشتر در معرض خطر آنوریسم هستید:

• کمبود آلفا گلوکوزیداز. کمبود کامل یا جزئی این آنزیم که برای تجزیه گلیکوژن و تبدیل آن به گلوکز مورد نیاز است میتواند فرد را در معرض آنوریسم قرار دهد.
• ·         کمبود آلفا 1-آنتی تریپسین. این بیماری ممکن است منجر به هپاتیت و سیروز کبدی یا آمفیزم ریه ها شود.
• ناهنجاری شریانی. یک ارتباط غیر طبیعی بین شریان و ورید.
• انعقاد آئورت. باریک شدن آئورت. آئورت شریان اصلی است که از قلب می آید.
• سندرم  Ehlers-Danlos. این بیماری تختلال بافت همبند است (کمتر شایع).
• دیسپلازی فیبرو عضلانی. این اختلال یک بیماری شریانی است که غالباً عروق متوسط ​​و بزرگ زنان جوان تا میانسال را درگیر می کند.
• تلانژکتازی خونریزی دهنده ارثی. یک اختلال در رگهای خونی. رگهای خونی فاقد مویرگ بین سرخرگ و ورید هستند.
• سندرم کلاینفلتر. وضعیتی در مردان است که آنها کروموزوم X اضافی دارند.
• سندرم نونان. نوعی اختلال است که باعث رشد غیر طبیعی بسیاری از قسمت ها و سیستم های بدن می شود.
• بیماری پلی کیستیک کلیه (PCKD). نوعی اختلال که باعث ایجاد بسیاری از کیست های مایع در کلیه می شود.  این مشکل ، شایعترین بیماری مرتبط با آنوریسم توت است.

سایر عوامل خطر مرتبط با آنوریسم ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• سن بالا
• زن بودن
• نوشیدن الکل ، به خصوص مشروبات الکلی
• تصلب شرایین (تجمع پلاک در پوشش داخلی شریان).
• سیگار کشیدن
• استفاده از داروهای غیرقانونی مانند کوکائین یا مت آمفتامین
• فشار خون بالا
• آسیب سر
• عفونت

این عوامل ، خطر آنوریسم را افزایش می دهد اما لزوماً باعث بیماری نمی شوند. برخی از افرادی که حتی بیش از یک عامل خطر را دارند ممکن است هرگز به این بیماری مبتلا نشوند. برخی دیگر به این بیماری مبتلا می شوند و هیچ عامل خطر شناخته شده ای ندارند. دانستن عوامل خطرساز برای هر بیماری می تواند به شما در جهت تغییر رفتار و بررسی بیماری کمک کند.

علائم آنوریسم مغزی چیست؟

ممکن است تا زمانی که پارگی اتفاق نیفتد ندانید که آنوریسم مغزی دارید. بیشتر آنوریسم های مغزی هیچ علامتی ندارند و اندازه آنها کوچک است. آنوریسم های کوچکتر ممکن است پس از پارگی خطر کمتری برای فرد داشته باشند.

در بعضی موارد ، علائم ممکن است قبل از پارگی اتفاق بیفتد. این مشکل به دلیل خونی است که ممکن است نشت کند. به این حالت خونریزی نگهبان در اطراف مغز گفته می شود. برخی از آنوریسم ها نیز باعث فشار آمدن به ساختارهای مجاور می شوند. این اختلال می تواند اعصاب چشم را درگیر کند. آنها می توانند باعث کاهش بینایی شوند. یا حتی اگر آنوریسم پاره نشده باشد حرکت دادن چشم را دشوار می کند.

علائم آنوریسم مغزی که پاره نشده است شامل موارد زیر است:

• سردرد (بسیار نادر)
• چشم درد
• تغییرات بینایی
• کاهش قدرت برای حرکت دادن چشم

اولین علامت خونریزی آنوریسم مغزی اغلب خونریزی در اطراف مغز است. به این حالت خونریزی زیر عنکبوتیه گفته می شود و علایمی دارند مانند:

• سردرد ناگهانی ، بسیار شدید
• گرفتگی گردن
• تهوع و استفراغ
• تغییر در وضعیت روحی ، مانند خواب آلودگی
• درد در مناطق خاص ، مانند چشم ها
• مردمک چشم گشاد
• از دست دادن هوشیاری
• فشار خون بالا
• از دست دادن تعادل یا هماهنگی
• حساسیت به نور
• درد کمر یا پا
• مشکل در عملکرد چشم ، بینی ، زبان یا گوش ها
• کما و مرگ

علائم آنوریسم مغزی ممکن است مانند سایر مشکلات سلامتی باشد. برای تشخیص به پزشک مراجعه کنید.

چگونه آنوریسم مغزی تشخیص داده می شود؟

آنوریسم مغزی اغلب پس از پاره شدن یافت می شود. یا به دلایل دیگر در هنگام آزمایش تصویربرداری به طور تصادفی پیدا میشود.

پزشک در مورد سابقه سلامتی شما سوال خواهد کرد. او شما را معاینه فیزیکی میکند. همچنین ممکن است به آزمایشاتی از قبیلموارد زیر را تجویز کند:

• آنژیوگرافی مغزی. این آزمایش تصویری از عروق خونی مغز را ایجاد می کند. آنژیوگرافی می تواند اختلال موجود در رگ ها و جریان خون را پیدا کند. این روش با قرار دادن یک لوله نازک (کاتتر) در یک شریان در پا انجام می شود. این لوله به رگهای خونی مغز منتقل می شود. رنگ کنتراست از طریق کاتتر تزریق می شود. تصاویر اشعه ایکس از رگ های خونی گرفته می شود.
• سی تی اسکن. در این آزمایش از اشعه ایکس و کامپیوتر برای تهیه تصاویر دقیق از بدن استفاده می شود. سی تی اسکن جزئیات استخوان ها ، عضلات ، چربی و اندام ها را نشان می دهد. سی تی اسکن جزئیات بیشتری نسبت به اشعه ایکس عمومی دارد. سی تی اسکن ممکن است برای کمک به نشان دادن محل آنوریسم و ​​در صورت پاره شدن یا نشت استفاده شود.  آنژیوگرام (CTA) را می توان با سی تی اسکن برای بررسی عروق خونی نیز انجام داد.
• ام آر آی . در این آزمایش از آهن ربا های بزرگ ، امواج رادیویی و رایانه برای تهیه تصاویر دقیق از اندام ها و بافت های بدن استفاده می شود. MRI از میدان های مغناطیسی برای دیدن تغییرات کوچک در بافت مغز استفاده می کند. MRI می تواند به یافتن و تشخیص آنوریسم کمک کند.
• آنژیوگرافی با تشدید مغناطیسی (MRA) . این یک آزمایش غیرتهاجمی است که از رنگ حاجب  و ام آر آی داخل وریدی برای نشان دادن رگ های خونی استفاده می کند. ماده حاجب باعث می شود رگ های خونی در تصویر MRI مات به نظر برسند. این روش اجازه می دهد تا پزشک رگ های خونی را با وضوح بیشتری ببیند.

چگونه آنوریسم مغزی درمان می شود؟

هدف اصلی کاهش خطر خونریزی در مغز است.

هنگام انتخاب روشهای درمانی عوامل زیادی در نظر گرفته می شوند که شامل موارد زیر است:

• اندازه و محل آنوریسم
• اگر علائمی دارید
• سن و سلامت کلی شما
• اگر عوامل خطر برای پارگی آنوریسم را دارید

در بعضی موارد ، ممکن است آنوریسم درمان نشود. بنابراین باید همواره زیر نظر پزشک باشد.گاهش نیز ممکن است جراحی لازم باشد.

دو  نوع جراحی اصلی برای آنوریسم مغزی وجود دارد و عبارتند از:

کرانیوتومی باز (قطع جراحی). این روش با برداشتن بخشی از جمجمه برای رسیدن به آنوریسم انجام می شود. جراح یک گیره فلزی را در گردن آنوریسم قرار می دهد. این کار برای جلوگیری از خونریزی انجام می شود. پس از بریدن ، جمجمه دوباره به هم بسته می شود.

سیم پیچ اندوواسکولار. این امر آمبولیزاسیون کوئل نیز نامیده می شود. این روش کم تهاجمی است و رایج ترین روشی است که برای درمان آنوریسم مغزی استفاده می شود. برش در جمجمه لازم نیست. در عوض ، یک کاتتر از رگ خونی در کشاله ران به داخل رگ های خونی مغز رانده می شود. از فلوئوروسکوپی (اشعه ایکس زنده) برای کمک به حرکت کاتتر به داخل سر و آنوریسم استفاده می شود. هنگامی که کاتتر در جای خود قرار گرفت ، سیم پیچهای ریز پلاتین از طریق کاتتر وارد آنوریسم می شوند. این سیم پیچ های نرم با استفاده از اشعه ایکس قابل مشاهده هستند. آنها با شکل آنوریسم تطابق پیدا کرده و از از پارگی جلوگیری می کند. این روش با بیهوشی عمومی یا بی حسی موضعی انجام می شود.

عوارض احتمالی آنوریسم مغزی چیست؟

• خون ریزی. خونریزی معمولاً در اطراف مغز است. آنوریسم همچنین می تواند در مغز و در بطن های مغزی خونریزی کند.
• خونریزی مجدد خونریزی دوم اغلب از اولین بار بدتر است. به همین دلیل ، درمان زودرس پس از خونریزی اول بسیار حیاتی است.
• اسپاسم یا باریک شدن عروق مغزی. معمولاً 3 تا 14 روز پس از خونریزی آنوریسم رخ می دهد و می تواند منجر به سکته مغزی و مرگ شود. این مشکل در نیمی از افرادی دچار آنوریسم اتفاق می افتد.
• هیدروسفالی تجمع مایعات در مغز است. علت آن مایع مغزی نخاعی است که به طور طبیعی جذب نمی شود.
• فشرده کردن مغز یا اعصاب جمجمه. می تواند منجر به برخی از مشکلات سیستم عصبی شود. این اختلال میتواندمنجر به فلج حرکت چشم باشد.

تکرار مجدد برخی از آنوریسم ها ممکن است پس از درمان دوباره رخ دهند.

آیا می توان از آنوریسم مغزی جلوگیری کرد؟

کنترل عوامل خطر ممکن است خطر ابتلا به آنوریسم را کاهش دهد. این عوامل خطر عبارتند از:

• نوشیدن الکل
• تصلب شرایین
• چاقی
• سیگار کشیدن
• استفاده از مواد مخدر غیرقانونی ، مانند کوکائین یا آمفتامین
• فشار خون بالا
• آسیب سر
• عفونت