در دنیای پزشکی، جراحی دیسک کمر و سیاتیک به عنوان یکی از آخرین گزینه‌ها برای درمان دردهای مزمن کمر و پاها شناخته می‌شود. این نوع جراحی معمولاً زمانی مورد نظر قرار می‌گیرد که روش‌های غیرجراحی همچون داروهای ضد التهاب، فیزیوتراپی و روش‌های تسکینی نظیر گرما یا یخ نتوانسته‌اند به بهبودی بیمار کمک کنند. با وجود اینکه جراحی می‌تواند در مواردی مانند دیسک‌های هرنی شده یا مشکلات ناشی از رشد غیرطبیعی استخوان‌ها مؤثر باشد، اما شواهد نشان می‌دهد که بسیاری از بیماران پس از عمل همچنان با دردهای مزمن مواجه‌اند. در این مقاله، به بررسی این موضوع خواهیم پرداخت که آیا جراحی دیسک کمر و سیاتیک واقعاً آخرین گزینه درمانی است یا اینکه باید به عنوان یک گزینه نهایی در نظر گرفته شود. همچنین، اهمیت مشاوره با متخصصین ستون فقرات و ارزیابی دقیق همه گزینه‌های درمانی قبل از تصمیم‌گیری برای جراحی را مورد بحث قرار خواهیم داد.

دلایل انتخاب جراحی دیسک کمر و سیاتیک

موارد شدید درد و ناتوانی

جراحی دیسک کمر، به ویژه میکرو دیسککتومی، به عنوان یکی از گزینه‌های اصلی درمان برای بیمارانی که با درد شدید و ناتوانی ناشی از دیسک هرنی شده روبرو هستند، شناخته می‌شود. این نوع جراحی می‌تواند به ویژه در مواردی که بیمار با علائم شدیدی مانند ضعف عضلانی و اختلال در حرکات روزمره مواجه است، به تسکین فوری درد و بهبود کیفیت زندگی کمک کند. در واقع، بسیاری از افرادی که تحت این نوع جراحی قرار می‌گیرند، بهبود قابل توجهی در توانایی‌های حرکتی و کاهش درد خود احساس می‌کنند.

علاوه بر این، دردهای شدید می‌توانند به مرور زمان به مشکلات روانی و اجتماعی نیز منجر شوند. بنابراین، جراحی دیسک کمر و سیاتیک می‌تواند به عنوان یک راه حل موثر در کاهش این مشکلات و بهبود کیفیت زندگی بیمار در نظر گرفته شود. با توجه به شدت درد و ناتوانی، انتخاب جراحی باید با مشورت و بررسی دقیق پزشک صورت گیرد.

عدم بهبود با روش‌های غیرجراحی

اگر بیمار پس از گذشت 6 تا 12 هفته از درمان‌های غیرجراحی مانند فیزیوتراپی و داروهای ضدالتهابی همچنان دچار درد و ناتوانی باشد، جراحی می‌تواند گزینه‌ای مناسب برای ادامه درمان باشد. در این شرایط، عدم پاسخ به روش‌های غیرجراحی نشان‌دهنده این است که مشکلات موجود ممکن است به عمیق‌تر از آنچه که تصور می‌شود، مرتبط باشد.

به طور کلی، معیارهای زیر می‌تواند نشان‌دهنده نیاز به جراحی باشد:

• ادامه درد شدید پس از گذشت زمان مناسب از درمان‌های غیرجراحی
• وجود ضعف حرکتی مشهود در بیمار
• ناتوانی در انجام فعالیت‌های روزمره به دلیل درد

در چنین شرایطی، جراحی دیسک کمر و سیاتیک می‌تواند به عنوان یک گزینه نجات‌بخش به حساب آید و به بیمار کمک کند تا به زندگی عادی خود بازگردد.

موقعیت‌های اضطراری همچون فشار به عصب سیاتیک

در مواقع اضطراری، مانند فشار به عصب سیاتیک، جراحی می‌تواند ضروری و حیاتی باشد. این وضعیت می‌تواند به عوارض جدی‌تری منجر شود و نیاز به مداخله فوری دارد. به عنوان مثال، سندرم کائودا اکوینا یکی از شرایطی است که می‌تواند عملکرد مثانه و روده را تحت تأثیر قرار دهد و در صورت عدم درمان سریع، عواقب جبران‌ناپذیری را به همراه داشته باشد.

در این شرایط، فشار به اعصاب در ناحیه پایینی کمر ممکن است به مشکلات جدی‌تری منجر شود که بر کیفیت زندگی بیمار تأثیر می‌گذارد. در نتیجه، جراحی به عنوان یک راهی برای جلوگیری از عوارض بیشتر و حفظ عملکرد طبیعی بدن ضروری است.

روش‌های غیرجراحی برای درمان دیسک کمر و سیاتیک

داروهای ضد التهاب

داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs) یکی از گزینه‌های رایج برای کاهش درد و التهاب ناشی از سیاتیک و دیسک کمر هستند. این داروها می‌توانند به طور موثری درد را تسکین داده و التهاب ناحیه آسیب‌دیده را کاهش دهند. معمولاً این داروها شامل ایبوپروفن، ناپروکسن و آسپرین می‌باشند.

این داروها معمولاً بدون نسخه پزشک قابل تهیه‌اند و برای استفاده در مدت کوتاه بسیار موثر هستند. با این حال، مصرف طولانی‌مدت آن‌ها ممکن است عوارض جانبی نظیر مشکلات گوارشی یا افزایش خطر سکته قلبی را به همراه داشته باشد. لذا، مشاوره با پزشک قبل از شروع مصرف این داروها ضروری است.

فیزیوتراپی

فیزیوتراپی به عنوان یک روش غیرجراحی موثر در درمان دیسک کمر و سیاتیک شناخته می‌شود. این روش شامل مجموعه‌ای از تمرینات تخصصی است که به تقویت عضلات ناحیه کمر، لگن و پاها کمک می‌کند.

به طور کلی، فیزیوتراپی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

– **تمرینات کششی:** این تمرینات به افزایش انعطاف‌پذیری و کاهش تنش عضلانی کمک می‌کند.

– **تمرینات تقویتی:** هدف این تمرینات تقویت عضلات پشتی و شکمی است تا از ناحیه کمر حمایت بهتری شود.

– **آموزش وضعیت بدنی:** آموزش در مورد نحوه نشستن، ایستادن و حرکت کردن به گونه‌ای که فشار کمتری به کمر وارد شود.

فیزیوتراپی نه تنها به کاهش درد کمک می‌کند، بلکه می‌تواند از بروز مجدد مشکلات جلوگیری کرده و کیفیت زندگی را بهبود بخشد.

روش‌های تسکینی نظیر گرما یا یخ

استفاده از روش‌های تسکینی مانند گرما و یخ یکی دیگر از راه‌های مؤثر در مدیریت درد سیاتیک است. این روش‌ها می‌توانند به راحتی در منزل انجام شوند و عوارض جانبی کمتری دارند.

– **کمپرس یخ:** در مراحل اولیه درد، استفاده از کمپرس یخ می‌تواند به تسکین التهاب و کاهش درد کمک کند. یخ باید به مدت ۱۵ تا ۲۰ دقیقه بر روی ناحیه آسیب‌دیده قرار گیرد و این عمل هر چند ساعت یک‌بار تکرار شود.

– **حرارت:** پس از چند روز از شروع درد، استفاده از حرارت می‌تواند به آرامش عضلات و تسکین درد کمک کند. می‌توان از پدهای حرارتی یا دوش آب گرم استفاده کرد. حرارت به افزایش جریان خون در ناحیه آسیب‌دیده کمک می‌کند و باعث تسهیل در فرآیند بهبود می‌شود.

مزایا و معایب جراحی دیسک کمر و سیاتیک

مزایای جراحی

جراحی دیسک کمر و سیاتیک می‌تواند به عنوان یک راه‌حل مؤثر در درمان مشکلاتی نظیر سیاتیک و دردهای مزمن کمر در نظر گرفته شود. یکی از اصلی‌ترین مزایای این نوع جراحی، تسکین سریع درد است. بیماران پس از انجام جراحی دیسک کمر و سیاتیک معمولاً گزارش می‌دهند که دردهایشان به طور چشمگیری کاهش یافته و به آن‌ها این امکان را می‌دهد که به فعالیت‌های روزمره خود بازگردند.

علاوه بر این، زمانی که درمان‌های غیرجراحی از جمله دارو درمانی، فیزیوتراپی و تغییر در شیوه زندگی نتوانند به بهبود وضعیت بیمار کمک کنند، جراحی می‌تواند گزینه‌ای مناسب برای درمان باشد. این جراحی به ویژه در شرایطی که علائم سیاتیک شدید هستند، می‌تواند به تسریع روند بهبودی کمک کند.

ریسک‌ها و معایب جراحی دیسک کمر و سیاتیک

همان‌طور که جراحی دیسک کمر و سیاتیک می‌تواند مزایای قابل توجهی داشته باشد، اما همچنین با ریسک‌ها و معایبی نیز همراه است. یکی از مشکلات عمده، خطر عفونت در محل جراحی می‌باشد که می‌تواند عواقب جدی داشته باشد. همچنین، آسیب به اعصاب در طول جراحی از دیگر خطرات بالقوه است که ممکن است به بروز مشکلات جدیدی منجر شود.

علاوه بر این، برخی بیماران ممکن است با عوارضی نظیر تشکیل بافت اسکار مواجه شوند که می‌تواند باعث ایجاد دردهای جدید گردد. به همین دلیل، ضروری است که بیماران به دقت تمامی جوانب مثبت و منفی جراحی را مورد بررسی قرار دهند و با پزشک خود درباره احتمال بروز این عوارض مشورت کنند.

میزان موفقیت جراحی دیسک کمر و سیاتیک

موفقیت جراحی دیسک کمر و سیاتیک به عوامل متعددی بستگی دارد، از جمله شدت علائم و مدت زمان بروز آن‌ها. تحقیقات نشان می‌دهد که بیماران پس از جراحی معمولاً در کوتاه‌مدت بهبودی بیشتری نسبت به بیمارانی که درمان‌های غیرجراحی را انتخاب کرده‌اند، تجربه می‌کنند. به طور خاص، در بسیاری از موارد، بیماران پس از دوره بهبودی اولیه، قادر به انجام فعالیت‌های روزمره با راحتی بیشتری خواهند بود.

اما باید توجه داشت که در درازمدت، میزان بهبودی بین دو گروه بیماران جراحی شده و غیرجراحی تقریباً مشابه است. بنابراین، تصمیم‌گیری در مورد انجام جراحی باید با مشورت دقیق پزشک و بر اساس شرایط خاص هر بیمار اتخاذ شود. این مشورت می‌تواند شامل بررسی تاریخچه پزشکی، شدت درد و نوع فعالیت‌های روزمره بیمار باشد.

اهمیت مشاوره با متخصصین ستون فقرات

ضرورت ارزیابی دقیق

مشاوره با متخصصین ستون فقرات یکی از مراحل حیاتی در تشخیص و درمان مشکلات مربوط به کمر و سیاتیک است. ارزیابی دقیق شرایط بیمار شامل بررسی تاریخچه پزشکی، علائم و نتایج آزمایشات تصویربرداری می‌باشد. این فرآیند به پزشک کمک می‌کند تا مشکلات زیر را شناسایی کند:

• ناهنجاری‌های ساختاری در ستون فقرات
• التهابات یا آسیب‌های بافتی
• عوامل روانی و تأثیرات آن بر دردهای مزمن

با درک صحیح وضعیت بیمار، پزشک قادر خواهد بود تا بهترین روش درمانی را پیشنهاد دهد. این ارزیابی دقیق همچنین به پیشگیری از بروز عوارض جبران‌ناپذیر کمک می‌کند. به عنوان مثال، دردهای مزمن ممکن است نشانه‌ای از شرایط جدی‌تری مانند فتق دیسک یا تنگی کانال نخاعی باشند که نیاز به درمان فوری دارند.

راهنمایی‌های پیش از جراحی دیسک کمر و سیاتیک

برای بیمارانی که به جراحی نیاز دارند، آگاهی از مراحل پیش از جراحی بسیار اهمیت دارد. ارائه اطلاعات دقیق درباره روند جراحی، عوارض احتمالی و روش‌های درمانی غیرجراحی می‌تواند به کاهش اضطراب بیماران کمک کند.

نکات کلیدی برای بیماران قبل از جراحی:

• آشنایی با مراحل مختلف جراحی و فرآیند بهبودی بعد از آن
• جمع‌آوری اطلاعات مربوط به داروها و عوارض جانبی ممکن
• بررسی نیاز به تغییر در سبک زندگی و فعالیت‌های روزمره

با درک کامل از آنچه که ممکن است در طول و بعد از جراحی اتفاق بیفتد، بیماران می‌توانند با اطمینان بیشتری در مسیر درمان خود قدم بردارند و از عوارض ناخواسته جلوگیری کنند. این آگاهی نه تنها به کاهش اضطراب کمک می‌کند، بلکه به بیماران این امکان را می‌دهد که به طور فعال در فرآیند درمان خود شرکت کنند.

گزینه‌های جایگزین جراحی دیسک کمر و سیاتیک

تزریق استروئید

تزریق استروئید یکی از روش‌های غیرجراحی مؤثر برای کاهش درد و التهاب در ناحیه کمر و سیاتیک است. این روش به ویژه برای بیمارانی که منبع درد آن‌ها مشخص است، کاربردی می‌باشد. تزریق استروئید به طور معمول شامل کورتیکواستروئیدها است که به صورت مستقیم به ناحیه آسیب‌دیده تزریق می‌شود.

مزایای این روش شامل تسکین سریع درد و کاهش التهاب است . با این حال، باید توجه داشت که این درمان تنها یک راهکار موقتی است و در صورت عدم بهبود، ممکن است نیاز به بررسی‌های بیشتر و درمان‌های دیگر باشد.

روش‌های کم‌تهاجمی

روش‌های کم‌تهاجمی به عنوان گزینه‌های مؤثر برای درمان دردهای مزمن کمر به شمار می‌روند. این روش‌ها می‌توانند شامل:

– **فیزیوتراپی**: این روش به تقویت عضلات کمر و بهبود انعطاف‌پذیری کمک می‌کند. فیزیوتراپیست‌ها به بیماران آموزش می‌دهند که چگونه حرکات مناسب را انجام دهند و از آسیب‌های بیشتر جلوگیری کنند.

– **تمرینات خانگی**: بیمارانی که تحت درمان فیزیوتراپی قرار دارند، معمولاً نیاز به انجام تمرینات خانگی دارند که به تقویت عضلات و افزایش دامنه حرکتی کمک می‌کند.

– **تغییرات در سبک زندگی**: تغییرات در رژیم غذایی و عادات روزمره می‌تواند فشار را بر روی ستون فقرات کاهش دهد. به عنوان مثال، کاهش وزن و حفظ وضعیت صحیح نشستن می‌تواند تأثیر مثبت بر وضعیت کمر داشته باشد.

این روش‌ها می‌توانند به بیماران کمک کنند تا کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند و به صورت طبیعی با درد خود مقابله کنند.

درمان با استفاده از (Chiropractic)

درمان کایروپراکتیک یکی دیگر از گزینه‌های غیرجراحی برای مدیریت درد کمر و سیاتیک است. این درمان شامل تنظیمات دستی ستون فقرات و مفاصل است که می‌تواند به بهبود عملکرد سیستم عصبی و کاهش تنش‌های عضلانی منجر شود.

متخصصین کایروپراکتیک با استفاده از تکنیک‌های غیرتهاجمی به بیماران کمک می‌کنند تا تسکین قابل توجهی از دردهای خود تجربه کنند. این درمان می‌تواند شامل:

– **تنظیمات دستی**: این تنظیمات به بهبود تراز ستون فقرات کمک کرده و می‌تواند فشار را از روی اعصاب کاهش دهد.

– **تکنیک‌های نرمش**: آموزش نرمش‌های خاص می‌تواند به افزایش انعطاف‌پذیری و تقویت عضلات کمر کمک کند.

این نوع درمان‌ها نه تنها به تسکین درد کمک می‌کنند، بلکه می‌توانند به بهبود کلی وضعیت سلامت بیماران کمک کنند و کیفیت زندگی آن‌ها را ارتقاء دهند.

نتیجه گیری

در پایان، می‌توان گفت که جراحی دیسک کمر و سیاتیک به عنوان آخرین گزینه درمانی، تنها زمانی توصیه می‌شود که روش‌های غیرجراحی نتوانند به بهبود وضعیت بیمار کمک کنند و او با درد شدید و ناتوانی‌های جدی مواجه باشد. انتخاب جراحی باید با دقت و پس از ارزیابی‌های لازم توسط متخصصین ستون فقرات انجام شود تا اطمینان حاصل شود که این روش به واقع نیاز بیمار است. با وجود مزایای مختلف جراحی، نظیر تسکین درد و بهبود کیفیت زندگی، باید به معایب و عوارض احتمالی آن نیز توجه کرد. در نهایت، تصمیم‌گیری در مورد درمان باید به صورت جامع و با در نظر گرفتن تمامی گزینه‌ها، از جمله درمان‌های غیرجراحی و مشاوره تخصصی، انجام شود تا بهترین نتیجه برای بیمار حاصل گردد.

منابع:

Back surgery: When is it a good idea?

Microdiscectomy: Surgical Treatment for a Herniated Disc

5 Non-Surgical Treatments for Sciatica

Lumbar Herniated Disc: Should I Have Surgery?Doctor

Health

درد ناشی از دیسک هرنی (herniated disc) و سیاتیکا (sciatica) یکی از مشکلات شایع و آزاردهنده‌ای است که بسیاری از افراد در زندگی روزمره خود با آن مواجه هستند. این دردها می‌توانند تأثیرات منفی زیادی بر کیفیت زندگی افراد داشته باشند و در موارد شدید، فعالیت‌های روزمره را به شدت محدود کنند. اهمیت مدیریت صحیح این دردها در بهبود کیفیت زندگی و جلوگیری از عود آن‌ها غیرقابل انکار است. در این مقاله، به بررسی استراتژی‌های مؤثر در درمان دیسک کمر و سیاتیک خواهیم پرداخت که شامل حفظ فعالیت بدنی، استفاده از روش‌های حرارتی، و اصلاح عادات کاری می‌شود. این روش‌ها نه‌تنها به کاهش درد کمک می‌کنند بلکه با تقویت عضلات و بهبود وضعیت کلی، به پیشگیری از مشکلات آینده نیز می‌انجامند. در نهایت، مشاوره با متخصصین مانند فیزیوتراپیست‌ها می‌تواند به طراحی برنامه‌های شخصی‌سازی‌شده کمک کند که به بهبود وضعیت فردی منجر شود.

حفظ فعالیت بدنی و انجام ورزش مناسب

ورزش برای دیسک کمر

حفظ فعالیت بدنی مناسب برای افرادی که با دیسک کمر و سیاتیک مواجه هستند، بسیار مهم است. ورزش‌هایی که به تقویت عضلات کمر کمک می‌کنند، می‌توانند به کاهش درد و بهبود عملکرد حرکتی کمک کنند. یکی از روش‌های مؤثر، شنا است که به دلیل خاصیت آب، فشار کمتری بر روی ستون فقرات وارد می‌کند. این ورزش به تقویت عضلات کمری و بهبود انعطاف‌پذیری کمک می‌کند.

علاوه بر شنا، تمرینات یوگا نیز می‌توانند به بهبود وضعیت بدن و کاهش تنش‌های عضلانی کمک کنند. یوگا با تمرکز بر تنفس و حرکات ملایم، به فرد کمک می‌کند تا آرامش بیشتری پیدا کرده و دردهای ناشی از دیسک کمر وسیاتیک را کاهش دهد. برخی از حرکات یوگا که می‌توانند مفید باشند شامل:

• حالت کودک (Child’s Pose)
• حالت پل (Bridge Pose)
• حرکت گربه و گاو (Cat-Cow Stretch)

ورزش برای سیاتیک

برای افرادی که دچار سیاتیک هستند، تمرکز بر روی تقویت عضلات مرکزی (core muscles) از اهمیت بالایی برخوردار است. این عضلات شامل عضلات شکم و کمر می‌باشند و نقش کلیدی در حفظ تعادل و ثبات بدن دارند. تمرینات خاصی وجود دارد که می‌تواند به تقویت این عضلات کمک کند، از جمله:

• تمرینات پل (Bridge Exercises)
• حرکات پلانک (Plank Movements)
• تمرینات کششی برای کمر و پاها

این تمرینات به کاهش فشار بر روی عصب سیاتیک کمک کرده و از بروز آسیب‌های بیشتر جلوگیری می‌کنند. همچنین، انجام این تمرینات تحت نظر یک متخصص می‌تواند به فرد کمک کند تا از حرکات نادرست و آسیب‌زا پرهیز کند.

اهمیت تقویت عضلات مرکزی

تقویت عضلات مرکزی نه تنها به کاهش درد کمک می‌کند، بلکه به بهبود وضعیت عمومی بدن و افزایش عملکرد روزمره نیز منجر می‌شود. این عضلات، با ایجاد پایداری در ناحیه شکم و کمر، از بروز آسیب‌های جدید جلوگیری می‌کنند. برای حفظ سلامت ستون فقرات و بهبود کیفیت زندگی، فعالیت بدنی منظم بسیار حائز اهمیت است.

برای شروع، افراد می‌توانند تغییرات کوچکی در روال روزمره خود ایجاد کنند، مانند:

• پیاده‌روی به جای استفاده از وسیله نقلیه
• استفاده از پله‌ها به جای آسانسور
• وقت گذاشتن برای حرکات کششی در طول روز

این تغییرات می‌توانند به بهبود وضعیت جسمانی و روحی کمک کنند. با این حال، در صورت وجود دردهای مزمن، مشاوره با یک متخصص ستون فقرات ضروری است تا برنامه تمرینی مناسب بر اساس نیازهای فردی تهیه شود.

استفاده از روش‌های حرارتی برای درمان دیسک کمر و سیاتیک

استفاده از کمپرس گرم و سرد

روش‌های حرارتی، به ویژه کمپرس گرم و سرد، ابزارهای مؤثری برای کاهش درد و تسکین ناراحتی‌های عضلانی و مفصلی به شمار می‌آیند. کمپرس گرم به طور خاص برای تسکین دردهای عضلانی و سفتی عضلات کاربرد دارد. حرارت تولید شده از کمپرس گرم باعث افزایش جریان خون در ناحیه مورد نظر می‌شود و این امر به نوبه خود باعث بهبود انعطاف‌پذیری و آرامش عضلات می‌گردد. در مقابل، کمپرس سرد برای کاهش التهاب و ورم در آسیب‌های حاد بسیار مؤثر است و می‌تواند به تسکین دردهای مفصلی و تاندونی کمک کند.

تأثیر حرارت بر کاهش درد

حرارت نقش مهمی در کاهش درد ایفا می‌کند. با افزایش دما در ناحیه آسیب‌دیده، عضلات آرام‌تر می‌شوند و ترمیم بافت‌های آسیب‌دیده تسریع می‌گردد. تکنیک‌های مختلفی برای حرارت درمانی وجود دارد، که شامل:

• گرمای خشک: این نوع گرما به راحتی قابل استفاده است و می‌تواند از طریق پدهای حرارتی یا کیسه‌های آب گرم اعمال شود.
• گرمای مرطوب: این نوع گرما معمولاً مؤثرتر است و شامل استفاده از حوله‌های گرم یا دوش آب گرم می‌باشد.

درمان‌های حرارتی می‌توانند به صورت موضعی در ناحیه دردناک یا به صورت منطقه‌ای برای تسکین دردهای عمومی‌تر به کار گرفته شوند. این روش‌ها به ویژه در مواردی که نیاز به آرامش و تسکین سریع احساس می‌شود، بسیار مفید هستند.

نکات مهم در استفاده از روش‌های حرارتی

هرچند استفاده از کمپرس گرم و سرد می‌تواند بسیار مؤثر باشد، اما رعایت نکات ایمنی و مهم در این زمینه ضروری است:

• از اعمال حرارت بر روی نواحی متورم یا کبود خودداری کنید.
• حرارت باید در دماهای مناسب و بدون آسیب به پوست استفاده شود.
• افرادی که دارای شرایط خاصی مانند دیابت یا بیماری‌های قلبی هستند، پیش از استفاده از این روش‌ها باید با پزشک مشورت کنند.

به طور کلی، زمان مناسب برای استفاده از کمپرس گرم یا سرد می‌تواند به تسریع روند بهبودی و کاهش درد کمک کند. آگاهی از این نکات می‌تواند به افراد در مدیریت بهتر دردهای ناشی از دیسک کمر و سیاتیک کمک نماید.

اصلاح عادات کاری و سبک زندگی

روش‌های صحیح نشستن و ایستادن

رعایت روش‌های صحیح نشستن و ایستادن یکی از عوامل کلیدی در حفظ سلامت جسمی و جلوگیری از بروز دردهای مزمن است. برای نشستن صحیح، باید از صندلی‌های ارگونومیک استفاده کرد که به خوبی از کمر و گردن حمایت می‌کنند. در حالت نشسته، پاها باید به طور کامل بر روی زمین قرار بگیرند و زانوها باید در سطحی برابر یا کمی بالاتر از لگن باشند. همچنین، هنگام نشستن، پشت باید به پشتی صندلی تکیه کند و شانه‌ها باید در حالت طبیعی قرار گیرند.

در مورد ایستادن نیز، توجه به وضعیت بدن ضروری است. برای ایستادن صحیح، باید وزن بدن را به طور متوازن بین دو پا توزیع کرد و از خم شدن به جلو یا عقب خودداری نمود. قرار دادن یک پا کمی جلوتر از دیگری می‌تواند به توزیع بهتر وزن کمک کند. همچنین، هر از چند گاهی باید برای جلوگیری از خستگی، پاها را حرکت داد و به آرامی کشش داد.

پرهیز از حرکات ناگهانی و غیر اصولی

پرهیز از حرکات ناگهانی و غیر اصولی یکی دیگر از نکات مهم در کاهش خطر آسیب‌های جسمی است. حرکات ناگهانی مانند چرخش سریع یا خم شدن ناگهانی می‌تواند به آسیب‌های عضلانی و اسکلتی منجر شود. به همین دلیل، آگاهی از نحوه صحیح جابجایی اجسام امری ضروری است. هنگام بلند کردن اجسام سنگین، باید از پاها برای ایجاد نیروی لازم استفاده کرد و از خم کردن کمر خودداری نمود.

انجام حرکات ورزشی مناسب در حین کار نیز می‌تواند به کاهش خستگی و بهبود عملکرد کمک کند. به عنوان مثال، حرکات کششی ساده می‌تواند به کاهش تنش عضلانی کمک کند و احساس راحتی بیشتری را به ارمغان آورد. همچنین، استفاده از تکنیک‌های تنفس عمیق می‌تواند به آرامش و تمرکز بیشتر کمک کند.

اهمیت تغییرات کوچک در محیط کار

تغییرات کوچک در محیط کار می‌تواند تأثیرات مثبتی بر روی سلامت روانی و جسمی کارکنان داشته باشد. ایجاد یک فضای کار منظم و تمیز می‌تواند به افزایش تمرکز و کاهش استرس کمک کند. برای این منظور، می‌توان از روش‌هایی مانند سازماندهی میز کار، استفاده از فایل‌های منظم و مرتب کردن وسایل استفاده کرد.

علاوه بر این، تنظیم زمان‌های استراحت و فاصله‌گذاری مناسب بین وظایف می‌تواند به بهبود کیفیت کار و افزایش رضایت شغلی کمک کند. پیشنهاد می‌شود با استفاده از تکنیک‌هایی مانند کار کردن به مدت ۲۵ دقیقه و استراحت ۵ دقیقه (روش پومودورو)، به افزایش کارایی و کاهش خستگی کمک کرد. این تغییرات کوچک می‌تواند به بهبود کلی کیفیت زندگی کاری افراد کمک کند.

مشاوره با متخصصین

دکتر نوید گلچین جراح متخصص ستون فقرات

نقش فیزیوتراپیست‌ها در بهبود دیسک کمر و سیاتیک

فیزیوتراپیست‌ها به عنوان متخصصین کلیدی در زمینه بهبود وضعیت بیماران با مشکلات مرتبط با دیسک کمر و سیاتیک شناخته می‌شوند. آن‌ها با استفاده از تکنیک‌های درمانی متنوع، از جمله درمان‌های دستی و تمرینات تقویتی، به کاهش درد و افزایش دامنه حرکتی مفاصل کمک می‌کنند. این متخصصین با در نظر گرفتن نیازهای خاص هر بیمار، برنامه‌های درمانی منحصر به فردی طراحی می‌کنند که به تسریع فرایند بهبودی و بهبود کیفیت زندگی بیماران منجر می‌شود.

طراحی برنامه‌های شخصی‌سازی‌شده

یکی از مزایای بارز فیزیوتراپی، طراحی برنامه‌های شخصی‌سازی‌شده برای هر بیمار است. این برنامه‌ها بر اساس نوع آسیب و نیازهای خاص فرد تنظیم می‌شوند تا بیماران بتوانند به سرعت به اهداف درمانی خود برسند. فرآیند طراحی این برنامه‌ها شامل مراحل زیر است:

• ارزیابی دقیق وضعیت بیمار: فیزیوتراپیست‌ها با بررسی کامل تاریخچه پزشکی و ارزیابی فیزیکی بیمار، نیازهای خاص او را شناسایی می‌کنند.
• تعیین اهداف درمانی: اهداف مشخص و قابل دستیابی برای بیمار تعیین می‌شود تا پیشرفت درمان قابل اندازه‌گیری باشد.
• انتخاب تمرینات و تکنیک‌ها: بر اساس ارزیابی اولیه، تمرینات مناسب و تکنیک‌های درمانی انتخاب و به بیمار آموزش داده می‌شود.

این رویکرد شخصی‌سازی شده به بیماران کمک می‌کند تا عملکرد خود را بهبود بخشند و درد را به حداقل برسانند.

تفاوت دیسک کمر و سیاتیک

شناسایی تفاوت بین دیسک کمر و سیاتیک یکی از جنبه‌های مهم در درمان فیزیوتراپی است. دیسک کمر به آسیب در دیسک‌های بین مهره‌ای اشاره دارد که می‌تواند منجر به فشار بر عصب‌ها و درد شدید در ناحیه کمر و پاها شود. علائم این آسیب معمولاً شامل احساس درد، بی‌حسی یا ضعف در ناحیه پاها است.

در مقابل، درد سیاتیک معمولاً ناشی از فشار بر عصب سیاتیک است که از کمر به سمت پاها امتداد دارد. این نوع درد ممکن است به صورت تیر کشیدن یا سوزش در ناحیه کمر و پاها خود را نشان دهد. شناسایی دقیق این دو وضعیت به فیزیوتراپیست‌ها این امکان را می‌دهد که درمان‌های مناسبی را برای هر بیمار ارائه دهند و به بهبود کیفیت زندگی آن‌ها کمک کنند.

نتیجه گیری

مدیریت درد ناشی از دیسک کمر و سیاتیک نیازمند رویکردهای جامع و موثر است. حفظ فعالیت بدنی و انجام تمرینات مناسب، از جمله حرکات پل و پلانک، می‌تواند به تقویت عضلات و کاهش فشار بر عصب سیاتیک کمک کند. همچنین، استفاده از روش‌های حرارتی مانند کمپرس گرم و سرد می‌تواند به تسکین درد و کاهش ناراحتی‌های عضلانی و مفصلی کمک نماید. اصلاح عادات کاری و رعایت روش‌های صحیح نشستن و ایستادن، به عنوان عواملی کلیدی در پیشگیری از بروز دردهای مزمن، اهمیت زیادی دارد. در نهایت، مشاوره با فیزیوتراپیست‌ها و متخصصین می‌تواند به طراحی برنامه‌های درمانی مناسب و شخصی‌سازی‌شده‌منجر شود که به بهبود کیفیت زندگی بیماران کمک می‌کند. با اتخاذ این استراتژی‌ها، افراد می‌توانند به بهبود شرایط خود دست یابند و کیفیت زندگی خود را ارتقا دهند.

منابع:

لینک

The best sports for your back

Treating Pain with Heat and Cold

Results Physiotherapy Huntsville, Alabama

تنگی شریان داخل جمجمه ، باریک شدن یک شریان در مغز است که می تواند منجر به سکته شود. باریک شدن در اثر تجمع و سفت شدن رسوبات چربی به نام پلاک ایجاد می شود. این فرآیند به عنوان آترواسکلروز شناخته می شود.

سکته مغزی زمانی اتفاق می افتد که پلاک باعث انسداد شریان می شود و آن ناحیه از مغز از خون محروم می شود و به اعصاب مغز آسیب می رساند و از بین می رود. در نتیجه، بخشی از بدن که توسط ناحیه آسیب دیده مغز کنترل می شود، نمی تواند به درستی کار کند.

چهار شریان که بیشتر تحت تأثیر تنگی داخل جمجمه قرار می گیرند عبارتند از:

• شریان کاروتید داخلی (ICA)، که خون ناحیه جلویی مغز را تامین می کند
• شریان مغزی میانی (MCA) که بزرگترین شاخه ICA است
• شریان های مهره ای، که خون را به نواحی پشتی مغز می رسانند
• شریان بازیلار، که در محل اتصال شریان های مهره ای راست و چپ در جمجمه تشکیل می شود.

علائم تنگی شریان داخل جمجمه

اولین علامت تنگی داخل جمجمه اغلب حمله ایسکمیک گذرا (TIA) یا سکته ایسکمیک است. TIA، که اغلب به عنوان یک سکته هشدار دهنده شناخته می شود، علائمی شبیه به سکته مغزی ایسکمیک دارد، اما فقط 2 تا 30 دقیقه طول می کشد.

علائم به طور ناگهانی رخ می دهد و زمان بسیار مهم و حیاتی است. اگر متوجه یک یا چند مورد از این نشانه ها در فرد دیگری یا در خودتان شدید، منتظر کمک نباشید. فوراً با اورژانس تماس بگیرید.

علائم سکته مغزی عبارتند از:

• بی حسی یا ضعف ناگهانی صورت، بازو یا پا، به خصوص در یک طرف بدن
• گیجی ناگهانی
• مشکل ناگهانی در صحبت کردن
• مشکل دید ناگهانی در یک یا هر دو چشم
• مشکل ناگهانی در راه رفتن
• سرگیجه، از دست دادن تعادل یا هماهنگی
• سردرد ناگهانی و شدید بدون علت شناخته شده

علل و عوامل خطر تنگی شریان داخل جمجمه

پلاک ها می توانند در اوایل بزرگسالی شروع به ساختن در رگ ها کنند، اما علائم ممکن است برای سال های طولانی مشهود نباشد. آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار، آسیایی‌ها و اسپانیایی‌ها شایع‌ترین جمعیت‌هایی هستند که آسیب می‌بینند.

خطر ابتلا به آترواسکلروز و تنگی داخل جمجمه با موارد زیر افزایش می یابد:

• فشار خون بالا
• دیابت
• سیگار کشیدن
• کلسترول بالا
• چاقی
• بیماری قلبی
• سابقه خانوادگی آترواسکلروز یا بیماری قلبی
• سن
• بیماری مویامویا
• تشریح شریانی (پارگی کوچک در داخلی ترین پوشش رگ خونی)
• دیسپلازی فیبروماسکولار
• آرتریت تاکایاسو

تشخیص تنگی شریان داخل جمجمه

تشخیص تنگی داخل جمجمه معمولاً با معاینه فیزیکی و بررسی تاریخچه پزشکی و علائم بیمار شروع می شود. از آنجایی که این وضعیت اغلب پس از وقوع سکته مغزی مشاهده می شود، جستجوی فوری مراقبت های پزشکی بسیار مهم است.

تست‌های تصویربرداری مانند تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) و آنژیوگرافی توموگرافی کامپیوتری (CT) برای تشخیص بیماری و مشاهده ناحیه تحت‌تاثیر سکته در صورت وقوع استفاده می‌شوند. سایر آزمایش‌های تشخیصی منحصراً به عروق خونی و جریان خون در بدن نگاه می‌کنند، مانند سونوگرافی داپلر ترانس کرانیال (TCD) یا آنژیوگرافی.

درمان تنگی شریان داخل جمجمه

درمان تنگی داخل جمجمه به این بستگی دارد که آیا بیمار TIA یا سکته مغزی داشته است.

برای بیمارانی که دچار این اختلالات نشده اند، یک روش جراحی به نام استنت گذاری اغلب برای گشاد کردن شریان باریک انجام می شود. جراح همچنین ممکن است پلاک ایجاد شده در شریان را با انجام اندآرترکتومی کاروتید پاک کند.

برای بیمارانی که سکته مغزی را تجربه کرده اند، تنگی داخل جمجمه همراه با اثرات سکته درمان می شود. برنامه سکته مغزی در یک رویکرد درمانی چند رشته ای منحصر به فرد برای هر بیمار ارائه می دهد.

مراقبت از بیمار به طور کلی به سه دسته تقسیم می شود:

• پیشگیری از سکته مغزی،
• درمان بلافاصله پس از سکته مغزی
• توانبخشی پس از سکته مغزی

بیمارانی که سکته مغزی را به دلیل انسداد در شریان تجربه کرده‌اند ممکن است با دارو برای حل کردن لخته خونی که شریان را مسدود می‌کند، تحت درمان قرار گیرند، که به عنوان فعال کننده پلاسمینوژن بافتی شناخته می‌شود. این دارو باید در عرض سه ساعت از زمانی که بیمار برای اولین بار متوجه علائم سکته مغزی شد داده شود.

سایر درمان‌ها ممکن است شامل روش‌های جراحی مغز و اعصاب برای برداشتن انسداد باشد.

در طول دوره بهبودی و توانبخشی بیمار، فیزیوتراپی و کاردرمانی اغلب اجزای کلیدی برنامه درمانی هستند. این درمان ها به بیماران در بازگرداندن حرکت عضلات، هماهنگی و تعادل کمک می کند و می تواند به بیماران کمک کند تا فعالیت های روزانه را دوباره یاد بگیرند. در صورتی که بیمار در صحبت کردن یا بلعیدن مشکل داشته باشد، گفتار درمانی نیز ممکن است تجویز شود.

سندروم مرالژیا پرستتیکاوضعیتی است که با سوزن سوزن شدن ، بی حسی و سوزش در قسمت خارجی ران شما مشخص می شود. علت سندروم مرالژیا پرستتیکافشردگی عصبی است که باعث ایجاد تغییر حس در سطح پوست ران شما می شود.

لباس های تنگ ، چاقی یا افزایش وزن و بارداری از علل شایع سندروم مرالژیا پرستتیکاهستند. با این حال ، این سندروم می تواند به دلیل ضربه موضعی یا بیماری ، مانند دیابت باشد.

در بیشتر موارد ، شما می توانید سندروم مرالژیا پرستتیکارا با اقدامات محافظه کارانه مانند پوشیدن لباس های گشاد تر از بین ببرید. در موارد شدید ، درمان ممکن است شامل داروهایی برای تسکین ناراحتی یا به ندرت جراحی باشد.

علائم سندروم مرالژیا پرستتیکا

فشار بر عصب جلویی استخوان ران ، که حس ران را در قسمت فوقانی ایجاد می کند ، ممکن است باعث ایجاد علائم سندروم مرالژیا پرستتیکاشود:

• سوزن سوزن شدن و بی حسی در قسمت خارجی (جانبی) ران
• درد سوزش در سطح قسمت خارجی ران

این علائم معمولاً در یک طرف بدن شما ظاهر می شود و ممکن است بعد از راه رفتن یا ایستادن تشدید شود.

علل سندروم مرالژیا پرستتیکا

سندروم مرالژیا پرستتیکازمانی رخ می دهد که عصب جلویی استخوان ران – که حس را به سطح خارجی ران شما القا می کند – فشرده یا منقبض می شود. عصب جلویی استخوان ران کاملاً عصبی حسی است و بر توانایی شما در استفاده از عضلات ساق پا تأثیر نمی گذارد.

در اکثر افراد ، این عصب از کشاله ران به قسمت بالای ران بدون مشکل عبور می کند. اما در سندروم مرالژیا پرستتیکا، عصب جلویی استخوان ران به دام می افتد – اغلب زیر رباط اینگوینال ، که در امتداد کشاله ران، از شکم تا بالای ران کشیده می شود.

علل شایع این اختلال شامل هر شرایطی است که فشار بر کشاله ران را افزایش می دهد ، از جمله:

• لباس های تنگ ، مانند کمربند ، سوتین و شلوار تنگ
• چاقی یا افزایش وزن
• بستن کمربند برای ابزار سنگین
• بارداری
• بافت اسکار در نزدیکی رباط اینگوینال به دلیل آسیب یا جراحی قبلی

به عنوان مثال ، آسیب عصبی ، که می تواند به دلیل دیابت یا آسیب کمربند ایمنی پس از تصادف وسیله نقلیه باشد ، می تواند باعث سندروم مرالژیا پرستتیکا شود.

عوامل خطر سندروم مرالژیا پرستتیکا

موارد زیر ممکن است خطر ابتلا به سندروم مرالژیا پرستتیکارا افزایش دهد:

• وزن اضافی. اضافه وزن یا چاقی می تواند فشار بر عصب جلویی استخوان ران را افزایش دهد.
• بارداری. شکم در حال رشد فشار اضافی را بر کشاله ران شما وارد می کند که عصب جلویی استخوان ران از آن طریق عبور می کند.
• دیابت. آسیب عصبی مرتبط با دیابت می تواند منجر به سندروم مرالژیا پرستتیکاشود.
• سن. افراد 30 تا 60 ساله در معرض خطر بیشتری هستند

برای رد سایر شرایط ، پزشک ممکن است موارد زیر را توصیه کند:

مطالعات تصویربرداری اگر دچار مرالژی پارستتیکا هستید ، هیچ تغییر خاصی در اشعه ایکس مشهود نیست ، اما تصاویری از ناحیه لگن ممکن است برای حذف سایر شرایط به عنوان علت علائم مفید باشد.

اگر پزشک شما مشکوک است که توموری می تواند باعث درد شما شود ، ممکن است سی تی اسکن یا MRI تجویز کند.

الکترومیوگرافی این آزمایش میزان تخلیه الکتریکی تولید شده در ماهیچه ها را برای ارزیابی و تشخیص اختلالات عضلانی و عصبی اندازه گیری می کند. یک الکترود سوزنی نازک برای ثبت فعالیت الکتریکی داخل عضله قرار می گیرد. نتایج این آزمایش در سندروم مرالژیا پرستتیکاطبیعی است ، اما ممکن است برای تشخیص سایر اختلالات زمانی که تشخیص مشخص نیست ، این آزمایش مورد نیاز باشد.

مطالعه هدایت عصبی الکترودهای سبک روی پوست شما قرار می گیرند تا با یک ضربه الکتریکی خفیف ، عصب را تحریک کنند. ضربه الکتریکی به تشخیص اعصاب آسیب دیده کمک می کند. این آزمایش ممکن است در درجه اول برای حذف علل دیگر انجام شود.

درمان سندروم مرالژیا پرستتیکا

برای اکثر مردم ، علائم سندروم مرالژیا پرستتیکادر چند ماه برطرف می شود. درمان بر تسکین فشار عصبی متمرکز است.

اقدامات محافظه کارانه

اقدامات محافظه کارانه عبارتند از:

• پوشیدن لباسهای گشادتر
• کاهش وزن اضافی
• مصرف مسکن های بدون نسخه مانند استامینوفن ، ایبروپروفن یا آسپرین

داروها

اگر علائم بیش از دو ماه ادامه یابد یا درد شما شدید باشد ، درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• تزریق کورتیکواستروئید تزریق می تواند التهاب را کاهش داده و درد را به طور موقت تسکین دهد. عوارض جانبی احتمالی شامل عفونت مفصلی ، آسیب عصبی ، درد و سفید شدن پوست در اطراف محل تزریق است.
• داروهای ضدافسردگی سه حلقه ای. این داروها ممکن است درد شما را تسکین دهند. عوارض جانبی شامل خواب آلودگی ، خشکی دهان ، یبوست و اختلال در عملکرد جنسی است.
• گاباپنتین (گرالیز ، نورونتین) ، فنی توئین (دیلانتین) یا پرگابالین (لیریکا). این داروهای ضد تشنج ممکن است به کاهش علائم دردناک شما کمک کند. عوارض جانبی شامل یبوست ، حالت تهوع ، سرگیجه ، خواب آلودگی و سبکی سر است.

عمل جراحي

به ندرت ، جراحی برای از بین بردن علایم عصب در نظر گرفته می شود. این گزینه فقط برای افرادی است که علائم شدید و طولانی مدت دارند.

شیوه زندگی و درمان های خانگی

اقدامات زیر برای مراقبت از خود می تواند به درمان و جلوگیری از سندروم مرالژیا پرستتیکاکمک کند:

• از پوشیدن لباس های تنگ خودداری کنید.
• وزن سالم خود را حفظ کنید یا اگر اضافه وزن دارید وزن خود را کاهش دهید.

نوروبلاستوما نوعی سرطان کودکان است که در سیستم عصبی نوزادان و کودکان خردسال ایجاد می شود. نوروبلاستوما در بافت عصبی نابالغ (نوروبلاست) رشد می کند.

اسن اختلال اغلب بر نوروبلاست های غدد فوق کلیوی (اندام های کوچکی که در بالای کلیه ها قرار دارند) تأثیر می گذارد. غدد فوق کلیوی هورمون هایی تولید می کنند که عملکردهای خودکار بدن را کنترل می کنند ، مانند هضم ، فشار خون ، تنفس و ضربان قلب. نوروبلاستوما همچنین می تواند در بافت عصبی نخاع ، شکم ، قفسه سینه یا گردن ایجاد شود و می تواند به سایر نقاط بدن گسترش یابد.

چشم انداز کودکان مبتلا به نوروبلاستوما به محل تومور ، سن کودک و مرحله سرطان بستگی دارد.

نوروبلاستوما چقدر شایع است؟

نوروبلاستوما نادر است ، اما شایع ترین سرطان در نوزادان است. هر سال در ایالات متحده ، حدود 800 کودک مبتلا به نوروبلاستوما تشخیص داده می شوند.

نوروبلاستوما تقریباً همیشه قبل از 5 سالگی ایجاد می شود. این بیماری می تواند در نوزادان قبل از تولد رخ دهد. نوروبلاستوما در کودکان بالای 10 سال بسیار نادر است.

مراحل نوروبلاستوما چیست؟

پزشکان نوروبلاستوما را در کودکان بر اساس میزان پیشرفت سرطان و سرعت رشد آن طبقه بندی می کنند. آنها همچنین بررسی می کنند که آیا به سایر نقاط بدن گسترش یافته (متاستاز داده شده است) یا نه.

با استفاده از این اطلاعات پزشک سطح خطر سرطان را تعیین کرده و سپس مناسب ترین درمان ها را انتخاب می کنند. مرحله نوروبلاستوما بر اساس میزان یافتن نوروبلاستوما در بدن پس از جراحی تعیین می شد. در حال حاضر ، از سیستم مرحله بندی گروه خطر بین المللی نوروبلاستوما (INRGSS) استفاده می شود. مرحله نوروبلاستوما با میزان گسترش تومور در تصویربرداری مانند سی تی اسکن یا MRI  تعیین می شود. مراحل INRG نوروبلاستوما عبارتند از:

مرحله L1 : این مرحله کمترین ریسک را دارد. تومورهای L1 محدود به یک قسمت بدن هستند و گسترش نیافته اند. همچنین ، تومور ساختارهای حیاتی بدن را درگیر نکرده است.

 مرحله L2: در این مرحله ، تومور در یک قسمت بدن قرار میگیرد ، اما سلول های سرطانی می توانند به غدد لنفاوی منطقه ای گسترش پیدا کنند.

مرحله M : در این مرحله ، سلول های سرطانی به بیش از یک بخش بدن گسترش یافته اند – “بیماری متاستاتیک دور” نامیده می شود. این مرحله بالاترین ریسک را دارد.

مرحله MS : این یک دسته “ویژه” از نوروبلاستوما است که کودکان زیر 18 ماه را تحت تأثیر قرار می دهد. در این مرحله ، سلولهای سرطانی فقط به پوست ، کبد یا مغز استخوان گسترش یافته (یا متاستاز داده شده اند). کودکان مبتلا به نوروبلاستومای مرحله MS به طور کلی پیش آگهی بسیار خوبی دارند. نوروبلاستومای مرحله MS معمولاً یک بیماری کم خطر محسوب می شود.

علائم و علل نوروبلاستوما

علت ایجاد نوروبلاستوما چیست؟

نوروبلاستوما زمانی اتفاق می افتد که بافت های عصبی نابالغ (نوروبلاست) خارج از کنترل رشد می کنند. سلول ها غیر طبیعی می شوند و به رشد و تقسیم خود ادامه می دهند و تومور را تشکیل می دهند. یک جهش ژنتیکی (تغییر در ژن های نوروبلاست) باعث رشد و تقسیم غیرقابل کنترل سلول ها می شود. پزشکان مطمئن نیستند که چه چیزی باعث جهش ژنتیکی می شود.

کودکانی که سابقه خانوادگی نوروبلاستوما دارند بیشتر در معرض ابتلا به این نوع سرطان هستند. اما در حدود 98 تا 99 درصد مواقع ، نوروبلاستوما ارثی نیست. کودکانی که با سایر ناهنجاری های مادرزادی (نقایص مادرزادی) متولد می شوند ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ایجاد نوروبلاستوما باشند.

علائم نوروبلاستوما چیست؟

علائم نوروبلاستوما از خفیف تا شدید متغیر است. آنها بسته به محل تومور و مرحله بیماری متفاوت هستند. بیشتر اوقات ، با ظهور علائم ، سرطان به سایر نقاط بدن گسترش یافته است. علائم عبارتند از:

• برآمدگی در گردن ، قفسه سینه ، لگن یا شکم (شکم) یا چند توده درست زیر پوست که ممکن است آبی یا بنفش به نظر برسد (در نوزادان).
• برآمدگی چشم ها یا حلقه های تیره زیر چشم (ممکن است به نظر برسد که کودک سیاه چشم دارد).
• اسهال ، یبوست ، ناراحتی معده یا از دست دادن اشتها.
• خستگی ، سرفه و تب.
• رنگ پریدگی پوست ، که نشانه کم خونی (کاهش گلبول های قرمز خون) است.
• شکم دردناک و متورم.
• مشکل در تنفس (معمولاً در نوزادان).
• ضعف ، مشکلات حرکتی یا فلج در ساق پا.

سایر علائم نوروبلاستوما ممکن است بعداً با پیشرفت بیماری ظاهر شوند. آنها عبارتند از:

• فشار خون بالا و ضربان قلب سریع.
• سندرم هورنر ، که باعث افتادگی پلک ، مردمک و تعریق تنها در یک طرف صورت می شود.
• درد در استخوان ها ، کمر یا پاها.
• مشکلات تعادل ، هماهنگی و حرکت.
• تنگی نفس.
• حرکات غیر قابل کنترل چشم یا چشمانی که به سرعت به اطراف تکان می خورند.

تشخیص و آزمایشات

نوروبلاستوما چگونه تشخیص داده می شود؟

اکثر کودکان مبتلا به نوروبلاستوما قبل از 5 سالگی تشخیص داده می شوند. در واقع نوروبلاستوما شایع ترین سرطان در نوزادان است. گاهی اوقات پزشکان نوروبلاستوما را در نوزادان متولد نشده تشخیص می دهند.

سونوگرافی قبل از تولد

برای تشخیص نوروبلاستوما ، پزشک یک معاینه فیزیکی و عصبی انجام می دهد. یک معاینه عصبی عملکرد اعصاب ، رفلکس ها و هماهنگی کودک را بررسی کرده و چندین آزمایش را برای تأیید تشخیص و بررسی گسترش سرطان انجام میدهد. این آزمایشات عبارتند از:

آزمایش خون و ادرار: برای بررسی کم خونی و ناهنجاری های خون پزشک یک شمارش کامل سلولهای خون را تجویز میکند. آزمایشات شیمی خون میزان هورمون ها را اندازه گیری می کند و موادی را در خون تشخیص می دهد که ممکن است نشانه سرطان باشند. آزمایش ادرار میزان مواد شیمیایی در بدن کودک را اندازه گیری می کند.

بیوپسی: در طول بیوپسی پزشک یک نمونه بافت را برداشته و به آزمایشگاه می فرستد. آزمایشگاه بافت تومور را زیر میکروسکوپ بررسی کرده و آزمایش های مختلفی را بر روی نمونه بیوپسی انجام می دهد تا تشخیص نوروبلاستوما را تأیید کند.

بیوپسی مغز استخوان: بیوپسی مغز استخوان ، استخوان ، مغز استخوان و خون را برای علائم سرطان مورد آزمایش قرار می دهد. مغز استخوان بافتی شبیه به اسفنج در مرکز استخوان های بزرگ است. سلولهای خونی در مغز استخوان تشکیل می شوند.

سی تی اسکن: در طول سی تی اسکن پزشک رنگ مخصوصی را به رگ فرزند شما تزریق می کند و سپس یک سری اشعه ایکس را اعمال میکند. این رنگ دیدن بافت ها و تومورها را برای پزشک آسان می کند.

اسکنMRI : در اسکن MRI از آهنربا و امواج رادیویی برای تولید تصاویر بافت نرم استفاده می شود.

اسکنMethyliodobenzylguanine (MIBG)  : این آزمایش تصویربرداری از یک ماده شیمیایی رادیواکتیو ایمن به نام رادیو ردیاب 123 یددار MIBG استفاده می کند. پزشک رادیو ردیاب را به رگ تزریق می کند و روز بعد ، از نوع خاصی از اسکنر برای گرفتن عکس از اندام های فرزند شما استفاده می کند. ترکیب MIBG با 123 ید برای سلولهای نوروبلاستوما بسیار خاص است ، بنابراین رادیو ردیاب به هر قسمتی از بدن که نوروبلاستوما در آن قرار دارد می رود. این اسکن تخصصی پزشکی هسته ای به پزشک شما کمک می کند تا تشخیص دهد که آیا نوروبلاستوما به سایر نواحی بدن گسترش یافته است یا خیر.

سونوگرافی: در آزمایش سونوگرافی از امواج صوتی با فرکانس بالا برای ایجاد تصاویری از بافتهای نرم استفاده می شود.

اشعه ایکس: اشعه ایکس قفسه سینه یا اشعه ایکس شکم می تواند به پزشک کمک کند تا محل تومور و نحوه تأثیر آن بر بافت های دیگر بدن را ببیند. اشعه ایکس یک آزمایش غربالگری آسان برای تعیین تصویری با جزئیات کمتر از تأثیر سرطان بر بدن است.

 مدیریت و درمان

نوروبلاستوما چگونه درمان می شود؟

درمان نوروبلاستوما به سن فرزند شما و مرحله بیماری ، ریسک و محل تومور بستگی دارد. پزشک با شما کار می کند تا مناسب ترین برنامه درمانی را بر اساس طبقه بندی خطر تعیین کند.

رده های خطر نوروبلاستوما عبارتند از:

نوروبلاستوم کم خطر

کودکان در گروه کم خطر ممکن است فوراً نیازی به درمان نداشته باشند. در کودکان زیر 6 ماه ، برخی از تومورها بدون درمان از بین می روند. سایر کودکان مبتلا به نوروبلاستوم کم خطر ممکن است برای برداشتن تومور ، شیمی درمانی یا ترکیبی از هر دو به جراحی نیاز داشته باشند.

نوروبلاستوما با خطر متوسط

کودکان مبتلا به نوروبلاستوم با خطر متوسط ​​معمولاً برای برداشتن تومور تحت عمل جراحی قرار می گیرند. جراحان همچنین هر گونه سلول سرطانی را که به غدد لنفاوی گسترش یافته است ، برمیدارند. پس از جراحی ، کودکان تحت شیمی درمانی قرار می گیرند.

نوروبلاستوم خطرناک

پزشک اغلب نوروبلاستومای پرخطر را با ترکیبی از جراحی و شیمی درمانی با دوز بالا با نجات سلول های بنیادی (همچنین به عنوان پیوند سلول های بنیادی اتولوگ شناخته می شود) ، اشعه و ایمونوتراپی درمان می کنند. کودکان مبتلا به نوروبلاستوما در معرض خطر ممکن است چندین ماه پس از درمان نیاز به مصرف داشته باشند.

درمان نوروبلاستوما چیست؟

بسته به عوامل متعدد ، پزشک ممکن است جراحی ، شیمی درمانی ، پرتودرمانی یا سایر درمان های سرطان را توصیه کند. درمان های نوروبلاستوما شامل موارد زیر است:

شیمی درمانی: شیمی درمانی از تکثیر سلول های سرطانی جلوگیری می کند. پزشکان داروهای شیمی درمانی را از طریق ورید تزریق می کنند. معمولاً موثر است

نوع رژیم شیمی درمانی و طول درمان بستگی به این دارد که فرزند شما در کدام دسته از خطر نوروبلاستوما قرار دارد.

جراحی: جراحان تومور را از طریق برش از بدن خارج می کنند. اما ممکن است برداشتن کل تومور ممکن نباشد. برخی از کودکان قبل یا بعد از جراحی برای کوچک کردن تومور یا از بین بردن سلول های سرطانی باقی مانده شیمی درمانی می کنند.

پرتودرمانی: این درمان سلول های سرطانی را از بین می برد یا از تکثیر آنها جلوگیری می کند. پرتودرمانی از سطوح بالای تابش برای هدف قرار دادن سلول های سرطانی استفاده می کند.

ایمونوتراپی: گاهی اوقات ، سلول های سرطانی پس از شیمی درمانی و اشعه باقی می مانند پزشک ممکن است از ایمونوتراپی برای آموزش بدن برای حمله به سلول های غیر طبیعی استفاده کنند.

داروها: پزشک ممکن است داروهایی را برای از بین بردن سلول های سرطانی ، جلوگیری از تکثیر آنها یا محدود کردن جریان خون در تومور توصیه کند. برخی از این داروها پس از درمان برای جلوگیری از بازگشت سرطان عمل میکنند. داروهای دیگر تومورهایی را که پس از درمانهای استاندارد از بین نرفته اند مورد هدف قرار می دهند.

اگر سیستم عصبی شما آسیب ببیند یا به درستی کار نکند ، ممکن است درد نوروپاتیک رخ دهد. شما می توانید از هر یک از سطوح مختلف سیستم عصبی – اعصاب محیطی ، نخاع و مغز احساس درد کنید. با هم ، نخاع و مغز به عنوان سیستم عصبی مرکزی شناخته می شوند. اعصاب محیطی اعصابی هستند که در سراسر بدن شما در نقاطی مانند اندام ، بازوها ، پاها ، انگشتان دست و پا پخش می شوند.

فیبرهای عصبی آسیب دیده سیگنال های اشتباهی را به مراکز درد ارسال می کنند. عملکرد عصب ممکن است در محل آسیب عصبی و همچنین مناطقی در سیستم عصبی مرکزی تغییر کند.

نوروپاتی اختلال عملکرد یا تغییر در یک یا چند عصب است. دیابت مسئول حدود 30 درصد موارد نوروپاتی است. همیشه نمی توان منبع درد نوروپاتیک را تشخیص داد. صدها بیماری وجود دارد که با این نوع درد مرتبط هستند.

علائم و علل درد نوروپاتیک

منابع درد نوروپاتیک کدامند؟

درد نوروپاتیک می تواند ناشی از بیماری هایی باشد ، از جمله:

• اعتیاد به الکل
• دیابت.
• مشکلات عصبی صورت.
• عفونت HIV یا ایدز.
• اختلالات سیستم عصبی مرکزی (سکته مغزی ، بیماری پارکینسون ، ام اس و غیره)
• سندرم درد منطقه ای پیچیده.
• زونا.

علل دیگر عبارتند از:

• داروهای شیمی درمانی
• پرتو درمانی.
• قطع عضو ، که می تواند باعث درد فانتوم شود.
• التهاب عصب نخاعی.
• ضربه یا جراحی با آسیب عصبی ناشی از آن.
• نفوذ عصبی توسط تومورها.

علائم درد نوروپاتیک چیست؟

در صورت بروز درد نوروپاتیک ممکن است علائم زیادی وجود داشته باشد. این علائم عبارتند از:

• درد خود به خود (دردی که بدون تحریک ایجاد می شود): شبیه درد تیرکشنده ، سوزش ، چاقو یا درد شبیه شوک الکتریکی ؛ سوزن سوزن شدن ، بی حسی یا احساس “سوزن سوزن شدن”
• درد برانگیخته: درد ناشی از محرک های ملایم بر روی پوست ، فشار و غیره که به آن آلودینیا گفته می شود. درد برانگیخته همچنین ممکن است به معنای افزایش درد با محرک های معمولاً دردناک مانند گرما باشد. به این نوع درد هایپرالژی می گویند.
• احساس ناخوشایند و غیرطبیعی اعم از خود به خودی یا برانگیخته (اسهال خونی).
• مشکلات خواب و مشکلات عاطفی به دلیل اختلال در خواب و درد.

تشخیص و آزمایشات

چگونه درد نوروپاتیک تشخیص داده می شود؟

پزشک سابقه پزشکی را بررسی کرده و یک معاینه فیزیکی انجام می دهد. اگر پزشک می داند یا مشکوک است که دچار آسیب عصبی شده اید ، علائم معمولی درد نوروپاتیک را تشخیص می دهد.

مدیریت و درمان

درد نوروپاتیک چگونه درمان می شود؟

اهداف درمان عبارتند از:

• درمان بیماری زمینه ای (به عنوان مثال ، اشعه یا جراحی برای کوچک کردن توموری که بر عصب فشار می آورد).
• تسکین درد.
• حفظ عملکرد.
• بهبود کیفیت زندگی.
• درمان چند حالته (شامل داروها ، فیزیوتراپی ، مشاوره روانشناسی و گاهی جراحی) معمولاً برای درمان دردهای نوروپاتی مورد نیاز است.

داروهایی که معمولاً برای دردهای نوروپاتی تجویز می شوند شامل داروهای ضد تشنج مانند موارد زیر است:

• گاباپنتین (Neurontin®).
• پرگابالین (Lyrica®).
• توپیرامات (Topamax®).
• کاربامازپین (Tegretol®).
• لاموتریژین (Lamictal®).

پزشکان همچنین داروهای ضد افسردگی تجویز می کنند

• آمی تریپتیلین (Elavil®).
• نورتریپتیلین (Pamelor®).
• ونلافاکسین (Effexor®).
• دولوکستین (Cymbalta®).

دریافت نسخه از متخصص درد برای داروهای ضد تشنج یا داروهای ضد افسردگی به این معنی نیست که شما تشنج دارید یا افسرده هستید. با این حال ، درست است که درد مزمن می تواند با اضطراب یا افسردگی بدتر شود.

درمان های موضعی مانند لیدوکائین یا کپسایسین – کرم ها یا پمادها – می توانند در ناحیه دردناک استفاده شوند. داروهای ضد درد شبه افیونی در درمان دردهای عصبی موثزتر نیستند و اثرات منفی ممکن است از استفاده طولانی مدت آنها جلوگیری کند.

این درد همچنین می تواند با بلاک های عصبی که توسط متخصصان درد تزریق شده است ، از جمله تزریق استروئیدها ، بی حسی موضعی یا سایر داروها به اعصاب آسیب دیده ، درمان شود.

درد نوروپاتیک که به درمانهای ذکر شده در بالا پاسخ نداده است می تواند با تحریک نخاع ، تحریک عصب محیطی و تحریک مغز درمان شود.

مننژها لایه هایی از بافت نازک هستند که مغز شما را می پوشانند. اگر این بافت ها عفونی شوند ، مننژیت نامیده می شود. وقتی مغز شما ملتهب یا عفونی می شود ، به این مشکل انسفالیت می گویند. اگر هم مننژها و هم مغز عفونی باشند ، به این حالت مننگوآنسفالیت می گویند.

آنسفالیت مبتلا به تبخال، یک اورژانس پزشکی است. باید سریع تشخیص داده و درمان شود. این بیماری اغلب در صورت عدم درمان کشنده است. بسیاری از افرادی که از آن جان سالم به در می برند ، پس از آن دچار مشکلات طولانی مدت می شوند.

مننژانسفالیت تبخال چه چیزی باعث می شود؟

مننژیت و انسفالیت ممکن است توسط باکتری ها ، قارچ ها یا انواع دیگر میکروب ها ایجاد شود. اما بسیاری از آنها توسط ویروس ها ایجاد می شوند.

انسفالیت ناشی از ویروس هرپس سیمپلکس است. بیشتر آنها توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع 1 (HSV1) ایجاد می شوند ، ویروسی که باعث زخم های سرد نیز می شود. همچنین ممکن است این بیماری توسط ویروس تبخال نوع 2 (HSV2) ایجاد شود. این ویروس می تواند از طریق تماس جنسی یا از مادر آلوده به نوزاد در هنگام زایمان منتقل شود. عفونت HSV1 همچنین می تواند از طریق رابطه جنسی به ناحیه تناسلی منتقل شود. این ویروس ها در تمام طول عمر فرد در بدن باقی می مانند ، حتی زمانی که علائم عفونت ایجاد نمی کنند.

گاهی اوقات مننژانسفالیت در طول عفونت اولیه با ویروس هرپس سیمپلکس رخ می دهد ، اما اغلب در اثر فعال شدن مجدد ویروس از عفونت قبلی ایجاد می شود.

مننژانسفالیت تبخال چه علائمی دارد؟

اگر مننژیت ویروسی دارید ، علائم ممکن است شامل تب ، حساسیت به نور ، سردرد و سفتی گردن باشد. اگر علائم دیگری مانند گیجی ، تشنج ، خواب آلودگی یا نقص عصبی کانونی دارید – یک مشکل عملکرد عصبی که بر ناحیه خاصی تأثیر می گذارد – ممکن است نشان دهد که مغز شما نیز تحت تأثیر قرار گرفته است و پزشک ممکن است آن را مننژوانسفالیت تشخیص دهد.

اینها علائم احتمالی مننژانسفالیت هستند:

• سردرد
• تب
• سفتی گردن
• حساسیت به نور
• تشنج
• مشکل در تفکر
• تغییر شخصیت
• توهم بینایی و شنیداری
• رفتارهای غیر معمول
• بیهوشی

مننژانسفالیت تبخال چگونه تشخیص داده می شود؟

اگر پس از بررسی سابقه پزشکی و علائم ، پزشک فکر کند ممکن است دچار مننژانسفالیت تبخال باشید ، آزمایشات و آزمایش های مختلفی را برای تأیید تشخیص تجویز می کند. سایر آزمایشات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

معاینه عصبی. پزشک یک معاینه عصبی را برای جستجوی تغییرات در عملکرد حسی ، بینایی ، هماهنگی و تعادل ، وضعیت روانی و خلق و خوی انجام می دهد.

لومبار پانکچر. در این روش ، پزشک نمونه ای از مایع نخاعی را می گیرد. سلول ها و سایر مواد موجود در این مایع ممکن است سرنخ های مهمی را به او ارائه دهد.

تصویربرداری ممکن است پزشک بخواهد تصاویری از مغز شما با استفاده از CT یا اسکن MRI ایجاد کند.

 EEG با قرار دادن الکترودها بر روی پوست سر ، امواج مغزی را اندازه گیری می کند.

آزمایش خون. آزمایش خون به شناسایی عفونت کمک می کند.

اگر پزشک تصور می کنند که یک نوزاد مبتلا به آنسفالیت تبخال ناشی از عفونت با HSV2 در هنگام عبور از کانال تولد است ، ممکن است نمونه هایی از خون و مایع نخاعی نوزاد را بررسی کند.

مننژانسفالیت تبخال چگونه درمان می شود؟

اولین درمان، درمان علت عفونت است. از آنجا که بیشتر موارد مننژانسفالیت ناشی از ویروس هرپس است ، آسیکلوویر ضد ویروسی برای درمان آن استفاده می شود. ممکن است لازم باشد این دارو را از طریق وریدی (IV) به مدت 10 تا 14 روز مصرف کنید. همچنین ممکن است پزشک برای کاهش تورم در مغز و درمان یا جلوگیری از تشنج به شما دارو بدهد.

پزشکان ممکن است نوزادان مبتلا به این بیماری را برای چند هفته با آسیکلوویر درمان کنند.

بسته به شدت عفونت ، ممکن است نیاز به درمان در بیمارستان داشته باشید.

سه عصب نحوه حرکت چشم ها، محل پلک ها و اندازه مردمک ها را کنترل می کنند. این 3 اعصاب عبارتند از:

• عصب سوم جمجمه (عصب چشمی)
• عصب چهارم جمجمه (عصب تروکلئر)
• عصب ششم جمجمه (عصب کاهنده)

چهارمین عصب جمجمه عملکرد یکی از عضلات خارجی چشم ، عضله مایل فوقانی را کنترل می کند. این ماهیچه از پشت حفره چشم تا بالای چشم حرکت می کند. از حلقه ای از بافت نزدیک بینی که به تروکلیا معروف است عبور می کند. چشم را به سمت داخل و پایین می چرخاند.

چهارمین عصب جمجمه تنها عصب جمجمه ای است که از پشت مغز شروع می شود و مسیری طولانی تری نسبت به هر عصب جمجمه ای دارد. از طریق دریچه ای در پشت وارد سوراخ چشم می شود و سپس به عضله مایل فوقانی عصب دهی می کند.

بیماریها یا صدمات به عصب چهارم جمجمه می تواند باعث فلج شدن عضله مایل فوقانی شود. نام این بیماری فلج عصب چهارم است. نامهای دیگر آن فلج مایل برتر و فلج عصب تروکلئر است.

ممکن است از بدو تولد فلج عصب چهارم داشته باشید یا بعداً به آن مبتلا شوید. معمولاً فقط در یک چشم اتفاق می افتد ، اما در هر دو چشم نیز ممکن است رخ دهد.

علت فلج عصب چهارم چیست؟

اکثر کودکان مبتلا به فلج عصب چهارم از بدو تولد به این بیماری مبتلا می شوند (فلج مادرزادی عصب چهارم). کودک ممکن است همراه با فلج مادرزادی عصب چهارم مشکلات بهداشتی دیگری نیز داشته باشد.

در بزرگسالان ، شایع ترین علت فلج عصب چهارم آسیب است. ممکن است آسیب جزئی به نظر برسد. آسیب عصبی چهارم می تواند همگام با صدماتی که باعث ضربه مغزی می شود رخ دهد. یکی دیگر از علل شایع ، جریان خون ضعیف مربوط به دیابت است. فلج عصب چهارم که در اثر آسیب ایجاد می شود ممکن است برطرف نشود.

در بسیاری از موارد ، علت فلج عصب چهارم مشخص نیستکه به آن فلج ایدیوپاتیک عصب چهارم میگویند. در بزرگسالان ، بسیاری از موارد فلج عصب چهارم که بر اثر آسیب ایجاد نشده اند ایدیوپاتیک هستند. فلج عصب چهارم ایدیوپاتیک اغلب خود به خود برطرف می شود.

علل کمتر رایج فلج عصب چهارم عبارتند از:

• بیماری عروقی که با دیابت اتفاق می افتد.
• برآمدگی شریان (آنوریسم).
• افزایش فشار داخل جمجمه (افزایش فشار داخل جمجمه).
• عفونت

علائم فلج عصب چهارم چیست؟

• دوبینی (دوبینی) یکی از علائم شایع فلج عصب چهارم است و فقط زمانی رخ می دهد که هر دو چشم باز باشند
• یکی از عنبیه ها از دیگری بالاتر است (عنبیه قسمت رنگی چشم شما است)
• کج نگه داشتن سر. برای کمک به مشکل بینایی است.
• درد ، معمولاً در بالای ابرو. اگر فلج چهارم عصبی ایدیوپاتیک یا مربوط به دیابت باشد ، اتفاق می افتد.

فلج عصب چهارم چگونه تشخیص داده می شود؟

پزشک احتمالاً سابقه سلامتی را می پرسد و از شما در مورد علائم اخیر و اطلاعات مربوط به سلامتی سوال می کند. پزشک می تواند با انجام یک معاینه پزشکی اعصاب جمجمه شما را بررسی کند. در حالت استراحت به موقعیت چشم های شما نگاه می کنند و سپس از شما می خواهند که با چشم خود یک شی را دنبال کنید. پزشک می تواند نحوه واکنش مردمک چشم شما به نور بررسی کند ، فشار چشم شما را اندازه گیری کرده و به پشت چشم شما نگاه کند.

چندین بیماری دیگر می تواند باعث دوبینی شود. این موارد شامل میاستنی گراویس ، بیماری گریو ، سندرم ورنیک و برخی از انواع میگرن است. میاستنی گراویس یک بیماری خود ایمنی است که ماهیچه ها را ضعیف می کند. گاهی اوقات میاستنی گراویس فقط ماهیچه های چشم را درگیر می کند. بیماری گریو یک بیماری خود ایمنی است که باعث می شود غده تیروئید بیش از حد فعال شود. همچنین می تواند بر چشم ها تأثیر بگذارد. یکی از علائم برجستگی چشم به دلیل التهاب و مواد اضافی در حفره چشم است. سندرم ورنیک یک بیماری مغزی است که در اثر مصرف طولانی مدت الکل و کمبود ویتامین ایجاد می شود. این می تواند باعث فلج عضلات چشم شود.

پزشک ممکن است آزمایشاتی را برای کمک به تشخیص فلج عصب چهارم از سایر بیماریها تجویز کند که شامل موارد زیر است:

• آزمایش خون ، برای بررسی بیماریهای خود ایمنی و سطح هورمون تیروئید
• سی تی اسکن یا MRI ، برای بررسی مغز و اعصاب جمجمه
• سونوگرافی ، برای دیدن ماهیچه های چشم
• لومبار پانکچر ، برای بررسی علل افزایش فشار داخل جمجمه
• آزمایشات تحریک عصبی

پزشک شما ممکن است متخصص چشم یا متخصص مغز و اعصاب باشد.

فلج عصب چهارم چگونه درمان می شود؟

درمان فلج عصب چهارم بستگی به علت آن دارد. فلج عصب چهارم ایدیوپاتیک تمایل دارد خود به خود از بین برود. فلج ناشی از آسیب نیز می تواند با گذشت زمان بهتر شود. اگر چیزی روی عصب چهارم جمجمه فشار می آورد ، ممکن است برای کاهش فشار به جراحی نیاز داشته باشید.

درمان احتمالی فلج عصب چهارم شامل موارد زیر است:

• داروهای ضد درد بدون نسخه
• عینک منشوری. می توانند تصاویر دوگانه را به عنوان یک تصویر کنار هم قرار دهند.
• جراحی برای تنظیم مجدد چشم ها

هدف از جراحی خلاص شدن از شر دوبینی است. این می تواند تمایل به کج شدن سر را نیز اصلاح کند. اگر مشکل چشم شدید باشد ، ممکن است نیاز به جراحی در هر دو چشم داشته باشید.

با حرکات سفت ، وضعیت بد بدن و مشکل در تعادل و هماهنگی مشخص کرد.

سردرد، درد ، ناراحتی در سر یا صورت است. سردردها از نظر محل و شدت درد و تعداد دفعاتی که ایجاد می شوند بسیار متفاوتند. تقریباً همه افراد در طول زندگی خود دچار سردرد می شوند. بافت مغز فیبرهای عصبی حساس به درد ندارد و احساس درد نمی کند. اما سایر قسمت های سر می توانند مسئول سردرد باشند از جمله:

• شبکه ای از اعصاب که بر روی پوست سر گسترش می یابد
• اعصاب خاصی در صورت ، دهان و گلو
• ماهیچه های سر ، گردن و شانه ها
• رگ های خونی در امتداد سطح و قاعده مغز

علائم سردرد چیست؟

علائم سردرد بستگی به نوع سردرد دارد. دفعات سردرد و شدت علائم نیز ممکن است متفاوت باشد. علائم معمول سردرد عبارتند از:

• شروع آرام سردرد
• سر معمولاً از هر دو طرف درد می کند
• درد کسل کننده است یا مانند یک بند یا ناحیه دور سر احساس می شود
• درد ممکن است در قسمت پشت سر یا گردن باشد
• درد خفیف تا متوسط ​​است ، اما شدید نیست
• سردردهای تنشی معمولاً باعث تهوع ، استفراغ یا حساسیت به نور نمی شوند (فتوفوبی).

علائم سردرد ممکن است شبیه سایر بیماری ها باشد. همیشه برای تشخیص به پزشک خود مراجعه کنید.

چگونه سردرد تشخیص داده می شود؟

پزشک در مورد سابقه سلامتی شما سوال می کند. او همچنین یک معاینه فیزیکی و آزمایش های خاصی را انجام می دهد.

سوالات متداول در طول امتحان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• چه موقع سردرد ایجاد می شود؟
• آیا قبل از شروع درد علائم خاصی دارید؟
• محل سردرد کجاست؟
• سردردها چه حسی دارند؟
• سردردها چقدر طول می کشد؟
• آیا تغییراتی در رفتار یا شخصیت ایجاد شده است؟
• آیا تغییر وضعیت یا نشستن باعث سردرد می شود؟
• آیا مشکل خوابیدن دارید؟
• آیا سابقه استرس دارید؟
• آیا سابقه آسیب به سر دارید؟
• آیا در هنگام سردرد علائم دیگری دارید؟

اگر پزشک مشکوک به میگرن یا سردردهای تنشی باشد و معاینه سیستم عصبی طبیعی باشد ، ممکن است به آزمایش بیشتری نیاز نداشته باشید. اما اگر این سردرد از نوع اولیه نباشد یا علائم غیر معمول داشته باشید ، ممکن است آزمایش های دیگری برای یافتن علت انجام شود.

آزمایشاتی که برای یافتن علت سردرد استفاده می شود ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• آزمایش خون. برای بررسی شرایط زمینه ای اشعه ایکس سینوس.
• MRI  
• سی تی اسکن.
• لومبار پانکچر (جهت رد التهاب ، عفونت یا فشار زیاد در مایع نخاعی )

سردرد چگونه درمان می شود؟

هدف از درمان جلوگیری از بروز سردرد است. درمان خوب سردرد بستگی به یافتن نوع سردرد شما دارد. درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• از محرک های شناخته شده خود مانند برخی غذاها و نوشیدنی ها ، کم خوابی و روزه داری دوری کنید
• تغییر عادات غذایی
• ورزش کردن
• استراحت در محیطی آرام و تاریک
• مصرف داروها طبق توصیه پزشک
• کنترل استرس

سردردهای میگرنی و خوشه ای ممکن است به داروهای خاصی نیاز داشته باشند که شامل موارد زیر است:

• داروهای مسکن. انها داروهایی هستند که توسط پزشک ارائه شده است. آنها روی گیرنده های خاصی در اعصاب و عروق خونی در سر عمل می کنند تا سردرد در حال پیشرفت را متوقف کنند.
• داروهای پیشگیرانه. این داروها توسط پزشک ارائه می شود. آنها روزانه برای جلوگیری از شروع سردرد مصرف می شوند.

برخی از سردردها ممکن است فوراً به مراقبت پزشکی نیاز داشته باشند و ممکن است شامل ماندن در بیمارستان برای مشاهده ، آزمایش تشخیصی یا حتی جراحی باشد. درمان بستگی به شرایط ایجاد کننده سردرد دارد. بهبود کامل بستگی به نوع سردرد و سایر مشکلات سلامتی شما دارد.

آیا می توان از سردرد جلوگیری کرد؟

اگر می دانید چه چیزی باعث سردرد شما می شود ، دور ماندن از آن می تواند از سردرد جلوگیری کند. کاهش استرس می تواند باعث کاهش یا جلوگیری از سردردهای ناشی از استرس شود. با مصرف روزانه داروهای پیشگیرانه از سردردهای میگرنی و خوشه ای جلوگیری می شود.

چه زمانی باید با پزشک تماس بگیرم؟

اکثر سردردها را می توان با مسکن های بدون نسخه کنترل کرد. اما در صورت داشتن سردرد شدید با پزشک خود تماس بگیرید:

• گرفتگی گردن
• تب
• حالت تهوع
• استفراغ
• تشنج
• تنگی نفس
• گیجی
• ضعف عضلانی
• دوبینی
• تغییر در سطح هوشیاری.

علائمی که ممکن است نشان دهنده سردرد جدی تری باشد عبارتند از:

• سردرد شدید ، یا نوع جدیدی از سردرد
• سردردهای مکرر در کودکان
• سردردهایی که از صبح زود شروع می شوند
• سردرد ناشی از آسیب سر
• دردی که با فشار شدیدتر می شود ، مانند سرفه یا عطسه
• استفراغ بدون حالت تهوع
• شروع ناگهانی درد
• سردردی که شدیدتر یا مداوم می شود
• تغییر شخصیت
• تشنج